Le Libro de Henoch
Traduction in interlingua per Martin Lavallée
[1] Le Libro del Vigilatores (1-36)
[2] Le Libro del Parabolas (37-71)
[3] Le Libro del Scriptos astronomic (72-82)
[4] Le Libro del Sonios (83-90)
[5] Le Libro del exhortation e del malediction (91-105)
Annexo: Le Libro del Gigantes (Fragmentos ab le Manuscritos del Mar Morte)
4Q201 Fragmento
CAPITULO 1
1. Ecce le parolas de Henoch per le quales ille benediceva le elegitos e le justes qui vivera dum le tempore del affliction, quando sera condamnite omne malevolos e impios. Henoch, viro juste qui camminava coram le Senior, quando su oculos era aperite, e quando ille contemplava un sancte vision in le celos, parlava, e ille diceva: Ecce lo que me monstrava le angelos.
2. Iste angelos revelava me omne cosas e donava me le intelligentia de lo que io videva, quid non deveva occurrer dum iste generation, sed dum un generation lontan, pro le bono del elegitos.
3. Es per illi que io poteva parlar e conversar con iste qui debe quitar un die su celeste demora, le sancte e le Omnipotente, le Senior de iste mundo,
4. Qui debe fullar un die le summitate del monto Sinai. apparer in su tabernaculo e manifestar se in le integre fortia de su celeste potentia.
5. Omne vigilatores sera espaventate, omnes sera consternate.
6. Omnes sera sasite per timor e per terror, mesmo usque le extremitates del terra. Le alte montanias sera commovite; le alte collinas sera deprimite; illos collabera coram su facie como le cera coram le flamma. Le terra sera submergite, e toto lo que habita in illo perira; tunc omne esseres sera judicate, omnes, mesmo le justos.
7. Sed le justos obtenera le pace; ille conservara le elegitos, e exercera super illi su clementia.
8. Alora illi devenira le proprietate de Deo; ille les coperira per felicia e benedictiones; e le splendor del Divinitate illuminara les.
CAPITULO 2
1. Ecce! Ille arriva con dece milles ab su sanctos, pro judicar omne creaturas, pro destruer le racia del malevolos e condemnar omne carne a causa del crimines quem le peccator e le impios commiteva contra le.
CAPITULO 3
1. Omnes qui habita in le celos sape lo que occurre illac.
2. Illi sape que le globos celeste le quales illumina nos non cambia lor via; que cata uno leva se e pone se regularmente, in le tempore que es proprie pro ille, sin nunquam transgreder le ordines quem illo recipeva. Illos reguarda le terra, e subito illi cognosce toto lo que occure ibi depost le comenciamento usque le fin.
3. Illi vide que cata creatura de Deo seque invariabilemente le via le qual era assignate pro illo. Illi vide le estate e le hiberno; illi vide que le integre terra es plenate per aqua, e que le nubes, le vapores e le pluvia refresca le temperatura de illos.
CAPITULO 4
Illi considera e admira como cata arbore se corona per folios; como illo los perde postea, al exception de dece-quatro arbore privilegiate le quales semper remane verde, e le quales dum plure hibernos presenta le apparentia del primavera.
CAPITULO 5
Illi postea admira dum le dies del estate como le sol caleface le terra, ab le comenciamento de su carriera, dum vos cerca le frescor del foliage; dum le sol es fissurate per le torride calor, e que vos es incapace promenar sive in le plana, sive sur le montania.
CAPITULO 6
1. Illi postea admira como le arbores coperi se per folios in le mesme tempore que le fructos; sed illi etiam comprende in le mesme tempore que iste qui vive eternemente face pro nos omne cosas.
2. Que omne obras de cata anno, que omne su creationes seque invariabilemente le ordines quem ille donava ad illi; tamen, quando Deo assi lo resolveva, omne cosas debe evanescer.
3. Illi vide como le mares e le fluvios compli cata uno lor mission respective.
4. Dum vos, vos solo supporta con pena, vos solo compli imperfectemente le commandos de vostre Senior: vos transgrede su ordines; vos calumnia su grandor; e vostre bucca impie va proferer blasphemias contra su majestate!
5. Peccatores con le corde indurate, il non habera pace pro vos!
6. Vostre dies sera maledicite, e le annos de vostre vita sera expungite ab le libro del viventes; vos sera in execration pro omne creaturas, e vos non obtenera misericordia.
7. In iste die, vostre pace sera turbate per le eterne malediction de omne justos; e le peccatores mesme execrara pro semper.
8. Ita, illi vos execrara tanto como le impios.
9. Sed pro le elegitos, ad illi le lumine, le gaudio, le pace; ad illi le hereditage terrestre.
10. Pro vos, impios, pro vos malediction.
11. Dum le elegitos recipera le sagessa, e il non habera plus nec transgression, nec impietate, nec orgolio; sed illi conducera se con prudentia, humiliara se ipse, e non violara plus le sancte commandos.
12. Assi illi non sera condemnate tote le tempore de lor vita, e lor morte sera sin turbation e sin dolor; le summa de lor dies sera complete; illi devenira vetule in gaudio e pace; e lor annos de felicia multiplicara se con le gaudio, con le pace, sin ulle nube, sin ulle turbation, tote le tempore de lor existentia.
CAPITULO 7
1. Quando le infantes del homines multiplicava se dum iste dies, il occurreva que filias nasceva ab illi elegante e belle.
2. E quando le angelos, le infantes del celos, videva las, illi deveniva amorose pro illas; e illi diceva se le unes le alteres: vamos seliger feminas ab le racia del homines, e vamos haber infantes con illas
3. Tunc Samyaza, lor chef, diceva les: io time ben que vos non pote complir vostre scopo.
4. E que io supporta sol le pena de vostre crimine. Sed illi respondeva ad ille: nos vos lo juras.
6. E nos nos liga omnes per mutual execrationes; nos cambiara nihil ad nostre scopo, nos exequera lo que nos resolveva
7. Quidem illi jurava e ligava se inter se per mutual execrationes. Illi era in le numero de duo centos, qui descendeva sur Aradis, lequal es le culmine del monte Armon.
8. Iste montania era appellate Armon, nam es ibi que illi jurava e ligava se per mutual execrationes.
9. Ecce le nomine de lor chefs: Samyaza, lor chef, Urakabarameel, Akibeel, Tamiel, Ramuel, Danel, Azkeel, Sarakmyal, Asael, Armers, Batraal, Anane, Zavebe, Samsaveel, Ertael, Turel, Yomyael, Arazeal. Illi era le prefectos de iste duo centos angelos; e le cetero era omnes con illi.
10. E illi seligeva cata uno un femina, e illi approximava se de illas, e illi cohabitava con illas; e illi doceva ad illas le magia, le incantamentos e le proprietates del radices e del arbores.
11. E iste feminas concipeva e illas parturiva gigantes
12. Cuje statura habeva tres centos ulnas. Illi glutiva toto lo que le labor del homines poteva producer, e il deveniva impossibile sustentar les.
13. Tunc illi tornava se contra le homines ipse, pro eder les.
14. E illi incipeva jectar se sur le aves, le bestias, le reptiles, le pisces, pro satiar se per lor carne e appaciar lor sete per lor sanguine.
15. E tunc le terra condemnava le malignos.
CAPITULO 8
1. Azazyel etiam doceva al homines facer spadas, cultellos, scutos, cuirasses e speculos; ille instrueva ad illi le fabrication del bracialettos e del ornamentos, le uso del pictura, le arte pinger se le supercilios, emplear le petras preciose e omne sortas de tincturas, assi que le mundo era corrumpite.
2. Le impietate accresceva se; le fornication multiplicava se, le creaturas transgredeva e corrumpeva omne su vias.
3. Amazarak doceva omne sortilegios, omne incantamentos e le proprietates del radices.
4. Armers doceva le arte resolver le sortilegios.
5. Barkayal doceva le arte observar le stellas.
6. Akibeel doceva le signos.
7. Tamiel doceva le astronomia.
8. E Asaradel doceva le movimentos del luna.
9. E dum le homines periva, illi elevava lor voces, e lor voces montava usque le celo.
CAPITULO 9
1. Tunc Michael e Gabriel, Raphaël, Suryal e Uriel, abassava ab le celos lor reguardos sur le terra, e videva le undas de sanguine le qual rubesceva lo, e le iniquitates le quales era committite ibi; e illi diceva le unos le alteros; Isto es le ruito de lor critos.
2. Le terra private ab su infantes elevava su voce usque le portas del celo.
3. E es ad vos, o essentias celeste, es ad vos que le animas adressa lor planctos dicente: Obtene pro nos justitia ab le Multo-Alte. Tunc illi diceva ad lor Senior e maestro: Tu es le Senior del seniores, le Deo del deos, le Rege del reges. Le throno de tu gloria eleva se eternemente, e eternemente tu nomine es sanctificate e glorificate. Tu es benite, e glorificate pro semper.
4. Tu es le Creator, le maestro soveran de omne cosas, nihil es celate pro tu reguardo penetrante. Tu domina sur toto, e nihil pote subtraher se ab tu autoritate.
5. Tu videva lo que Azazyel faceva; como ille doceva al homines omne sortas de iniquitates e como ille revelava al mundo toto lo que occurre in le celos.
6. Samyaza etiam doceva al homines le magia, ille quem tu placiava super omne su companiones. Illi alligava se al filias del homines; illi peccava con illas, e illi maculava se,
7. Illi discopeviava ab illas le crimines maxime abominabile.
8. E le feminas infantava le gigantes.
9. E le integre terra era plenate per sanguine e iniquitate.
10. E ecce nunc que le animas de istes qui moriva eleva le voce verso te.
11. E face montar lor planctos usque le portas del celo.
12. Lor gemimento monta verso te; le homines non pote subtraher se ab le iniquitate le qual coperi le facie del terra. Sed tu cognosce omne cosas, ante mesmo que illos existe.
13. Tu cognosce omne cosas; tu sape toto lo que occurre, e tamen tu nihil dice ad nos.
14. Pro tante crimines, quem nos deberea facer contra le malignos?
Capitulo 10
1. Tunc le Multo-Alte, le grande e le sancte faceva audir su voce.
2. E ille inviava Arsayalalyur, al fiio de Lamech,
3. Dicente: parla ad ille in mi nomine; sed cela vos ad su oculos.
4. Postea disvela ad ille le grande cataclysmo que debe facer perir omne homines; nam le aquas del diluvio diffundera se sur le facie del terra, e omne creatura sera detruite.
5. Sed insenia ad ille le medios pro escappar; dice ad ille como su racia perpetuara se sur le integre terra.
6. Postea le Senior diceva ad Raphael: Prende Azazyel, liga ad ille le pedes e le manos; jecta le in le tenebras; e abandona le in le deserto de Dudael.
7. Face pluver sur ille petras pesante e punctute; invelopa le per tenebras.
8. Que ille remane ibi eternemente, que su facie sia coperite per spisse vela; e que ille nunquam vide le lumine.
9. E quando se levara le die del judicamento, merge le in le igne.
10. Tamen purifica le terra, quem le angelos maculava; annuncia ad ille le vita; annuncia ad ille que io revivificara lo.
11. Le filios del homines non omnes perira a causa del secretos quem le vigilante revelava ad illes e quem illi doceva ad lor descendentes.
12. Sed le terra era maculate per le impur inseniamentos de Azaziel. Assi es ille qui debe esser responsabile pro omne crimines.
13. Le Senior diceva postea ad Gabriel: Va verso le malignos, verso le reprobates; verso le infantes de fornication; extermina iste infantes de fornication, iste prole del vigilantes, ab le medio del homines; pulsa les, excita les le unos contra le alteros. Que illi peri per lor proprie manos; nam lor dies non sera complete.
14. Illi supplicara te, sed lor preces obtenera nihil pro illi; e es in van que illi sperara pro lor infantes le vita eterne, e mesmo un vita de cinque centos annos.
15. Le Senior postea diceva ad Michael: Va e annuncia le castigamento que attende Samyaza e omnes qui participava in iste crimines, qui ligava se ad feminas, qui maculava se per omne sortas de impuritates. E quando lor filios sera exterminate, quando illi videra le ruina de lo que illi considera maxime car in le mundo, incatena les sub le terra, dum septanta generationes, usque le die del judicamento, e del consumption universal; e le effecto de iste judicamento sera pro illi eterne.
16. Tunc illi sera jectate in le profundos de un igne le qual tormentara les continuemente; e illi remanera ibi pro semper.
17. Con illi lor chef comburera in le flammas; e omnes illes sera incatenate ibi usque le consumption de un grande numero de generationes.
18. Extermina in le mesme tempore omne animas dependente ad cupabile ludos; extermina le proles del vigilantes; assatis e nimis longemente illi tyrannisava le genere human.
19. Que le oppressores sia amovite ab le facie del terra.
20. Que lo mal sia annihilate!
21. Sed que le planta del justitia e del equitate reflora, e deveni un pignore de benediction.
22. Nam justitia e equitate debe reflorar con gaudio eternemente.
23. E omne sanctos adressara al celo lor actiones de gratia, e vivera usque quando illi ingenerara mille infantes, dum le dies de lor juventute e lor sabbatos disvolvera se in gaudio e pace. In iste epocha le integre terra sera cultivate in le justitia; illo plenara se per arbores e benedictiones; deliciose arbores sera plantate ibi.
24. Le vite crescera ibi in abundantia, e producera fructo ad satietate; omne semines que sera confidite al terra dara mille mesuras pro un; e un mesura de oliva fornira dece pressatas de oleo.
25. Libera le terra ab omne tyrannia, ab omne injustitia, ab omne crimine, ab omne impietate, ab omne lo que pote macular. Que lo mal sia bannite ab illo eternemente.
26. Tunc, le infantes del homines vivera in justitia, e omne nationes rendera ad me le honores que son debite ad me; omnes me benira, omnes me adorara.
27. Le terra sera liberate ab omne corruption, ab omne crimine, ab omne castigamento, ab omne suffrentia; e illo non besoniara timer me qua diluvio exterminatori.
28. Dum iste dies, io aperira le thesauros del benediction le qual cela le celo, io diffundera los sur le terra, e illi fecundara le obras e le labor del homines. 29. Le pace e le justitia se associara con le homines, e iste sacrate uniones durara tanto longemente quanto le mundo e quanto le generationes existera.
CAPITULO 11
1. E dum iste dies, io aperira le cameras de reserva de beneditiones le quales son in le celo, assi que illos sia inviate infra sur le terra sur le obras e le labores del homines.
2. E veritate e pace sera associate insimul tra omne dies del mundo e tra omne generationes del homines.
CAPITULO 12
1. Ante le complition de omne iste cosas, Enoch era amovite ab le terra; e nemo sapeva ubi ille era amovite, nec lo que ille deveniva.
2. Omne su dies, ille los passava con le sanctos, e con le vigilantes.
3. Io, Enoch, io benediceva le grande Senior, le rege del pace.
4. E ecce: le vigilantes nominava me Enoch le scriba.
5. E le Senior diceva me: Enoch, scriba de justitia, va dicer al vigilantes del celo, qui abandonava le sublime altores del celos e lor eterne demoras, qui maculava se con le feminas,
6. E qui practicava le obras del hormines, prendente feminas secundo lor exemplo, qui in fin corrumpeva se sur le terra.
7. Dice ad illi que sur le terra, illi nunquam obtenera nec pace, nec remission de lor peccatos. Nunquam illi gaudera de lor proles; illi videra lor ben-amates exterminate; illi plorara lor filios exterminate; illi precara pro illi, sed illi nunquam obtenera pace o misericordia.
CAPITULO 13
1. Enoch ergo partiva, e ille diveca ad Azaziel : Il ha non plus pace pro te, grande setentia era pronunciate contra te. Ille incatenara te;
2. Il non habera pro te nunquam plus nec alleviation nec misericordia, nec intercession, a causa del oppression quem tu doceva al homines ultragiar Deo, peccar e tyrannisar lor similes.
4. E io le quitava, e iva annunciar le mesme nova ad omne companiones re su crimines.
5. E illi era terrificate e sasite per horrende tremulamento.
6. E illi me supplicava scriber pro illi humile supplica pro obtener le pardono de lor faltas; illi me precava inviar lo al throno del Deo del celo, nam illi non osava nec adressar se ad ille, nec mesmo levar le oculos al celo, a causa del grande crimine pro le qual illi era judicate.
7. Tunc, io scribeva un humile supplica re illi, afin de facer obtener reposo e misericordia pro toto lo que illi faceva.
8. Postea io les quitava, e continuava mi cammino, legente simultaneemente lor requesta, verso le aquas del Danendan, que se trova al occidente de Armon, e io me addormiva.
9. E ecce que io habeva un sonio, e un celeste vision. Io cadeva in ecstase, e io videva in un vision, le punition cuje io debeva annunciar le triste nova al infantes del celos, e reprimandar les. Quando io me eveliava, io me approximava presso illi. Illi era reunite, plorante e le facie velite in Ubelseiael, loco situate inter Liban e Seneser.
10. Io compartiva con illi mi visiones e mi sonios.
11. E io adressava ad illi iste parolas del justitia, e le reprimendas quem mereva le infantes del celos.
CAPITULO 14
1. Isto es le libro del parolas del justitia, e del parolas adressate al vigilantes, qui son ab iste mundo, secundo le ordine quem donava me in le vision le Sancte e le Grand. Io ergo videva dum sonio que io parlava per mi lingua de carne e per le mesme sufflo cuje le Tote-Potente aniamava le bucca del homines, pro conversar inter illi.
2. E io comprendeva per le corde. e item que le Senior creava e donava al homines le poter de comprender le parolas le quales se adressa al intelligentia, item etiam, ille creava pro nos e ille donava ad me le poter de reprimendar le vigilantes, le infantes del celo. Io ergo redigeva vostre preces; sed io videva in un vision que tanto longemente le mundo existera, nunquam vos obtenera lo que vos pete.
3. Le judicamento era pronunciate contra vos; omne vostre preces son inutile.
4. Assi, ab nunc, vos non montara plus al celo; e sur terra, vos vos sera incatenate tanto longemente quanto existera le mundo ipse.
5. Sed ante isto, vos sera teste del miseria de toto lo que es car pro vos; vos non possedera los plus. Illi cadera per le gladio sub vostre proprie oculos.
6. E non adressa preces nec pro illi nec pro vos!
7. Sed vos plorara, e vos supplicara in silentio. Tal son le parolas del libro quem io scribeva.
8. Ecce nunc le vision quem io habeva:
9. Ecce: io me videva cingite per nubes e spisse nebulas; io contemplava con inquietude le movimento del astros e celle del fulgures, dum ventos favorabile sublevava mi alas, e accelerava mi cursa.
10. Io era assi amovite usque al celo, e io tosto arrivava ad muro edificate per petras de crystallo. Mobile flammas inveloppava su contornos. Io comenciava timer.
11. Tamen, io affundeva me intra iste flammas.
12. E io figeva in un vaste habitation cuje pavage era ab petras de crystallo. Le muros tanto como le pavage, etiam era ab crystallo, assi como le fundamentos. Su tecto era formate ab errrante stellas e ab fulgures de lumine, e on videva, in le centro, cherubines de igne in un celo tempestuose. Flammas cingeva circum iste muralias, e le porta era ab igne. Quando io entrava in iste habitation, illo era simultaneemente brulante como le igne, e frigide como le glacie; e il habeva ibi le tracie nec de felicia, nec de vita. Tunc, subite terror sasiva me; io fremeva pro pavor.
13. Tremulante, io cadeva le facie contra terra, e io haveva un vision
14. Ecce: Il habeva un altere habitation plus spatiose quam le prime, cuje omne portas era aperte coram me, in le centro de un vibrante flamma.
15. Tal era su gloria, su magnificentia, su grandor, que il es impossibile pro me depinger nec le splendor que ambiva lo, nec su vaste superficie.
16. Le pavage era ab igne; super illo, brillava fulgures e errante stellas, e le armatura del tecto era integremente facite ab scintillante.
17. Io examinava lo con attention, e io videva que il habeva un elevate throno
18. Cuje aspecto similava al grandine, dum su contorno era como le brillante orbe del sol; e exiva ab illo voces de cherubines.
19. Ab iste potente throno espappava se torrentes de flammas,
20. Quem il era impossibile reguardar.
21. E il habeva alicuno sidite sur iste throno de gloria,
22. Cuje vestimento era plus brillante quam le sol e plus blanc quam le nive.
23. E nulle angelo era capace reguardar in facie le Gloriose e le Magnific, nec approximar se de ille; nulle mortal oculo poteva contemplar le. Un brillante igne ardeva circum ille.
24. Le extense foco ambiva le; in tal modo que nemo qui cingeva ille non poteva approximar se de ille, e myriades de myriades era coram ille. Ille non besoniava ulle consilio, nec assistentia, e le sanctos qui formava su corte nunquam quitava le. Io approximava me tanto como io poteva, velante mi facie. E plen de timor. Tunc, le Senior ipse digneva se appelar me per ab su proprie bucca per mi nomine: Approxima, ille diceva, sia plus proxime, e veni audir mi sancte parola.
25. E ille me prendeva, e ille me faceva inclinar usque le porta. E me, io teneva mi oculos abassate verso le terra.
CAPITULO 15
1. Tunc, adressante se ad me, ille me parlava assi: Ascolta, ascolta sin timor, o juste Enoch, o scriba de justitia, approxima, e ascolta mi voce. Va, dice al vigilantes del celo qui inviava vos pro precar me pro illi: vos deberea precar pro le homines, e non le homines pro vos!
2. Quare vos abandonava le sancte altores del celo, vostre eterne demora, pro ir macular vos con feminas? Quare vos inamorava vos con le filias del homines, vos faceva ab illas vostre uxores, practicava con illas le obras del infantes del terra, e dava nascentia ad racia impie?
3. Vos qui era spiritos celeste, in possession del sanctitate, del vita eterne, vos maculava vos con feminas; vos laborava al obras del carne, vos ingenerava in le sanguine, vos ageva como istes qui son solo sanguine e carne.
4. Illi, illi erea create pro morir.
5. Ecce quare io les dava femina, afin que illes pote cohabitar con illas, ingenerar infantes qui perpetua lor racia sur le terra.
6. Sed vos, vos era create qua pur spiritos ab le comencio, vos possede eterne vita, vos non es subjectate al morte.
7. Etiam io non dava vos feminas, nam, pur spiritos, vos debe habitar in le celo.
8. E nunc le gigantes, qui son le precio del commercio inter spirito e carne, sera appelate sur le terra qua mal spiritos, e lor demora sera sur le terra. Illi procreara in lor torno mal spiritos, nam illi tene al celo per un latere de lor esser, nam es ab le sancte vigilantes que illi hauri lor origine. Illi ergo sera mal spiritos sur le terra, e on appellara les spiritos de lo mal. Le demora del spiritos celeste es le celo; sed es le terra que debe esser le demora del spiritos terrestre le quales nasceva sur le terra.
9. Le spiritos del gigantes sera como le nubes, le quales apporta sur le terra le flagellos de omne specia, le peste, le bello, le fame
10. e le lucto. Illi non bibera, nec manducara, invisibile ad omne reguardos, illi insurgera se itero inter viros e feminas; nam illi recipeva le vita dum le dies de destruction e de carnage.
CAPITULO 16
1. Quando morira le gigantes, usquam vade lor animas quando illos abandorara lor corpores, effortia te que lo que es carne in illi peri ante le judicamento. Que illo sia exterminate usque le die del grande consumption del universo; quando le vigilantes e le impies sera destruite pro semper.
2. Quanto al vigilantes, qui inviava te pro implorar me pro illi,
3. Dice les, ad iste celeste intelligentias: Vos habeva le celo qua demora; sed le secretos de supra non era revelate ad vos; tamen vos cognosceva un secreto de iniquitate.
4. E vos lo disvelava al feminas per le movimentos de vostre corde, e per isto vos multiplicava lo mal sur le superfacie del terra.
5. Ergo dice ad illi: Nunquam vos obtenera gratia, nec nunquam vos obtenera le pace!
CAPITULO 17
1. Postea illi elevava me in un loco ubi il habeva como un igne ardente; e ubi, secundo lor bon placer, illi prendeva le similantia del homine.
2. Illi me conduceva sur un loco elevate, sur un montania cuje summitate lanceava se in le celos.
3. E io videva le thesauros del fulgures e del tonitro al extremitates de iste loco, ubi il era maxime profunde. Il habeva ibi un arco de igne, e sagittas in un flechiera, e un gladio de igne e omne species de fulgures.
4. Postea illi transportava me presso un riviera, e del latere del occidente, verso le ignes del sol que se pone. Io arrivava ad riviera de igne que flueva como aqua e se jectava in le grande mar occidental.
5. Io videva omne grande fluvios, e io tosto arrivava in le medio del nigre tenebras; in iste locos ubi omne carnes emigra; io videva le montanias de tenebras le quales produces le hiberno, e le region mesme ubi le aqua flue in lor abyssos respective.
6. Io etiam videva le imbuccatura de omne fluvios del mundo, e etiam del abysso.
CAPITULO 18
1. Postea io arrivava al receptaculos de omne ventos, e io remarcava como illos serviva al ornamento del terra, e al conservation del fundamentos del terra.
2. Io videva le petra que supporta le angulos del terra.
3. Io etiam videva le quatro ventos que sustene le terra e le firmamento del celo.
4. Io videva le ventos que suffla in le altores del celo;
5. Istes que se eleva inter le celo e le terra, e que forma le columnas del celo.
6. Io videva le ventos que face tornar le celo e trahe intra lor orbitas le sol e le stellas;
e, super le terra, io videva le vento que supporta le nubes.
7. Io videva le via del angelos.
8. Io videva, ab le extremitate del terra, le firmamento del celo que pesa sur illo. Tunc io me tornava verso le sud.
9. Illac ureva nocte e die sex montanias de petras preciose, tres ab le latere del oriente, tres ab le latere del sud.
10. Istes del latere del oriente se componeva ab petras con diverse colores; ab perlas e ab antimonio; istes ab le latere del sud esseva ab rubie petras. Lor summitates se elevava usque le celo, como le throno de Deo; illo esseva ab alabastro, e, in su parte superior, ab sapphiro. Io etiam videva le ardente igne que ureva sur le montanias.
11. Illac etiam io videva in un immense region le loco ubi le aquas esseva colligite.
12. Io illac etiam videva le fontes del terra, celate intra le columnas inflammate del celos.
13. E in iste columnas del celo io videva ignes que surgeva sin numero, sed nec in alto nec in basso. Super iste fontes, io videva un loco que habeva nec le firmamento supra, nec le terra infra, il etiam non habeva aqua; e nihil al leve nec al dextere, esseva un plagia deserte.
14. E illac io appercipeva septe stellas, brillante como montanias ab igne, o como sublime spiritos.
15. Tunc le angelo diceva: iste loco sera usque le consumption del celo e del terra le prision del stellas e del armeas del celo.
16. Iste stella que rola super le igne son istes que transgredeva le commandos de Deo, ante le fin de lor proba. Alsi Ille incatenava los in iste loco, usque quando illos expia lor crimine in le mysteriose anno.
CAPITULO 19
1. Tunc Uriel se exclamava: Ecce le angelos qui cohabitava con le feminas, e se designava chefs;
2. Qui immundificava le homines, multiplicava inter illi le errores, usque al puncto misducer les ad facer sacrificios al demones, como ad deos. Sed in le grande die, illi sera judicate e illi perira, e lor feminas con illes, nam illas se lassava seducer sin resistentia.
E me, Enoch, ego sol, io videva le fin de omne cosas, e non esseva donate ad nemo vider lo como me.
CAPITULO 20
1. Ecce le nomine del angelos qui vigila.
2. Uriel, un ab le sancte angelos, le qual presida sur le mundo e sur Tartarus.
3. Raphael, un ab le sancte angelos, le qual presida al spiritos del homines.
4. Raguel, un ab le sancte angelos, le qual puni le mundo e le luminarios.
5. Michael, un ab le sancte angelos, le qual presida al virtute del homines, e commanda al nationes.
6. Sarakiel, un ab le sancte angelos, le qual presida al infantes del homines qui pecca.
7. Gabriel, un ab le sancte angelos, le qual presida sur Ikisat, sur le paradiso, le serpentes e sur le cherubin.
8. Remiel, un ab le sancte angelos, le qual Deo poneva sur istes qui ressuscita.
CAPITULO 21
1. Io postea videva un longe circuito pro arrivar ad un loco ubi nihil esseva complete.
2. Io videva illac nec le admirabile obra del elevate celo, nec le terra e su meravilias; solo esseva solitari e terribile deserto.
3. Etiam illac io videva septe stellas incatenate le unos con le alteros, como grande montanias, como inflammate ignes. E io me exclamava ad iste vista: Pro qual crimine iste stellas son incatenate; quare illos esseva relegate in iste loco? Tunc Uriel, un ab le sancte angelos qui esseva con me e qui me serviva qua guida, me respondeva: Enoch, quare iste question? quare iste inquietude, iste anxietate? Iste stellas transgredeva le commando del Multo-Alte Deo; e pro expiar lor crimine, illos era incatenate in iste loco pro un infinite numero de seculos.
4. Ab illac io passava ad in un altere loco de terror;
5. Illac io videva le obra de un immense igne, ardente e devorante, intra le qual il habeva un division. E columnas de igne se combatteva inter se e illos se affundeva intra le abysmo. E esseva impossibile ad me evalutar nec su grandor, nec su altor; io poteva non plus cognoscer su origine. E io itero me exclamava ad iste vista: Qual terribile loco! que es difficile sondar su mysterios.
6. Uriel, un ab le angelos le quales esseva con me, me respondeva e me diceva: Enoch, quare iste alarmas, quare iste stupor al vista de iste terribile loco, al vista de iste loco de suffrentia? Es hic, ille addeva, le prision del angelos; e illos illac sera recludite pro semper!
CAPITULO 22
1. Ab illac, io me avantiava verso un altere loco, ubi, ab le latere del occidente, io videva un grande e alte montania, un scarpate rocca, e quatro deliciose receptaculos.
2. Intra illo, iste loco esseva profunde, polite e lisie, sed con nigrissime obscuritate.
3. Tunc Raphael, un ab le sancte angelos le quales me accompaniava, diceva ad me: Ecce le beate regiones ubi son assemblate le spiritos, le animas del mortes; es illac ubi debe se reunir omne animas del infantes del homines.
4. Es in iste locos que illos remanera usque le die del judicamento, usque le tempore que es marcate pro illos.
5. Tamen, iste tempore sera longe pro venir, es le die del grande judicamento. E io videva le spiritos del infantes del homines qui esseva morte, e lor critos accusatori se elevava usque le celo.
6. Tunc io interrogava Raphael, le angelo qui me accompaniava, e io diceva ad ille: Ab qui es iste voce accusatori que ascende verso le celo?
7. Illo me respondeva: Es le voce del spirito de Abel, qui esseva occidite per su fratre Cain, e qui le accusara usque quando su racia sera exterminate ab sur le facie del terra.
8. Usque quando su racia sia radite ab inter le homines.
9. Tunc io le interrogava re ille, re le universal judicamento, e io diceva ad ille: Quare le unes son separate ab le alteres? Ille me respondeva: Il ha tres distincte classes pro le spiritos del mortes; tres classes inter le spiritos del justos.
10. Iste classes son distinguite per un abysso, per le aqua e per lumine que es sur le aqua.
11. Le peccatores etiam son classate; post lor morte, illi son deponite intra le terra, si le judicamento non preveniva les dum lor vita.
12. Es hic que lor animas son recludite; es hic que illos pati intolerabile dolores, castigamentos de istes qui son maledicite pro le eternitate, e cuje animas sera punite e incatenate pro semper.
13. E ecce lo que existe ab le comenciamento del mundo. Le animas de istes qui se plange son separate ab istes qui vigila pro lor ruina, pro lor extermination al die del peccatos.
14. Tal es le sojorno destinate al animas del injuste homines e peccatores, al animas de istes qui committeva le iniquitate e qui se misceva al societate del impios, al quales illi resimila. Lor animas non sera annihilate al die del judicamento; sed recludite in iste loco, illi nunquam exira ab illo. Tunc io laudava Deo.
15. E io diceva: Benedicite sia mi Senior, le Senior de gloria e de justitia, le supreme e eterne dominator.
CAPITULO 23
1. Ab illac io arrivava in un altere loco, ab le latere del occidente, in le extremitates del terra.
2. Ubi io videva un ardente igne e un perpetual movimento, le qual rotava nocte e die, sin nunquam haltar,
3. E io interrogava le angelo qui me accompaniava: Quid es isto? Quare iste incessante movimento?
4. Tunc Raguel, un ab le angelos le quales me accompaniava, respondeva ad me:
5. Iste ardente igne, le qual se move sin interruption verso le occidente, es le foco le qual inflamma omne luminarios del celo.
CAPITULO 24
1. Ab illac io attingeva un altere loco, e io videva un montania de igne urente nocte e die. Post quando io me approximava de illo, io appercipeva septe brillante montanias, le quales le un esseva distince del altere.
2. Le petras per le quales illos esseva formate esseva belle e nitide; illos brilla e radia al vista, e lor superfacie es polite. Il habeva tres de illos al oriente, appoiate un contra le altere, e tres verso le sud un super le altere; e io videva profunde e sinuose valleas. sed illos esseva separate le unes ab le alteres.
3. In le medio stava le septesime montania. Illo superava omnes como un throno, e odorifere arbores circumfereva lo.
4. Inter iste arbores, il habeva un ab un odor le qual io itero nunquam oleva le perfumo, e il habeva nulle simile inter iste arbores o alteres; illo exhala un odor preter omne perfumo, e su folios, su flores e su bosco nunquam se siccava; su fructo es belle, e illo resimila al fasces del palma
5, Tunc io diceva: Ecce un admirable arbore pro vider; qual belle folios, qual deliciose fructos!
6. Tunc Michael, un ab le sante e gloriose angelos, le quales esseva con me, e qui esseva incargate pro iste arbores, respondeva ad me. Henoch, quare vos interroga me re le perfumo de iste arbore e vos cerca cognoscer le veritate?
7. Tunc ego, Henoch, io respondeva ad ille: Io volerea saper toto, sed specialmente lo que concerne iste arbore.
8. Le angelo me respondeva: Iste montania le qual vos vide, e cuje elevate capite equala in altor le throno del Senior, sera le sedia ubi se reposara le Senior de sanctitate e de gloria, le eterne Rege, quando ille venira e descendera pro visitar le terra in su bontate.
9. Quanto ad iste arbore con le suave odor, cuje perfumo ha nihil carnal, nemo tangera lo, usque le die de judicamento. Quando le malignos sera livrate al eterne tormentos, iste arbore sera donate al justos e al humilos. Su fructos sera reservate al elegitos. Nam illo sera plantate in le sancte loco, in le latere del nord, verso le demora del Senior, le eterne Rege.
10. Tunc illi gaudera e exultara per allegressa; illi entrara in le sanctuario; le deliciose odor de iste arbore penetrara lor ossos, e illi vivera un longe vita sur le terra como lo viveva vostre patres, e in lor dies le tristessa, le suffrentia, le tormentos e le afflictiones non les attingera.
11. Tunc io benediceva le Senior de gloria, le eterne Rege, nam ille preparava tal recompensas al juste homines e creava tal cosas, e que ille diceva donar los ad illi.
CAPITULO 25
1. Ab illac io vadeva intra le centro del terra, e io appercipeva un fortunate e fertile loco ubi esseva arbores con permanente ramettos e crescente ab le arbore quando secate.
2. Illac io videva un sancte montania, e, al pede del montania, aqua veniente ab le oriente que flueva verso le sud.
3. Postea io videva ab le flanco oriental un altere montania plus alte quam le prime, e inter illos un profunde stricto sed sin largor, intra le qual le aqua flue secundo le montania.
4. Al occidente de iste alte montania, il ha un altere montania, plus basse e sin elevation, e subtus un stricto, inter ambes; e un altere profunde e siccate stricto se trova al extremitate del tres montanias.
5. E omne strictos son profunde e sin largor; e nulle arbore es plantate illac.
6. Io admirava le rocca, io admirava le stricto, e io esseva multo meraviliate.
CAPITULO 26
1. Tunc io diceva: Quare iste terra es benedicite e toto plenate per arbores, dum iste stricto in le medio del montanias es maledicite?
2. Tunc Uriel, un ab le sancte angelos, le quales esseva con me, respondeva ad me e diceva ad me: Iste vallea es destinate al maledictos pro le eternitate; es illac que sera assemblate omne istes qui ab lor bucca pronuncia contra le Senior improprie parolas, e dice re su gloria insolentias; illac on reunira les, e illac sera le loco de lor castigamento.
3. Al fin del tempore, apparera ad illi le spectaculo del judicamento le qual se facera in le justitia coram le justos pro le eternitate; illac, omne dies, istes qui obtenera misericordia benedicera le Senior de gloria, le eterne Rege.
4. Al die del judicamento de iste malignos, le justos le benedicera pro le parte quem ille donava ad illi in su misericordia.
5. Tunc io benediceva le Senior de gloria, io publicava su gloria e io cantava, como isto conveni ad su grandor.
CAPITULO 27
1. Ab illac io me dirigeva ab le latere del oriente, verso montania le qual se eleva in le medio del deserto e le qual io solo poteva apperciper le superficie.
2. Illo esseva coperite per arbores crescite ab le semine re le qual on parlava, e un aqua descendeva ab illo.
3. Ab illac un cataracta, componite in apparentia ab plure alteres se escappava al occidente e al oriente. Ab un latere se elevava arbores, ab le altere on videva aqua e rore.
CAPITULO 28
1. Tunc io me avantiava verso un altere loco del deserto, verso le oriente del montania, al qual io me approximava.
2. Illac io appercipeva aromatic arbores, super toto istes le qual produce le aromates con suave odores, le incenso, le myrrha, omne arbores distinte le unes del alteres.
3. E il itero habeva in iste loco, dominante omne iste arbores, un elevation verso le oriente, le qual non esseva remote.
CAPITULO 29
1. Io itero videva un altere loco, con valleas ubi flueva aquas le quales nunquam se exsiccava.
2. Io videva un mirific arbore le qual, pro le odor, equalava le mastico.
3. E sur le flancos de iste vallea io appercipeva le cinnamomo con deliciose perfumo. E io me avantiava verso le oriente.
CAPITULO 30
1. Tunc io appercipeva un altere montania, plenate de arbores, ab ubi se escappava un aqua simile al nectare. Su nomine esseva Sarira e Calbanen. Detra iste montania io videva un altere sur le qual se elevava le arbores de aloe.
2. Iste arbores esseva plenate per fructo simile ad amandolas, e dur.
3. E quando on tritura iste fructo, illo produce un odor que supera omne perfumo.
CAPITULO 31
1. Post haber sentite iste perfumos, como io reguardava verso le nord, preter le montanias, io videva septe montanias plenate de pur nardo, de odorifere arbores, de cannella e de pipere.
2. Ab illac, io lassava detra me le summitates de iste montanias, e me avantiante verso le oriente, io passava tra le mar Erythrea. E quando io me distantiava ab illo, io passava super le angelo Zotiel.
3. E io arrivava in le paradiso de justitia, e io videva preter iste arbores, numerose e grande arbores; illos cresce illac mesmo, e lor odor es suave: illos son alte, bellissime e magnific; e il ha illac le arbore del sagessa; istes qui mangia ab illo possede un grande sagessa.
4. Illo resimilava al carrubo; su fructo, simile ad racemo de uvas, esseva multo belle; le perfumo de iste arbore se diffundeva e penetrava foras.
5. E io me exclamava: Como iste arbore es belle e agradabile!
6. Le sancte angelo, Raphael, le qual esseva con me, respondeva ad me e diceva ad me: Es le arbore del sagessa, ab le qual mangiava vostre vetule patre e vostre vetule matre, vostre ancestres; e illi cognosceva le scientia, lor oculos se aperiva, illi sapeva que illi esseva nude, e illi esseva expellite ab le paradiso.
CAPITULO 32
1. Postea, io me avantiava verso le confinios del terra; illac, io videva grande bestias, e cata uno esseva differente ab le altere, e io videva aves le quales etiam differeva per apparentia, beltate e voce.
2. Al oriente del loco ubi se trovava iste bestias, io appercipeva le limites del terra, e le loco ubi le celo finiva. Le portas del celo esseva aperite e io videva exir ab illos le stellas. Tunc io calculava los secundo lor ordine, e io exactemente contava le numero. Io etiam notava lor nomines, lor periodic cursas, lor connexiones e lor positiones, e lor tempores e lor menses, tal como le angelo Uriel, le qual esseva con me, lo explicava et me.
3. Nam ille los monstrava omnes ad me, e ab omnes ille me donava cognoscentia.
4. Ille etiam scribeva pro me lor nomines, lor rangos, lor leges e lor diverse influentias.
CAPITULO 33
1. Postea io me dirigeva verso le septentrion, al limites del terra.
2. E illac, al confinios del mundo, io videva un grande e magnific prodigio.
3. Io videva tres portales del celo le quales esseva aperite. Per illos se escappava le ventos del nord, patre del frigido, del grandine, del glacie, del rore e del pluvia.
4. Ab un de iste portales, le ventos legiermente sufflava; sed per le duo alteres illos sufflava con violentia, e lor sufflo se diffundeva tra le terra.
CAPITULO 34
1. Ab illac, io me dirigeva ab le latere del occidente, verso le confinios del terra.
2. E io videva tres portales, como ab le latere del septentrion. Sed iste portales habeva le mesme grandor.
CAPITULO 35
1. Postea io me dirigeva al latere del Sud, verso le confinios del terra. Il etiam illac habeva tres portales, tra le quales se escappava le rore, le pluvia e le vento.
2. Pois io me dirigeva verso le oriente, al confinios del terra, ubi io videva tres portales del celo tornate verso le oriente, e cuje apertura esseva plus parve. Tra iste parve portas exiva le stellas del celo, le quales sequeva lor trajectoria verso le occidente; e iste brillante cammino esseva visibile in omne tempores.
3. Contemplante iste spectaculo, io elevava le voce e io laudava le Senior qui habeva formate iste luminose e resplendente corpores, a fin de revelar al angelic e human intelligentias, le magnificentia de su obras; a fin que illi celebra le unes e le alteres, le meravilias de su potentia, que illi glorifica le divin labores ab su manos, e a fin que illi lauda le pro semper.
CAPITULO 36
1. Ecce un altere vision, le secunde vision de sagessa, le vision quem habeva Henoch, filio de Jared, filio de Malaleel, filio de Cainan, filio de Enos, filio de Seth, filio de Adam. Es illac le comenciamento de iste sagessa, quem io recipeva pro explicar e facer amar ad istes qui habita sur le terra. Ergo ascolta, e comprende le sancte cosas quem io veni revelar ad vos, in presentia del Senior del spiritos. Istes qui existeva ante nos reguardava le ministerio del parola qua un ab lor incumbentia.
2. E nos, qui veni post illi, nos non pone ulle impedimento al predication del sagessa; sed nunquam usque iste jorno, esseva donate ad nemo lo que esseva donate ad me, le sagessa, secundo mi perspicacia, e secundo le mesura del bon placer de Deo. Lo que io recipeva ab ille vero es un portion del eterne vita.
3. Iste sagessa esseva formulate ad me per tres parabolas, e io levava mi voce, e io narrava los al habitantes de iste mundo.
CAPITULO 37
1. Prime parabola. Quando le assemblea del justes sera manifestate al terra, que le peccatores sera punite, e recipera coram le oculos de omnes le castigamento merite pro lor crimines;
2. Quando le justitia se manifestera coram le justes ipse; quando lor obras sera pesate per le Senior del spiritos e merera ad illi reciper le promittite recompensa; quando le lumine del justes e del elegitos qui habita sur le terra, brillara per immortal fulgor, in iste momento, quid devenira le demora del peccator? Ubi sera le loco de reposo de iste qui habera repellite le Senior? Ho! Que vale melio pro ille, que ille haberea nunquam existite!
3. Quando sera revelate le secrete pensatas del justes, le peccatores subira sever castigamento, e le impios sera tormentate in lor presentia.
4. Ab iste momento, le maestros del terra cessara esser potente e elevate. Devenira ad illi impossibile contemplar le facie del sanctos, nam es le lumine del Senior del spiritos que appareva sur le facie del sanctos, del justes e del elegitos.
5. Tamen le potentes de iste mundo non sera annihilate, illi sera livrate al manos del justes e del sanctos.
6. Igitur, nulle misericordia pro illi ab le parte del Senior, nam con le passage del vita, le tempore del clementia habera passate.
CHAPITRE 38
1. Dum celle jornos, le sancte e benedicite racia descendera ab le altores del celos, e su generation habitara con le filios del homines. Henoch recipeva le libros del indignation e del ira, le libros del discordo e del agitation.
2. Nunquam illi obtenera misericordia, dice le Senior del spiritos.
3. Tunc le grande nube me removeva, e le vento me sublevava sur le superficie del terra, e me transportava al frontieras del celos.
4. Illac io habeva un altere vision. Io videva le demora e le tranquille sejorno del sanctos. Ita, mi oculos habeva le felicia contemplar lor demoras con istes del angelos; le sejorno de lor reposo con iste del sanctos. Illac il habeva demandas, preces, supplicationes pro le infantes del homines. Le justitia flue coram illi como un pur unda, e le clementia se diffunde sur le terra como un preciose rore. E tal es lor existentia pro le eternitate.
5. Dum celle tempore, ergo mi oculos contemplava le demora del eligitos, le sejorno del veritate, del fide e del justitia.
6. Le numero del sanctos e del elegitos de Deo sera infinite tra omne seculos.
7. Io videva lor demora placiate sub le alas del Senior del spiritos. Omne sanctos, omne elegitos cantava coram ille, brillante como le igne; lor buccas esseva plen del laudes verso Deo, e lor labios se aperiva pro celebrar le nomine del Senior del spiritos. Le justitia stava recte coram ille.
8. Illac io desiderava remaner, mi anima suspirava ad iste demora. Illac esseva le portion de mi hereditage, desde le comenciamento; nam tal esseva sur me le voluntate del Senior del spiritos.
9. Dum celle tempore io celebrava e io exaltava le nomine del Senior del spiritos, per benidictiones e per laudes. Nam tal es le bon placer del Senior del spiritos.
10. Dum longe tempore, mi oculos contemplava iste fortunate demoras, e io laudava Deo, dicente: Benedicite ille sia, benedicite ille ssia pro semper! Ab le comenciamento del mundo, usque le fin del seculos.
11. Qual es iste mundo? Ita, ab omne generationes, illi debe te benedicer, omnes qui non dormi in le pulvere, sed qui contempla vostre gloria, qui vos celebra, vos magnifica e vos benedice, dicente: Sancte, sancte, sancte es le Senior del spiritos, le qual plena per su immensitate le integre mundo per intelligentias.
12. Illac, mi oculos contemplava omne istes qui non se addormiva coram ille, qui sta recte coram ille, qui glorifica dicente: Benedicite vos sia, benedicite sia le nomine de Deo pro semper! E mi facie subito esseva cambiate, assi que io non plus poteva vider.
CAPITULO 39
1. Post isto, io appercipeva milles de milles, myriades de myriades, e un infinite numero de homines, qui stava erecte coram le Senior del spiritos.
2. Sub le quatro alas del Senior del spiritos, sur su quatro lateres, io itero videva alteres, ultra le primes, qui stava coram ille. Io apprendeva in le mesme tempore lor nomines, nam le angelos qui esseva con me explicava los ad me, revelante ad me omne lor mysterios.
3. Tunc io audiva le voce de istes qui esseva al quatro lateres; illi celebrava le Senior de omne gloria.
4. Le prime voce celebrava le Senior del spiritos in omne seculos.
5. Le secunde voce quem io audiva celebrava le eligito e le eligitos le quales son tormentate pro le Senior del spiritos.
6. Le tertie voce quem io audiva supplicava e precava pro istes qui son sur le terra, e qui invoca le Senior del spiritos.
7. Le quarte voce quem io audiva repelleva le impie angelos, e interdiceva ad illi se presentar coram le Senior del spiritos a fin que illi non suscita accusationes contra le habitantes del terra.
8. Post isto, io peteva al angelo de pace le qual esseva con me, explicar ad me omne iste mysterios. Io diceva ad ille: Qui son istes quem io videva al quatro lateres del Senior, e ab le quales io audiva e scribeva le parolas. Ille me respondeva: Primo es sancte Michael, le clemente e patiente angelo.
9. Postea es sancte Raphael, le angelo qui preside al dolores e al vulneres del homines.
10. Postea veni Gabriel, qui preside ad toto lo que es potente. Finalmente es Phanuel, qui preside al penitentia e al sperantia de istes qui debe hereditar le eterne vita. Tales son le quatro voces quem vos justo audiva.
CAPITULO 40
1. Postea io videva le secretos del celos e del paradiso in omne partes, e le secretos del human actiones, cata uno secundo lor peso e lor valor. Io contemplava le habitationes del elegitos, le demoras del sanctos. Etiam illac mi oculos appercipeva omne peccatores qui repelleva e negava le Senior de gloria, e qui esseva chassate ab iste loco. Nam le castigamento de lor crimines non itero poteva esser decretate per le Senior del spiritos.
2. Itero illac mi oculos contemplava le secretos del fulgure e del tonitro, le secretos del ventos, como illos se divide quando illos suffla sur le terra; le secretos del ventos, del rore e del nubes. Io videva le loco de lor origine, le puncto ab ubi illos se escappa, pro devenir saturate per le pulvere del terra.
3. Illac io videva le receptaculos ab ubi exi le ventos dum lor separation; le thesauros del grandine, le thesauros del nive, le thesauros del nubes, e iste mesme nube le qual, ante le creation del mundo, planava sur le superficie del terra.
4. Io anque videva le thesauros del luna, ubi su phases nasceva; lor comenciamento, lor gloriose retorno; como le uno es plus brillante quam le altero; lor nitide progresso, lor invariabile curso, lor amicitate inter illi, lor docilitate, e lor obedientia e lor adherentia al cammino assignate ad illos, in obedientia al ordine del Senior del spiritos. Ho! qui les porta sur le passos del sol, quanto su nomine es potente in omne seculos!
5. Postea esseva complite le sentiero del luna, tanto su celate parte como su visibile parte, le persurso de su sentiero tanto dum jorno como dum nocte, cata uno, le uno como le altero, tornava su reguardos verso le Senior del spiritos, le exaltante e le laudante sin interruption; nam laudar es pro illos como un tempore de reposo, sed in le splendide sol son frequente retornos al benediction e al malediction.
6. Le lumine del luna es pro le elegitos, tanto como le tenebras son pro le peccatores; tal es le voluntate del Senior del spiritos, qui distingueva le lumine ab le tenebras, como ille distingueva le spiritos del homines, fortificante istes del justes per su proprie justitia.
7. E nulle angelo potera impedir lo, nam nemo ab illi recipeva iste poter. Quanto al Senior, ab le alto de su throno, ille vide omne creaturas e les judica qua soverano.
CHAPITRE 41
1. Le sagessa non trovava sur le terra ulle demora ubi reposar su capite; es quare un residentia pro illo esseva assignate in le celo.
2. Le sagessa descendeva ab le celo pro habitar con le infantes del homines, sed illo non trovava ulle demora. Tunc le sagessa retornava verso su divin sejorno, e se placiava inter le sancte angelos. Post su retiro, le iniquitate se presentava, e illo trovava un demora, e illo esseva recipite per le infantes del homines, como le pluvia es recipite per le deserto, como le rore es recipite per un desiccate terra.
CHAPITRE 42
1. Io videva un altere splendor, e le stellas del celo. Io remarcava que ille los appellava omnes per lor nomine, e que illos respondeva omnes per lor nomine, e que illos respondeva ad su appello. Io le videva qui les pesava intra su balancia de justitia, secundo lor lumine, le grandor del spatios quem illos percurre, e le jorno quando illos debe apparer o se eclipsar. Le splendor ingenera le splendor, e lor movimentos corresponde ad istes del angelos e del fideles.
2. Tunc io interrogava le angelo qui esseva con me, e qui explicava ad me le mysterios, e io peteva ad ille quales esseva lor nomines. Ille me respondeva: “Le Senior del spiritos monstrava ad vos un imagine. Son le nomines del justos, qui son sur le terra, e qui crede in le nomine del Senior del spiritos tra omne seculos.”
CAPITULO 43
1. Io itero videva un altere remarcabile cosa per su splendor; illo emanava stellas, e deveniva brillante, sed illo non se separava ab illos.
CAPITULO 44
1. Secunde parabola, le qual se adressa ad istes qui nega le nomine e le demora del sanctos e del Senior del spiritos.
2. Illi non montara al celo; illi non descendera sur terra. Ecce qual sera le sorte del peccatores qui renega le nomine del Senior del spiritos; illi sera reservate pro le jorno del castigamento e del vindicantia.
3. In iste jorno le Elegito sedera sur un throno de gloria. Ille sententiara re lor sorte, e, confirmante per su presentia le spiritos del sanctos, ille assignara un demora ad istes qui poneva lor confidentia e lor amor in su sancte e gloriose nomine.
4. In iste jorno, io placiara mi elegito in le medio de illi, io cambiara le facie del celo, io lo illuminara pro le eternitate.
5. Io etiam cambiara le facie del terra, io lo benedicera e anque omne istes quem io seligeva, e que io facera habitar sur le terra, sed pro istes qui committeva le iniquitate, illi non plus illac demorara, nam io les videva e remarcava. Sed le justes, io les satiara per mi pace, io les placiara coram me; al peccatores le eterne damnation; illi sera expungite ab sur le terra.
CAPITULO 45
1. Illac io videva le Anciano del jornos, cuje capite resimilava ad blanc lana, e con ille un altere, qui habeva le figura de un homine. Iste figura esseva plen de gratia, como iste de un ab le sancte angelos. Tunc io interrogava un ab le angelos qui esseva con me e qui explicava ad me omne mysterios le quales se refere al Filio del homine. Io peteva ad ille qui ille esseva, ab ubi ille veniva, e quare ille accompaniava le Anciano del jornos?
2. Ille respondeva ad me per iste parolas: “Cello es le Filio del homine, ad qui omne justitia se refere, con qui illo habita, e qui tene le clave de omne celate thesauros; nam le Senior del spiritos seligeva le in preferentia, e Ille donava ad ille un gloria preter omne creaturas”.
3. Iste Filio del homine, quem vos videva, evellera le reges e le potentes ab lor voluptuose panno, les exira ab lor impertubabile terras; ille ponera un freno al potentes, ille rumpera le dentes del peccatores.
4. Ille chassara le reges ab lor thronos e ab lor regnos, nam illi refusa honorar le, publicar su laudes e se humiliar coram iste ad qui le regno esseva donate. Ille poneva le disordine in le racia del potentes; ille les fortiara jacer coram ille. Le tenebras devenira lor demoras, e le vermes sera le companiones de lor lecto; nulle sperantia pro illi exir ab iste immunde lecto, nam illi non consultava le nomine del Senior del spiritos.
5. Illi despicera le astros del celo, e levara le manos contra le Omnipotente; lor pensatas solo sera tornate verso le terra, ab le qual illi volerea facer lor eterne demora; e lor obras solo sera le obras del iniquitate. Illi ponera lor gaudios intra lor ricchessas, e lor confidentia intra deos fabricate per lor proprie manos. Illi refusara invocar le Senior del spiritos; illi le expellera ab su templos,
6. E etiam le fideles qui sera persequite pro le nomine del Senior del spiritos.
CAPITULO 46
1. Dum celle jorno, le preces del sanctos montara ab le terra usque le pede del throno del Senior del spiritos.
2. Dum iste jorno, le sanctos qui habita super le celos se assemblara, e per un unanime voce, illi precara, illi supplicara, illi celebrara, illi laudara, illi exaltara le nomine del Senior del spiritos, ad causa del sanguine del justos, diffundite pro ille; e iste preces del justos incessantemente se elevara verso le throno del Senior del spiritos, a fin que ille in fin rende ad illi justitia, que que su patientia pro le malignos non sia eterne.
3. Dum iste tempore, io videva le Anciano del jornos, sidite sur le throno de su gloria. Le libro del vita esseva aperite coram ille, e omne potentias del celo stava erecte coram ille e circum ille.
4. Tunc le cordes del sanctos esseva inundate per gaudio, nam le tempore del justitia esseva arrivate, que le prece del sanctos esseva audite, e que le sanguine del justos esseva appreciate per le Senior del spiritos.
CAPITULO 47
1. In iste loco, io appercipeva le fonte del justitia, le qual nunquam se exsicca, e ab le qual se emanava un multitude de parve rivos, le quales esseva le rivos del sagessa. Es illac que omnes qui habeva sete veniva biber, e illi subito se trovava plenate per sagessa, e illi condivideva lor demora con le justes, le elegitos e le sanctos.
2. E ad iste hora, le Filio del homine esseva invocate coram le Senior del spiritos, e su nomine coram le Anciano del jornos.
3. E ante le creation del sol e del astros, ante que le stellas esseva formate in le firmamento, on invocava le nomine del Filio del homine coram le Senior del spiritos. Ille sera le baston del justes e del sanctos, ille se appoiara sur ille, e illi non sera succutite; ille sera le lumine del nationes.
4. Ille sera le sperantia de istes cuje corde es in angustia. Omne istes qui habita sur le terra se prosternara coram ille, e le adorara; illi le celebrara, illi le laudara; illi cantara le laudes del Senior del spiritos.
5. Assi le Elegito e le Musterioso esseva ingenerate, ante le creation del mundo, e su existentia non cognoscera ulle fin.
6. Ille viveva in su presentia, e ille revelava al sanctos e al justes le sagessa ab le Senior del spiritos: nam es ille qui conserva pro illi le portion de lor hereditage. Nam illi odiava e repelleva foras ab illi iste mundo de iniquitate, illi detestava su obras e su camminos, e solo voleva invocar le nomine del Senior del spiritos.
7. Etiam es per iste nomine que illi sera salvate, e su voluntate sera lor vita. Dum iste jornos, le reges e le potentes del terra qui conquirera le mundo per le fortia de lor brachios, sera humiliate.
8. Nam dum le jorno del anxietate e del disordine, lor animas non sera salvate, sed illos sera submittite ad istes quem io seligeva.
9. Io les jectara como on jecta palea intra igne, como on precipita le plumbo intra aqua. Illi urera in presentia del justes, illi sera submergite pro le oculos del sanctos, e on non mesmo trovara le decime parte ab illi.
10. Sed in le jorno de lor disordine, le pace regnara sur le terra.
11. Illi cadera in su presentia, e illi non se relevara plus; e il habera nemo qui pote le aveller ab su manos e le succurrer; nam illi repelleva le Senior del spiritos e su Messia. Que le nomine del Senior del spiritos sia benedicite.
CAPITULO 48
1. Le sagessa flue como aqua, e le gloria coram ille es inexaustibile tra omne seculos, nam ille es potente in omne mysterios del justitia.
2. Sed le iniquitate se evanescera como le umbra, e non habera ulle stabile demora, nam le Elegito sta erecte coram le Senior del spiritos, e su gloria resta pro omne seculos, e su potentia es eterne.
3. Con ille habita le spirito del sagessa e del intelligentia, le spirito de saper e de potentia, le spiritos de istes qui dormi in le justitia: ille judica e discerne le cosas le maxime celate.
4. Nemo pote pronunciar van parolas coram ille, nam le Elegito es coram le facie del Senior del spiritos, secundo su bon placer.
CAPITULO 49
1. In iste jornos, il habera un cambiamento pro le sanctos e pro le elegitos: le lumine del jornos habitara intra illi, e le gloria e le honor illuminara le sanctos.
2. In le jornos de disordine, omne males se accumulara sur le peccatores, sed le justes triumphara in le nomine del Senior del spiritos.
3. Alteres in fin comprehendera que es necesse ad illi se repentir e renunciar al mal obras per lor manos; illi comprehendera que illi non habera ulle gloria per le nomine del Senior del spiritos, sed que illi itero pote esser salvate per su nomine. Le Senior del spiritos exercera su misericordia sur illi; nam, grande es su clementia e le justitia es intra su judicamentos, e il ha nulle iniquitate. Etiam quicunque non facera penitentia coram ille, iste perira.
4. E ab nunc, io non donara plus ad illi misericordia, dice le Senior del spiritos.
CAPITULO 50
1. In celle jornos, le terra rendera ab su sino e le inferno ab le sue lo que illos recipeva, e le abismo rendera lo quem illo debe.
2. Ille separara le justes e le sanctos ab le malignos, nam isto sera pro le primes jornos de gratia e de salvation.
3. In celle jornos, le Elegito sedera sur su throno, e omne secretos del sagessa e del intelligentia exira ab su bucca; nam le Senior del spiritos le dotava per eterne gloria.
4. In iste jornos, le montanias tremulara como arietes, e le collinas saltara como agnos satiate per lacte, e le justes sera angelos in le celo.
5. Lor visage brillara per resplendente gaudio; nam, in iste jornos, le Elegito sera exaltate; le terra tremulara per allegressa, le justes lo habitara, e le elegitos lo fullara per lor innocente pedes.
CAPITULO 51
1. Post iste jornos, in le loco ipse ubi io videva tante mysterios, io esseva sublevate per vortice de vento e portate verso le occidente.
2. Illac, mi oculos appercipeva le secretos del celo e istes del terra; un montania ex ferro, un montania ex bronzo, un montania ex argento, un montania ex auro, un montania facite ex liquide metallo, in fin un montania ex plumbo.
3. E io interrogava le angelo qui esseva con me, e io le diceva: Quem significa iste cosas quem io justo appercipeva?
4. E le angelo me respondeva: Omne iste cosas, quem vos videva, reguarda le imperio del Messia, e son un symbolo de su regno e de su potentia sur le terra.
5. E iste angelo de pace itero me respondeva: Patienta itero un pauc tempore, e vos videra, e sera revelate ad vos omne cosas quem decretava le sagessa del Senior del spiritos. Iste montanias quem vos appercipeva, e le quales son un ex bronzo, le altere ex ferro, le tertie ex argento, le quarte ex auro, le quinte ex liquide metallo, le sexte in fin, ex plumbo; omne iste montanias, io dice, sera in le presentia del Elegito, como un torta de melle coram un ardente furno, o como le aqua que flue ab le alto de un montania; illos cadera verso su pedes.
6. In celle jornos, le homines trovara lor salvation nec in auro, nec in argento.
7. Illi potera nec fugir nec se defender.
8. Tunc il non habera plus armas pro fabricar per le bronzo, nec cuirasse pro proteger le pectore.
9. Le ferro devenira inutile: isto mesmo servira ad nihil que illo non se oxyda, nec se consume, e le plumbo non sera plus recercate.
10. Toto sera rejectate, toto sera expungite ab sur le terra, quando le Elegito apparera in presentia del Senior del spiritos.
CAPITULO 52
1. Tunc, mi oculos appercipeva un profunde vallea cuje entrata esseva vaste e spatiose.
2. Omne istes qui habita sur le terra, in le mar e in le insulas, ibi apportara lor tributos e lor donos, e tamen nihil potera plenar le profundor de iste vallea. Lor manos committe le iniquitate. Toto lo que le justes produce con pena, le peccatores lo vergoniosemente devora. Sed illi perira coram le facie del Senior del spiritos, e ab le facie del terra ipse. Quanto al justes, illi se relevara e illi vivera tra omne seculos.
3. Io videva le angelos del castigamentos qui ibi habitava e qui preparava le instrumentos de Satan.
4. Tunc io interrogava le angelo del pace, qui esseva con me, e io le demandava: Pro qui illi prepara iste instrumentos?
5. Ille me respondeva: Illos son preparate pro le reges e le potentes del terra, a fin que per illos illi peri.
6. Postea, le Juste e le Elegito facera apparer le auguste templo de su assemblea; ab nunc, le elegitos e le justes ibi se reunira pro non se separar, per le virtute del nomine del Senior del spiritos.
7. Iste montanias non subsistera in su presentia, nec plus le terra e le collinas; sed illos fluera coram ille como fontes de vive aqua. Le justes tunc sera liberate ab le persecutiones del peccatores.
CAPITULO 53
1. Tunc io videva un altere parte del terra, verso le qual io me tornava, e io appercipeva un profunde vallea toto flammante.
2. Ad iste vallea le reges e le potentes esseva ducite.
3. Illac, mi oculos videva instrumentos de supplicio, catenas ex ferro sin peso.
4. Tunc io interrogava le angelo de pace qui esseva con me, e io le diceva: Pro qui on reserva iste catenas e iste instrumentos de supplicio?
5. Ille me respondeva: Omne iste tormentos son preparate pro le armea de Azazyel; es illac que su impie soldatos sera precipitate sur acute petras; assi lo vole le Senior del armeas.
6. Quanto ad Michael, Raphael e Phanuel, illi sera confirmate in iste jorno; e illi sera cargate jectar intra le ardente fornace le rebelle angelos; es assi que sera vindicate le Senior del spiritos; es assi que lor crimines sera punite; nam illi deveniva le ministros e le servitores de Satan, e seduceva istes qui demora su le terra.
7. In iste jorno, le Senior donara le signal del supplicio; le receptaculos de aqua le quales son sur le celos sera aperite, e etiam le fontes le quales son sub le celo e sub le terra.
8. Omne aquas, tanto superior como inferior, se miscera.
9. Le superior aqua ludera le rolo del sexo masculin.
10. Le inferior aqua ludera le rolo del sexo feminin; omne istes qui habita le terra, omne istes qui habita sur le confinios del celo, omnes, io dice, sera exterminate.
11. Es quare illi recognoscera le injustitia quem illi committeva sur le terra, e per illo illi perira.
CAPITULO 54
1. Post isto, le Anciano del jornos se repentiva, e ille diceva: Es in van que io destrueva omne habitantes del terra.
2. E ille jurava per su grande nomine, dicente: Non, io non agera plus assi con le habitantes del terra.
3. Sed io placiara un signo in le celo, e illo sera un teste inter illi e me, pro le eternitate, pro le integre tempore le qual durara le celo e le terra.
4. De plus, ecce lo que io resolveva: si io vole les surprender, io me servira per le angelos qua instrumentos de vindicantia, in le jorno del affliction e del disordine, e mi ira remanera sur illi, diceva le Senior del spiritos.
5. Oh reges, oh potentes de iste mundo, vos videra mi Elegito sidite sur le throno de mi gloria; ille judicara Azazyel, omne su cohortes, in le nomine del Senior del spiritos.
6. Illac io videva le companias del angelos in le medio del supplicios, recludite in retes ex ferro e ex bronzo. Tunc, io demandava al angelo de pace qui esseva con me: Verso qui va omne iste prioneros?
7. Ille me diceva: Verso cata uno ab lor elegitos e amate infantes, a fin que illi sia omnes precipitate intra le profundores del vallea.
8. E iste vallea sera plenate per lor elegitos e per lor amates, cuje jornos son terminate, sin dubita, sed cuje jornos de errores sera innumerabile.
9. Tunc le princes se reunira e conspirara insimul. Le chefs del oriente, inter le parthos e le medos, chassara le reges, dominate per le spirito de vertigine e de error. Illi les renversara ab lor throno, volteante como leones ex lor spelunca, e como affamate lupos in le medio del greges.
10. Illi se avantiara e fullara sub lor passos le terra de lor elegitos. Le terra de lor elegitos se extendera coram illi; le area, le cammino e le urbe de mi juste populo stoppara lor curseros. Illi se levara pro mutualmente se destruer; lor dextera sera fortificate e nulle homine recognoscera su fratre o su amico.
11. Nec su patre nec su matre, usque quando le numero de cadaveres sia completate per lor morte e lor castigamento. E isto sera justitia.
12. In iste jornos, le abysmo aperira su devorante buccacia, e inglutira le peccatores qui assi disparera ab coram le facie del elegitos.
CAPITULO 55
1. Post isto, io appercipeva un altere armea de carros, e iste carros esseva plen de guerreros.
2. Portate sur le ala del ventos, illi veniva ab le Oriente, ab le Occidente e ab le Sud.
3. On audiva ad grande distantia le ruito de lor rolante carros.
4. E iste ruito esseva tanto magne, que le sanctos lo audiva in le celo; le columnas e le fundationes del terra esseva succutite, e le ruito resonava al mesme tempore ab le extremitates del terra usque istes del celo.
5. Tunc omnes se prosternava e adorava le Senior del spiritos.
6. Isto es le fin del secunde parabola.
CAPITULO 56
1. Tunc io comenciava pronunciar le tertie parabola, re le justes e le elegitos.
2. Sia benedicite justes e elegitos, nam vostre futuro es gloriose.
3. Le justes remanera in le lumine del sol, e le elegitos in le lumine del eterne vita, de iste vita cuje jornos non ha declino; le jornos del sanctos non sera calculate; illi cercava le lumine, illi trovava le justitia del Senior del spiritos.
4. Ergo pace sia al sanctos per le Senior del mundo.
5. Ab iste momento, on dicera que le justes cerca in le celo le secretos del justitia, e le parte de hereditage quem le fide promitte ad illi. Nam illi se levava como le sol sur le terra e le tenebras dispareva. Illac, il habera un lumine sin fin, e jornos innumerabile. Le tenebras sera dissipate, e le lumine crescera coram le Senior del spiritos; le lumine de justitia brillara sur illi per fulgor sin par.
CAPITULO 57
1. In celle jornos, mi oculos appercipeva le secretos del fulgures e del fulmines e lor judicamento.
2. Illi brillava sive pro benedicer sive pro maledicer, sequente le voluntate del Senior del spiritos.
3. Io etiam videva le secretos del tonitro, quando illo tona in le celo, e que le terra resona pro isto.
4. Io itero videva le habitationes del terra. Quanto al tonitro, si a vices illo grunni pro annunciar le pace e pro benedicer, illo etiam grunni pro le maledictiones, sequente le voluntate del Senior del spiritos.
5. Postea io comprendeva omne secretos del tonitros e del fulgures. Le uno e le altero annuncia al mundo le benediction e le fertilitate.
CAPITULO 58
1. In le dece-quarte jorno del septime mense del cinque-centesime anno del vita de Henoch, io videva in iste parabola que le celo del celos esseva succutite, e que le multo elevate potentias, que milles de milles e myriades de myriades de angelos esseva in un multo grande agitation. E reguardante, io videva le Anciano del jornos sidite sur su throno de gloria, e circumferite per le angelos e per le sanctos. Io esseva sasite per grande pavor, e como colpate per stupefaction; mi gambas se laxava sub me, e io cadeva prosternate le facie contra terra. Tunc le angelo sancte Michael, altere sancte angelo, esseva inviate pro me relevar.
2. E quando io stava erecte, io reprendeva le sensos quem io perdeva, non potente supportar iste vision nimis forte pro mi debilitate, e le agitationes e iste concussion del celo.
3. Tunc sancte Michael me diceva: Quare vos es disturbate pro iste vision?
4. Usque hodie, esseva le tempore de su misericordia e ille esseva misericordiose e patiente verso le habitantes del terra.
5. Sed quando venira le jorno e le potentias, le castigamento e le judicamento quem le Senior del spiritos preparava pro istes qui se inclina coram le judicamento del justitia e pro istes qui nega le judicamento del justitia e pro istes qui pronuncia in van su nomine:
6. Iste jorno sera pro le elegitos un jorno de alliantia, pro le peccatores un jorno de castigamento.
7. In iste jorno on facera exir pro manducar le malignos duo monstros, le uno mascule, le altere feminin; le feminin se appella Leviathan; illo habita intra le profundores del mar, sur le fontes del aquas.
8. Le mascule monstro se nomina Behemoth, le qual occupa con su pectore le immense deserto appellate Dendagin.
9. Le deserto Dendagin es al oriente del jardin ubi habitara le elegitos e le justes, e ubi esseva placiate mi ancestre, le septime post Adam, le prime homine create per le Senior del spiritos.
10. Tunc io demandava al altere angelo que ille monstra ad me le potentia de iste monstros, e como illos esseva separate in le mesme jorno pro esser precipitate, le uno intra le abysmo del mar, le altero sur le terra de un deserto.
11. E ille me diceva: Ho filio del homine, vos vole saper le mysteriose e celate cosas.
12. E le angelo del pace qui esseva con me diceva ad me: Iste duo monstros son creaturas del divin potentia, illos debe devorar istes quem punira le vindicantia de Deo.
13. Tunc le infantes cadera con lor matres, le filios con lor patres.
14. E illi recipera le castigamento quem illi habera merite, e le justitia de Deo sera satisfacite, sed post iste judicamento venira le hora del misericordia e del longanimitate.
CAPITULO 59
1. Tunc le altere angelo qui esseva con me, parlava ad me,
2. E revelava ad me le prime e le ultime secretos re le celo e re le terra,
3. Re le confinios del celo, e in su fundamentos, in le receptaculos del ventos;
4. Ille monstrava como lor sufflos son dividite e pesate, como le ventos e le fontanas son classate, secundo lor energia e lor abundantia.
5. Ille faceva vider ad me le fulgor del lumine del luna, es un potentia de justitia; como stellas se subdivide inter illos, e qual nomine es proprie ad cata uno.
6. Ille etiam monstrava ad me le tonitros distinguite inter illos per le peso, per lor energia, per lor potentia.
7. Io videva le obedientia de iste celeste levatores ad su divin voluntate. Io apprendeva que le lumine non se separa ab le fulgure, e quanquam le un e le altere sia unite per differente spiritos, illos tamen remane inseparabile.
8. Nam quando le fulgure sulca le nube, le tonitro grunni, sed lor spiritos se arresta al opportun momento, e face un juste equilibrio; lor thesauros son tanto numerose como le granos de sablo. Le un e le altere se appacia quando es necesse, e secundo le circumstantias, illos comprime lor fortias o illos los discatena.
9. Etiam le spirito del mar es potente e forte, e de mesmo que un prodigiose potentia lo retene detra per brida, in le mesme maniera illo es chassate avante e dispergite contra le montanias. Le spirito del pruina, es su angelo; le spirito del grandine es un bon angelo e etiam le spirito del nive, a causa de su fortia, e il ha in illo super toto un spirito le qual face elevar ab illo como fumo, e su nomine es refrigeration.
10. Le spirito del nubes non habita con istes re le quales io justo parlava, sed illo ha su particular demora; su cammino se opera in le splendor,
11. In le lumine e in le tenebras, in le hiberno e in le estate su sojorno es splendide, e su angelo semper es luminose.
12. Le spirito del rore face su demora sur le confinios ipse del celos, su sojorno es vicin ad iste del pluvia; su imperio se exerce dum le hiberno, dum le estate. Quanto al nubes, ecce lor origine: un prime grande nube es producite, plure alteres se adjunge ad illo; tosto illos se accumula portante le pluvia in lor humide flancos; tunc le angelo appare, ille aperi le superior thesauros, e le pluvia assi es create.
13. Mesme cosa occurre quando le pluvia se diffunde sur le facie del terra, que illo va se reunir ad omne aquas le quales flue in su sino, post haber lo fecundate; nam le aquas son le nutrimento del terra, tal es le voluntate del Multo-Alte.
14. Ecce quare il ha limites al pluvia e le angelos qui procede in isto, lo apportiona secundo un juste mesura.
15. Io videva omne iste meravilias, e etiam le jardin del justes.
CAPITULO 60
1. In iste jornos, io videva angelos qui tenava longe cordas, e qui, portate sur lor legier alas, volava verso le septentrion.
2. E io peteva al angelo quare illi habeva in lor manos iste longe cordas, e quare illi se involava. Ille me respondeva: Illi iva mesurar.
3. Le angelo qui esseva con me, etiam diceva ad me: Es le mesuras del justes; illi apportara le cordas del justes, a fin que illi se appoia sur le nomine del Senior del spiritos pro semper.
4. Le elegitos comenciara habitar con le Elegito.
5. Ecce le mesuras le quales sera donate al fide, e le quales confirmara le parola del justitia.
6. Iste mesuras revelara omne secretos intra le profundores del terra.
7. E occurrera que istes qui periva in le deserto, qui esseva devorate per le pisces del mar o per le salvage bestias revenira plen de sperantia in le jorno del Elegito; nam nemo perira in le presentia del Senior del spiritos, nemo pote perir.
8. E omne istes qui esseva in le celo, recipeva le imperio e le gaudimento; le gloria e le splendor.
9. Illi laudara per lor voce le Elegito de Deo, e illi le exaltara e le laudara con sagessa, e illi facera vider lor sagessa in le parola e in le spirito del vita.
10. Tunc le Senior del spiritos placiava su elegito sur le throno de su gloria.
11. Pro que ille judica omne obras del sanctos, supra in le celo, e pesa lor actiones in le balancia del justitia. E quando ille elevara su facie pro discerner le secrete vias quem illi sequeva, confidente in le nomine del Senior del spiritos, e lor progressos in le sentieros del justitia.
12. Omnes assemblara lor voces, le benedicera, le laudara, le exaltara, le celebrara in le nomine del Senior del spiritos.
13. E ille appellara ad su tribunal omne potentias del aeres e omne sanctos, le cherubines, le seraphinos e le ophanimes, omne angelos del potentia, omne angelos del dominationes, id es le angelos del Elegito, e le altere potentias, le quales al prime jorno planava super le aquas.
14. Per unanime voce illi les exaltara, les benedicera, les laudara, les celebrara, les magnificara, iste spiritos de fide, iste spiritos de sagessa e de patientia, iste spiritos de clementia, iste spiritos de justitia e de pace, iste spiritos de benevolentia; omnes simultaneemente se exclamara: Que ille sia benedicite; que le nomine del Senior del spiritos sia benedicite. Omne istes qui non dormi, le laudara in le celos.
15. Omnes le laudara, le sanctos in le celo, le elegitos qui vive in le jardin, e omne spirito de lumine, capace benedicer, laudar, exaltar, celebrar vostre sacrate nomine; omne carne, omne potentia, laudara e celebrara vostre nomine tra omne seculos.
16. Nam le misericordia del Senior del spiritos es grande, grande es su patientia, e ille revelava su obras, su potentia, e toto lo que ille es al sanctos e al elegitos, in le nomine del Senior del spiritos.
CAPITULO 61
1. Le Senior commandava al reges, al princes, al potentes, ad omnes qui habita sur le
terra, dicente: Aperi le oculos, leva al celo vostre frontes, e essaya comprehender le Elegito.
2. E le Senior del spiritos sedeva sur su throno de gloria.
3. E le spirito de justitia esseva diffundite circum ille.
4. Le verbo de su bucca exterminara omne peccatores e omne impios; nemo ab illi subsistera coram ille.
5. In iste jorno, le reges, le princes, le potentes, e istes qui possede le terra se levara, videra, e le recognoscera; illi le videra sidite sur su throno de gloria, e coram ille le sanctos quem ille judicara secundo su justitia.
6. E nihil ab lo que sera dicite coram ille, sera van.
7. Tunc le turbation les sasira, illi sera simile ad un femina surprendite per le dolores del parturition, cuje labor es penibile, cuje delivrantia es difficile.
8. Illi se reguardara le unes le alteres; e in lor stupor, illi bassara le visage.
9. E le agitation les colpara quando illi videra le Filio del femina sidite sur su throno de gloria.
10. Tunc le reges, le princes, e omne istes qui possede le terra, celebrara iste qui les governa omnes, iste qui esseva celate. Nam depost le comenciamento le Filio del homine esseva celate; le Multo-Alte le reteneva in presentia de su potentia e le revelava solmente al elegitos.
11. Es ille qui assemblava le sanctos e le elegitos; etiam omne elegitos sera coram ille in iste jorno.
12. Omne reges, princes, potentes, e istes qui governa sur le terra, se prosternara coram ille, e le adorara.
13. Illi ponera lor sperantia in le Filio del homine, illi le adressara lor preces, e invocara su misericordia.
14. Tunc le Senior del spiritos se hastara les chassar ab su presentia. Lor visages tunc sera plen de confusion, e se coperira per spisse tenebras. Pois le angelos del celeste castigamentos les sasira, e le vindicantia de Deo sera infligite ad istes qui persecutava su infantes e su sanctos. Terribile exemplo pro le sanctos e pro le elegitos, qui gaudera de iste infinite justitia; nam le ira del Senior del spiritos perseverara sur illi.
15. Tunc le gladio del Senior del spiritos se inebriara per le sanguine del malignos; sed le sanctos e le elegitos sera salvate in iste jorno, e non habera plus coram le oculos le spectaculo del malignos e del impios.
16. Le Senior del spiritos ab nunc planara sol sur illi.
17. E illi habitara con le Filio del homine, illi mangiara, illi dormira, illi se levara con ille tra omne seculos.
18. Le sanctos e le elegitos se elevara ab le terra; illi cessara bassar le oculos, qua signo de dependentia e de humilitate; illi sera revestite per vestimento de vita. E tal sera vostre vestimentos: le Senior del spiritos vos los donara, e in su presentia vostre vestimentos non senescera e vostre gloria non habera declino.
CAPITULO 62
1. In celle jornos, le reges, le potentes e istes qui possede le terra, implorara le angelos ab le celeste castigamentos al quales illi sera livrate, donar ad illi alicun reposo, pro se prosternar coram le Senior del spiritos e pro le adorar e confessar lor peccatos.
2. Illi laudara e celebrara le Senior del spiritos, dicente: Benedicite sia le Senior del spiritos, le Reges del reges, le Prince del princes, le Senior del seniores, le Senior del gloria, le Senior del sagessa.
3. Ille ponera in plen jorno toto lo que es secrete.
4. Vostre potentia remane de generation in generation, e vostre gloria traversa omne seculos.
5. Vostre secretos son profunde e innumerabile, e vostre justitia es incommensurabile.
6. Ha! Nos nunc vide que nos debe celebrar e laudar le Rege del reges, iste qui es le absolute maestro de omne cosas.
7. E illi dicera: Qui donava ad nos alicun alleviation pro celebrar, pro laudar, pro benedicer, pro confessar nostre peccatos e nostre crimines in presentia de su gloria?
8. Nunc nos sopira verso pauc alleviation, e nos non trova lo; nos es chassate e nos possede nihil; le lumine se extingueva coram nos, e le tenebras nos cinge pro semper!
9. Nam nos non le confessava, nos non celebrava le nomine del Rege del reges, nos non glorificava le Senior in omne su obras; sed nos poneva nostre confidentia in nostre potentia e in le sceptro de nostre gloria.
10. Etiam, in le jorno del dolor e del affliction, ille non nos salvara, e nos non trovara ulle reposo. Nos nunc lo comprehende, le Senior es fidel in omne su obras, in omne su judicamentos, in su justitia.
11. In su judicamentos, ille non face acception de nemo; e ecce que nos es expellite foras ab su presentia, a causa de nostre mal obras.
12. Nostre peccatos solmente son nimis ben pesate!
13. Pois illi dicera al angelos del castigamento: Nostre animas manducava le ricchessas del iniquitate,
14. Tamen illos non nos impedi descender intra le flammas del inferno.
15. Tunc lor visages sera plenate per tenebras e de confusion in presentia del Filio del homine; e illi sera expellite foras ab ille, nam coram ille le gladio del justitia se altiara pro les exterminar.
16. E le Senior diceva: Ecce lo que decretava mi justitia contra le princes, le reges, le potentes, e istes qui possede le terra.
CAPITULO 63
1. Postea io videva altere facies celate in iste loco.
2. Io audiva le voce de un angelo, dicente: Ecce le angelos qui descendeva sur le terra, e qui revelava le secretos al filios del homines, e qui doceva ad illi cognoscer le iniquitate.
CAPITULO 64
1. In celle jornos, Noah videva que le terra se inclinava e que su destruction se approximava.
2. Es quare ille partiva ab illac e se dirigeva verso le limites del terra, al latere del habitation de su ancestre Henoch.
3. E Noah critava tres vices per amar voce: Ascolta me, ascolta me, ascolta me! E ille le diceva: Dice ad me lo que occure sur le terra, nam illo pare suffrer e esser violentemente tormentate; forsan mesmo etiam io perira con illo.
4. Igitur, il habeva un grande succussa sur le terra, e un voce esseva audite ab le celo. Io cadeva le facie contra terra; tunc mi ancestre Henoch veniva e stava coram me.
5. E ille me diceva: Quare vos me vocava per tanto amar e tanto lamentabile voce?
6. Le Senior decideva in su justitia que omne habitantes del terra perira, nam illi cognosce omne secretos del angelos, nam illi ha intra lor manos le inimic potentia del Satanes, le potentia del magia, e le potentia de istes qui funde idolos tra le integre terra.
7. Illi sape como le argento se hauri ab le terra, como existe in le solo metallic laminas; nam le plumbo e le stanno non son le fructo ab le terra; es necesse cercar los usque intra su entranias.
8. Es un fonte que los produce, e un angelo guarda illac, e iste angelo es preeminente.
9. Tunc mi ancestre Henoch me prendeva per le mano, e, me relevante, ille me diceva: Va! nam io consultava le Senior re iste succussa del terra, e ille me respondeva: Illi plenava le cuppa de lor impietate, e mi justitia crita vindicantia! Illi consultava le lunas, e illi apprendeva que le terra debera perir con omne su habitantes. Illi non trovara refugio in eternitate.
10. Illi discoperiva secretos quem illi non debeva cognoscer; ecce quare illi sera judicate; sed pro vos, mi filio, le Senior del spiritos cognosce vostre puritate e vostre innocentia; ille sape que vos blasma le revelation del secretos.
11. Le Senior, le Sancto per excellentia, destinava vostre nomine ad esser inter le sacratos; ille vos conservara pur ab le corruption del habitantes del terra. Ille donara ad vostre descendentes regnos e un grande gloria, e nascera ab vos un racia de justes e de sanctos cuje numero sera infinite.
CAPITULO 65
1. Post isto, ille monstrava ad me le angelos del celeste castigamentos, qui esseva preste venir disligar omne potentias del aqua le qual es sub le terra,
2. A fin que illos servi al justitia de Deo e que illos face le supplicio de omnes qui habita le terra.
3. Et le Senior del spiritos commandava al angelos qui exiva prestar ulle succurso al homines.
4. Nam iste angelos presideva al potentia del aquas. Tunc io me retirava ab le presentia de Henoch.
CAPITULO 66
1. In celle jornos, le parola de Deo se faceva audir ad mi aure; illo diceva: Noah ecce: vostre existentia montava usque me, existentia pur ab crimine, existentia plen de amor e de justitia.
2. Nunc le angelos va laborar lignos; e quando illi habera exequite iste carga, io extendera mi mano, e io vos conservara.
3. Ab vos exira un semine de vita, le qual renovara le terra; a fin que illo non remane vacue. Io confirmara vostre racia coram me, e le racia de istes qui habitara con vos sera benedicite e se multiplicara sur le facie del terra, per le fortia del nomine del Senior.
4. Quanto al angelos qui committeva le iniquitate, illi sera recludite e jectate in iste ardente vallea, quem mi ancestre Henoch monstrava ad me verso le occidente, ubi il habeva montanias ex auro, ex argento, ex ferro, ex liquide metallo e ex stanno.
5. Io videva iste vallea, e il habeva un grande confusion; e le aquas spargeva ab illo.
6. E quando omne isto occurreva, il se exhalava, ab un fluide massa de igne, un forte odor de sulfure, con spargente aquas, e le vallea del angelos culpabile de seduction ardeva sub iste terra.
7. In iste vallea etiam flueva fluvios de igne, in le quales esseva precipitate le angelos, qui deludeva le habitantes del terra.
8. In celle jornos, illi servira qua curation del anima e del corpore pro le reges, pro le potentes, pro le grandes e pro istes qui habita le terra, e, per un altere latere, illi servira qua condemnation del spirito.
9. Lor spirito sera plen de bacchanalia e concupiscentia, a fin que illi sia judicate in lor corpores, nam illi denegava le Senior del spiritos, e quanquam illi percipeva lor condemnation de cata jorno, illi tamen non invoca plus su sancte nomine.
10. E como lor corpores patira un terribile supplicio, etiam lor animas debera supportar un eterne punition.
11. Nam le parola del Senior del spiritos semper ha su effecto.
12. Su judicamento venira sur illi, nam illi crede al voluptate de lor carne, e nam illi nega le Senior del spiritos.
13. Dum celle jornos, le aquas de iste vallea sera cambiate; quando le angelos sera judicate, le calor de iste fontes experira un nove intensitate.
14. E quando le angelos ascendera, le aquas de iste fontes se glaciara. Tunc io audiva sancte Michael qui diceva ad me: Le judicamento quem patira le angelos etiam menacia le reges, le princes e istes qui possede le terra.
15. Nam iste aquas, donante le vita al spiritos del angelis, donara le morte ad lor corpores. Sed illi non percipera e non credera que iste nitide aquas pote se cambiar ad in un ardente brasa, le qual comburera dum le integre eternitate.
CAPITULO 67
1. Post isto, mi ancestre Henoch donava ad me le cognoscentia de omne secretos continite in su libro, e explicava ad me le parabolas del quales esseva revelate ad ille. reuniente los per le parolas del libro del parabolas.
2. Dum iste tempore, sancte Michael respondeva e diceva ad Raphael: Le poter del spirito me pressa e me impelle. Le severitate del secrete judicamento contra le angelos; qui potera supportar un tanto rigorose judicamento, le qual nunquam sera modificate, le qual debe les perder pro le eternitate?
3. Le sententia esseva pronunciate contra illi per istes qui les faceva les exir per iste maniera. E occurreva que stante coram le Senior del spiritos, sancte Michael respondeva, e diceva ad sancte Raphael: Qual corde non serea emovite per isto, qual spirito non haberea compassion pro illo?
4. Pois sancte Michael diceva ad sancte Raphael: Io non les defendera in presentia del Senior del spiritos; nam illi offendeva le Senior del spiritos, se conducente como deos; etiam le supreme justitia se exercera sur illi dum le integre eternitate.
5. Nec le innocente angelo, nec le homine sentira le effectos de isto; sed solo cellos qui son culpabile, e cuje punition sera eterne.
CAPITULO 68
1. Post isto, on les espaventarara e on les terrera ad causa del judicamento portate sur illi, in punition del revelationes quem illi faceva al habitantes del terra.
2. Ecce le nomines del culpabiles: le prime ab omnes es Semyaza, le secunde Arstiqifa, le tertie Armen, le quarte Kakabael, le quinte Turiel, le sexte Rumyal, le septime Daniel, le octave Nukael, le none Baraqiel, le decime Azazel, le dece-prime Armaros, le dece-secunde Bataryal, le dece-tertie Basasael, le dece- quarte Hananel, le dece-quinte Turiel, le dece-sexte Simatisiel, le dece-septime Yetariel, le dece-octave Tumael, le dece-none Tariel, le vintesime Rumael, le vinti-prime Izrze-el.
3. Tales son le nomines del princes del culpabile angelos. Ecce le nomines del chefs de lor centenas, de lor cinquantenas e de lor decenas.
4. Le nomine del prime es Yekum; es iste qui seduceva omne filios del sancte angelos, qui les faceva descender sur terra, e qui les seduceva per le filias del homines pro procrear con illas.
5. Le nomine del secunde es Kesabel, qui inspirava mal pensatas al filios del angelos, e les deviava ab le recte cammino per macular lor corpores copulante con le filias del homines.
6. Le nomine del tertie es Gadrel; es ille qui revelava al filios del homines le medios occider e monstrava le plagas del morte ad illi.
7. Es ille qui seduceva Eva, e inseniava al filios del homines le instrumentos le quales dona le morte, le cuirasse, le scuto, le gladio, e toto lo que pote donar o facer evitar le morte.
8. Iste instrumentos passava ab su manos intra istes del habitantes del terra, e illos illac remanera pro semper.
9. Le nomine del quarte es Tenemue; es ille qui revelava al filios del homines le amaritude e le dulcor.
10. E ille doceva ad illi omne secretos del false sagessa.
11. Ille inseniava ad illi le scriptura, e monstrava ad illi le usage del tinta e del papiro.
12. Etiam per ille on videva se multiplicar istes qui errava in lor van sagessa, depost le comenciamento del mundo usque iste jorno.
13. Nam homines non esseva create pro consignar lor credentia sur papiro per tinta.
14. Illi esseva create pro imitar le puritate e le justitia del angelos.
15. Illi non haberea cognoscite le morte, le qual destrue toto; es quare le potentia me devora.
16. Illi solmente peri per lor nimis grande scientia.
17. Le nomine del quinte es Kasyade; es ille qui revelava al infantes del homines omne diabolic e mal artes.
18. Iste infame medios occider un infante intra le sino de su matre, iste artes le quales se practica per le morsura del serpentes, per le energia, in plen meridie, in le semine del serpente quem on nomina Tabaet.
19. Isto es le numero de Kesbel, le principal juramento quem le Toto-Potente, ab le sino de su gloria, revelava al sanctos.
20. Su nomine es Beka. Celle peteva ad sancte Michael monstrar ad ille le secrete nomine, a fin que ille lo mentiona in le timibile divin juramento, pro que istes qui monstrava al homines omne periculose secretos treme coram iste nomine e iste juramento.
21. Tal es, in effecto, le magic officio de iste juramento; illo es tremende e sin mercede.
22. E ille poneva iste juramento de Aka inter le manos de sancte Michael.
23. Ecce le effectos de iste juramento:
24. Per su magic virtute, le celo esseva suspendite ante le creation del mundo.
25. Per illo, le terra se elevava sur le aquas; e ab celate partes del collinas le limpide fontes sparge depost le creation del mundo usque in eternitate.
26. Per iste juramento, le mar esseva fixate in su limites, e sur su fundamentos.
27. Ille placiava granos de sablo pro lo arrestar dum le tempore de su furor; e nunquam illo potera superar iste limite. Per iste tremende juramento, le abysmo esseva fodite, e illo conserva su loco pro semper.
28. Per iste juramento, le sol e le luna compli cata uno lor periodic curso, sin nunquam disviar ab le cammino le qual esseva traciate ad illi.
29. Per iste juramento, le stellas seque lor eterne itinere.
30. E quando illos son vocate per lor nomines, illos responde: Ecce me!
31. Per iste mesme juramento, le ventos preside al aquas; omnes ha cata uno lor spiritos, le quales establi inter illos un gaudiose harmonia.
32. E illac son preservate le voces del tonitro e le brillantia del fulmine.
33. Illac son guardate le thesauros del grandine e del glacie, le thesauros del nive, del pluvia e del rore.
34. Omne iste angelos conservara e benedicera le nomine del Senior del spiritos.
35. Illi le celebrara per omne species de laudes, e le Senior del spiritos les sustenera, les incoragiara in iste actiones de gratias, e illi laudara, celebrara e exaltara le nomine del Senior del spiritos tra le seculos.
36. E iste juramento esseva confirmate sur illi, e lor itineres esseva traciate, e nihil pote impedir les sequer.
37. Grande esseva lor gaudio.
38. Illi le benediceva, illi le celebrava, illi le exaltava, nam le secreto del Filio del homine esseva revelate ad illi.
39. E ille sideva sur le throno de gloria; e le principal parte del judicamento esseva reservate ad ille. Le peccatores se evanescera e sera exterminate ab le facie del terra, e istes qui les seduceva sera circumferite per catenas pro semper.
40. Secundo le grado de lor corruption, illi sera livrate ad differente supplicios; quanto ad lor obras, illos se evanescera ab le facie del terra, e igitur il non habera plus ulle seductores, nam le Filio del homine appareva sidite sur le throno de gloria.
41. Omne iniquitate cessara, omne mal disparera coram su facie, e le parola del Filio del homine subsistera sol in presentia del Senior del spiritos.
42. Ecce le tertie parabola ab Henoch.
CAPITULO 69
1. Postea, le nomine del homine, vivente con le Senior del spiritos, esseva exaltate per le habitantes del terra.
2. Ille esseva exaltate in lor carros, e esseva celebrate in medio de illi.
3. Depost iste momento, io non vadeva plus in medio del infantes del terra, sed ille me placiava inter duo spiritos, inter le septentrion e le occidente, ubi le angelos recipevas cordas pro mesurar le loco reservate al justes e al elegitos.
4. Illac io videva le prime patres, le sanctos qui habitava in iste belle locos pro le eternitate.
CAPITULO 70
1. Postea, mi spirito se celava, se involava verso le celos. Io appercipeva le filios del sancte angelos ambulante sur ardente igne; lor vestimentos esseva blanc, e lor visages transparente como le crystallo.
2. Io videva duo rivieras ab igne brillante como le hyacintho.
3. Tunc io me prosternava coram le Senior del spiritos.
4. E Michael, un ab le archangelos, me prendeva per le mano, me relevava e me duceva per le mano intra le mysteriose sanctuario del clementia e del justitia.
5. Ille monstrava ad me omne celate cosas ab le limites del celo, le receptaculos del stellas, del luminose radios, le quales veniva exclarar le visages del sanctos.
6. E ille celava le spirito de Henoch intra le celo del celos.
7. Illac, io appercipeva in medio del lumine, un edificio constructe per petras ab crystallo.
8. E in medio de iste petras, linguas ab vivente igne; mi spirito videva circulo, au milieu le qual circumfereva le habitation inflammate ab le quatro lateres, e fluvios ab igne le qual lo cingeva.
9. Le seraphines, le cherubines e le ophanimes lo circumfereva stante erecte. Illi nunquam dormi; sed illi guarda le throno de gloria.
10. E io videva innumerabile angelos, milles de milles, myriades de myriades, qui circumfereva iste habitation.
11. Michael, Raphael, Gabriel, Phanuel e le sancte angelos, qui esseva in le superior celos, entrava in illo e exiva ab illo. Raphael e Gabriel exiva ab iste habitation, e un innumerabile turba de sancte angelos.
12. Con illi tunc appareva le Anciano del jornos, cuje capite esseva blanc e pur como lana, e cuje vestimento es impossibile describer.
13. Tunc io me prosternava, e mi integre carne esseva sasite per convulsive fremito, e mi spirito esseva transfigurate.
14. E io critava per alte voce e per potente sufflo, pro le benedicer, le laudar e le celebrar.
15. E le laudes le quales se escappava ab mi bucca esseva agradabile al Anciano del jornos.
16. Le Anciano del jornos veniva con Michael, Raphael e Phanuel, con milles de milles, myriades de myriades, le quales non esseva possibile numerar.
17. Tunc iste angelo se approximava ad me e me salutava, dicente: Vos es le Filio del homine, vos nasceva pro le justitia, e le justitia se reposava intra vos.
18. Le justitia del Anciano del jornos non vos abandonara.
19. Ille lo diceva: Ille facera descender sur vos le pace, nam le pace veni ab iste qui creava le mundo
20. E illo reposara intra vos pro semper.
21. Omne istes qui sera, e qui ambulara in le sentieros del justitia, sequera vos qua convoyo tra omne seculos.
22. E lor demora sera apud vos, lor destinos sera confundite con le vostre, e illos nunquam sera separate.
23. E es assi que un longe sequentia de jornos sera donate ad illi con le Filio del homine.
24. Le pace sera pro le justos, le cammino de sagessa al sanctos, in le nomine del Senior del spiritos, tra omne seculos.
CAPITULO 71
1. Le libro re le curso del celeste luminarios, secundo lor ordines, lor epochas, lor nomines e le locos ubi illos comencia lor carriera, e lor differente placias, omne cosas quem Uriel, le sancte angelo qui esseva con me e qui les governa, explicava ad me omne lor leges exactemente como illos son, e como es in relation con omne annos del mundo e pro le eternitate, usque quando es complite le nove creation le qual dura pro semper.
2. Ecce le prime lege del luminarios. Le sol, torcha del jorno, exi ab le portas del celo, le quales son al oriente, e se cuba al opposito, per le portas del celo le quales son al occidente.
3. Io appercipeva sex portas, tra le quales le sol comencia su carriera, e sex portas tra le quales illo lo fini.
4. Tra iste mesme portas le luna etiam exi e entra, e io videva iste princes del luminarios, con le astros le quales les precede, le sex portas de lor levamento, le sex portas de lor cubamento.
5. Omne iste portas se trova le un post le altere in le mesme alineamento; e numerose fenestras son sur le dextere e sur le sinistre lateres de iste portas verso dextera e verso sinistra.
6. In prime loco, on vide se avantiar le grande luminario, quem on appella sol, cuje orbita es como le orbita del celo, e le qual es toto resplendente per igne e per flammas.
7. Su carretta, ubi illo ascende, le vento suffla.
8. Sed bentosto illo se inclina verso le nord pro se avantiar verso le oriente; illo torna passante tra iste porta, illo exclara iste parte del celo.
9. Es assi que illo se annuncia in su carriera le prime mense.
10. Illo exi per le quarte de iste portas le qual es verso le oriente.
11. E sur iste quarte porta quem illo crucia le prime mense, il ha dece-duo aperte fenestras ab le quales se escappa torrentes de flammas, quando illos se aperi dum le epocha le qual es marcate ad illos.
12. Quando le sol se leva in le celo, illo passa tra le quarte porta dum trenta jornos, e per le quarte porta verso le latere del occidente illo descende in recte linea.
13. Post iste periodo, le jornos cresce, le noctes son diminuite dum trenta jornos. Tunc le jorno es plus longe per duo partes quam le nocte.
14. Le jorno precisemente es dece partes, dum le nocte solmente ha octo partes.
15. Tamen le sol passa tra iste quarte porta, e se cuba passante tra le correspondante porta, pois illo se approxima del quinte porta, le qual es verso le oriente, dum trenta jornos, e illo se cuba de mesmo passante tra le correspondente porta.
16. Tunc le jorno itero es augmentate per un parte, de sorta que le jorno ha dece-un partes; le nocte discresce e solmente ha septe partes.
17. Tunc le sol se avantia verso le oriente passante le sexte porta, e illo se leva e se cuba passante tra iste porta dum trenta jornos.
18. Dum iste periodo, le jorno es duo vices plus longe quam le nocte; e illo contine dece-duo partes.
19. Quanto al nocte, illo diminue in le mesme proportion e solmente contine sex partes. Tunc le sol se declina, de sorta que le jorno diminue dum le nocte augmenta.
20. Nam le sol reveni verso le oriente, passante tra le sexte porta, per le qual illo exi e illo entra dum trenta jornos.
21. Post iste periodo, le jorno diminue per un grado, ergo illo es dece-un partes, dum le nocte es septe partes.
22. Le sol quita le occidente, passante tra le sexte porta, e se avantia verso le oriente, se leva tra le quinte porta dum trenta jornos, e itero se cuba al occidente passante tra le quinte porta.
23. In iste momento, le jorno es diminuite per duo duodecimes de sorta que illo ha dece partes, dum le nocte ha octo partes.
24. Igitur, le sol passa al oriente tanto como al occidente per le quinte porta. Al fin, illo se leva per le quarte dum trenta-un jornos, e se cuba al occidente.
25. Dum iste periodo, le jorno es equal al nocte, de sorta que le un e le altere exactemente ha novem partes.
26. Tunc le sol quita iste porta, e se avantiante verso le oriente, passa tra le tertie porta tam pro su levamento quam pro su cubamento.
27. A partir de iste periodo, le nocte se accresce dum trenta jornos, de sorta que le nocte comprende dece partes, dum le jorno solmente comprende octo partes.
28. Tunc le sol exi tra le tertie porta e similemente va se cubar tra le tertie porta al occidente dum trenta jornos.
29. Pois le sol reveniva e illo entrava tra le secunde porta al oriente, e illo reveni sur iste sectiones: dum trenta jornos illo se leva e se cuba.
30. Dum iste periodo, le nocte ha dece-un partes e le jorno solmente ha septe partes.
31. Es le periodo in le qual le sol passa tra le secunde porta sive dum su levamento sive dum su cubamento. Pois illo declina e arriva al prime porta, quem illo crucia dum trenta jornos.
32. Illo itero se cuba tra le prime porta.
33. Tunc le nocte es duple del jorno.
34. Assi illo ha dece-duo portas, dum le jorno solmente ha sex portas.
35. E quando le sol arriva ad iste puncto, illo recomencia su carriera.
36. Illo passa tra iste porta, dum trenta jornos, e se cuba in le mesme porta al occidente.
37. Dum iste periodo, le nocte diminue per un parte, illo solmente comprende dece-un partes.
38. Quanto al jorno, illo solmente ha septe partes.
39. Tunc le sol passa tra le secunde porta, verso le oriente.
40. Le sol retorna tra iste porta quem illo primo fugiva dum trenta jornos, se levante e se cubante al duo correspondente portas.
41. Le nocte itero diminue, illo solmente ha dece partes, e le jorno ha octo partes. Le sol passa tra le secunde porta, sive ad su levamento, sive ad su cubamento, pois illo se avantia verso le oriente, se leva per le tertie porta dum trenta jornos, e va se cubar al correspondente porta del occidente.
42. Le nocte continua decrescer, illo solmente contine novem partes, tam quam le jorno, tunc il ha equalitate inter le un e le altere; le anno es ad su tres-centos-sexanta-quarte jorno.
43. Talmente es le cursa ipse del sol le qual produce le longor o le brevitate del jornos e del noctes.
44. Es illo le qual face que le jorno successivemente se accresce, que le nocte diminue in le mesme relation.
45. Tal es le lege del curso per le sol, illo se avantia, illo alternativemente recula. Tal es le destino de iste grande luminario consecrate ad exclarar le terra.
46. Iste luminario al qual Deo desde le vacuo donava le nomine de sol.
47. Nam assi illo entra e illo exi, sin nunquam haber ulle pausa, findente dum jorno e nocte in su carro le etheree planas. Su lumine exclara septe partes del luna, sed lor dimensiones ad ambes son equal.
CAPITULO 72
1. Post iste prime lege, io videva celle le qual reguarda le inferior luminario, le qual se appella le luna, e cuje orbita es como le orbita del celo.
2. Es itero le vento le qual pulsa le carro sur le qual illo es montate; sed su lumine es parcellate con mesura.
3. Cata mense, su cubamento e su levamento varia, e su jornos son como le jornos del sol. E quando su lumine es plen, illo contine septe partes del sol.
4. Illo se leva, e comencia su cursa verso le oriente dum trenta jornos.
5. In iste periodo, illo appare, e constitue pro vos le comenciamento del mense. Dum trenta jornos, illo passa tra le porta quem crucia le sol.
6. Tunc illo es quasi invisibile, de sorta que non pare in illo ulle lumine, excepte le septesime parte de su total luce, cata jorno illo se accresce per un portion, sed semper se levante e se cubante con le sol.
7. Quando le sol se leva, le luna se leva con illo, e recipe un pauc portion de lumine ab illo.
8. Dum iste nocte, le prime jorno ante le jorno del luna, le luna se cuba con le sol.
9. E dum iste nocte, le luna es obscur, sed illo se leva con le septesime parte de su lumine, secernente ab le levamento del sol.
10. Sed pauc ad pauc illo se exclara usque quando su lumine sia complete.
CAPITULO 73
1. Tunc io videva un altere lege, le qual consiste in le determination del lunar menses: Uriel mi sancte angelo e mi conductor lassava ad me nihil ignorar.
2. Ergo io scribeva toto, secundo le maniera per le qual ille revelava lo ad me.
3. Io notava le menses, secundo le ordine in le qual illos occurre, le apparition e le phases del luna dum dece-cinque jornos.
4. Io scribeva ad qual epocha le luna completemente perde su lumine, e ad qual epocha illo gaude de su integre splendor.
5. In certe menses, le luna se avantia sol, e dum duo altere menses illo se cuba con le sol tra le duo portas le quales se trova in medio, id es, per le tertie e le quarte. Illo exi dum septe jornos, e compli su cursa.
6. Pois illo se approxima al porta quem cruciava le sol, e dum octo jornos, illo passa tra le secunde porta, como etiam le sol.
7. E quando le sol exi per le quarte porta, le luna exi ab illo dum septe jornos, usque quando le sol passa tra le quinte porta.
8. Dum itero septe jornos, illo declina verso le quarte porta; illo tunc es in su integre splendor; sed illo bentosto diminue e se avantia tra le prime porta dum octo jornos.
9. Pois illo de novo se dirige verso le quarte porta, ab ubi le sol se leva.
10. Io ergo videva lor position, e tiam le levamento e le cubamento del sol, sequente le ordine de su menses.
11. E in iste jornos ad cata cinque annos, on adjungera trenta jornos, nam illos son in plus dum le solar anno. E omne jornos le quales pertine ad un ab iste cinque annos sera al numero de tres centos sexanta-quatro. In plus, il habera sex jornos pro cata un ab illos, de maniera ad formar un supplementari mense de trenta jornos.
12. Le lunar mense es plus curte quam le solar mense, e sideral.
13. Cetero, es illo le qual regula le annos, in le maniera que illo non varia per un sol jorno, e semper se compone per tres centos sexanta-quatro jornos. In tres annos, il ha mille novanta-duo jornos; in cinque annos, dece-octo centos vinti; in octo annos, duo milles novem centos duo jornos.
14. Quanto al lunar annos, tres annos comprende mille sexanta-duo jornos; cinque annos, minus longe quam celles del sol per cinquanta jornos, solmente imbracia mille septe centos septanta jornos, e octo lunar annos comprende duo milles octo centos trenta-duo jornos.
15. Talmente octo lunar annos son plus curte quam octo solar annos per octanta jornos.
16. Le anno ergo se forma per le cursa del sol o del luna; illo ergo es, secundo que on se refere ad un o ad altere ab iste astros, o plus longe o plus curte.
CAPITULO 74
1. Ecce nunc le chefs e le princes qui preside super le integre creation, super omne stellas e etiam super le quatro intercalari jornos addite pro completar le anno.
2. Illi besonia iste quatro jornos, le quales non face parte del anno.
3. Le homines erra respectivemente re iste jornos; nam es necesse se referer ad iste luminarios pro lo perciper, viste que le un es intercalate al prime porta, le secunde al tertie, un altere al quarte, e le ultime al sexte.
4. Es assi que se trova completate le numero de tres centos sexanta-quatro positiones, le quales forma tante jornos. Ecce le signos:
5. Le saisones.
6. Le annos.
7. E le jornos tal como Uriel los faceva cognoscer ad me. Uriel es le angelo quem le Senior de gloria incargava pro omne stellas,
8. Le quales brilla in le celo e exclara le terra. Es:
9. Le conductores del jornos e del nocte, a saper: le sol, le luna, le astros del integre celeste militia, le qual, con omne altere carros, percurre le celo in omne sensos.
10. Assi Uriel faceva vider ad me dece-duo portas le quales se aperi pro le carro del sol; tra illos mana infinitates de radios.
11. Es per illos que le estate se forma in le terra quando iste portas se aperi al assignate epochas; ab illos etiam se escappa le ventos e le spiritos del rore, quando le fenestras al extremitates del celo se aperi al assignate epochas per le divin voluntate.
12. Io videva dece-duo portas in le celo al extremitates del terra, ab le quales exi le sol e le stellas e omne obras del celo al levamento e al cubamento.
13. Multe altere fenestras itero se aperi al dextera e al sinistra.
14. Un ab iste fenestras augmenta le calor del estate, tam ben quam le portas ab ubi exi e ubi entra ininterruptemente le stellas in un circulo sin fin.
15. E io vide in le celo le carro de iste stellas le quales torna super le mundo sin unquam declinar. Un ab illos es plus brillante quam le alteres; cello tornea circum le integre mundo.
CAPITULO 75
1. Al confinios del terra, io videva dece-duo portas pro omne ventos; es tra illos que exi le ventos e que illos suffla sur le terra.
2. Tres ab iste portas se aperi in le opponite parte del celo, tres alteres al occidente, tres alteres al derecta e tres al sinistra. Le tres prime reguarda le oriente; le tres ultime le nord. Istes le quales son placiate al derecta e al sinistra reguarda respectivemente le meridie e le occidente.
3. Tra quatro portas exi ventos de benediction e de salute, e tra le octo alteres procede ventos de desolation. Quando illos son inviate, illos apporta le ruina al integre terra, e ad toto lo que es sur illo, e ad omnes qui lo habita e ad omnes le quales vive in le aqua.
4. Le prince del ventos exi tra le porta placiate al oriente e tra le prime porta al oriente le qual se inclina verso le meridie. Iste vento apporta le destruction, le ariditate, le suffocante calor e le corruption.
5. Ab le secunde porta, le qual es in medio, exi le equalitate o le juste mesura de omne cosas, le pluvia, le fertilitate, le salubritate e le fortia; ab le ultime porta, tornate verso le nord, proveni le frigido e le ariditate.
6. Post iste ventos veni le ventos del sud, le quales suffla tra tres principal portas; tra le prime, tornate verso le oriente, se escappa le calide vento.
7. Sed tra le porta del medio se exhala un agradabile odor, le rore, le pluvia, le salute e le vita.
8. Ab le tertie porta, verso le occidente, proveni le rore, le pluvia, le peste e le perdition.
9. Le Ventos frigide ab le nord suffla tra tres portas. Ab le septe, placiate presso iste le qual reguarda le meridie, exi le rore, le pluvia, le peste e le perdition. Ab iste del medio veni le pluvia, le rore, le vita e le salute. Ab le tertie porta, tornate verso le occidente, sed se approximante del nord, procede le bruma, le gelo, le nive e le rore.
10. Postea veni, in le quarte region, le occidental ventos. Ab le prime porta exi le rore, le pluvia, le glacie, le frigido, le nive e le gelo; ab le porta del medio, le pluvia, le rore, le calma e le abundantia.
11. Ab le ultime, ab le latere del meridie, le ariditate, le destruction, le siccitate e le morte.
12. Assi es completate le description del dece-duo portas placiate al quatro angulos del celo.
13. Omne lor leges, omne lor infliction o punition, e le sanitate producite per illos, io explicava los ad vos, oh mi filio Mathusalah!
CAPITULO 76
1. Le prime vento se appella oriental, nam illo es le prime.
2. Le seconde se nomina vento del meridie, nam es in iste momento que descende le Eterne, le Benedicite pro semper.
3. Le vento ab occidente etiam se appella vento del diminution, nam es ab su latere que omne celeste luminarios se debilita e descende.
4. Le quarte vento, le vento ab le septentrion, se subdivide in tres partes; le un es consecrate al habitation del homines, le altere es occupate per lacos, valleas, forestes, rivieras, locos coperite per tenebras o per nive; le tertie, in fin, es le paradiso.
5. Io videva septe montanias plus alte quam omne montanias del terra. Ab illos exi le gelatura. Le jornos, le saisones, e le annos vade illac e se evanesce ibi.
6. Io videva septe fluvios sur le terra, plus grande quam omne altere fluvios; un flue ab le occidente verso le oriente, e va se jectar ad in le grande mar.
7. Duo alteres flue ab le nord usque le mar, e va se jectar ad in le mar Eritrea, verso le oriente. Quanto al quatro alteres, duo flue ab le nord verso le mar Eritrea, le duo ultimes va se jectar ad in le grande mar, illac ubi se trova un immense deserto.
8. Io videva septe grande insulas sur iste mar, duo presso le terra, cinque in le grande mar.
CAPITULO 77
1. Le nomines del sol son: Oz-iares e Tomas.
2. Le luna ha quatro nomines: le prime es Asonia, le secunde Ebla; le tertie Benaces, e le quarte Erae.
3. Tal son iste grande luminarios, cuje orbitas son como le orbitas del celo, e cuje dimensiones son equal.
4. In le orbita del sol, il ha septe partes de lumine, le quales son reflectite per le luna. Iste septe partes va colpar le luna usque le ultime. Illos exi tra le porta ab le occidente, post haber exclarate le septentrion, e reveni in le celo tra le porta ab le oriente.
5. Quando le luna se leva, illo appare in le celo; e illo es exclarate per le medietate del septime parte del luna.
6. Iste lumine se comple post dece-quatro jornos.
7. Bentosto se compleva tres vices cinque partes de lumine, de sorta que post dece-cinque jornos, illo sia arrivate ad su perfecte crescentia.
8. Le luna tunc reflecte le integre lumine quem illo recipe ab le sol.
9. Illo postea decresce, e illo seque in su decrescentia le mesme marche quem illo poneva dum su crescentia.
10. Dum determinate menses, le luna ha vinti-novem jornos.
11. Il ha altere menses dum le quales illo solmente ha vinti-octo jornos.
12. Uriel itero revelava ad me un altere lege. Es le maniera per le qual le lumine emanante ab le sol veni se diffunder sur le luna.
13. Dum le integre tempore in le qual le luna progrede in su lumine, illo se avantia coram le sol, usque quando post dece-quatro jornos su lumine deveni plen in le celo.
14. Sed quando illo decresce, o que iste lumine es absorbite pauco a pauco in le celo, le prime jorno se appella nove luna, nam es in iste jorno que illo recomencia reciper le lumine del sol.
15. Illo se trova complete, le jorno quando le sol descende verso le occidente, dum le luna monta verso le oriente.
16. Tunc le luna brilla dum le integre nocte usque quando le sol se leva ante illo; tunc le luna se evanesce coram le sol.
17. Quando le lumine se approxima del luna, illo itero decresce, usque quando illo sia completemente eclipsate; tunc su tempore es terminate.
18. Tunc su vacue orbita es sin ulle fulgor.
19. Dum tres menses illo accompli su periodo intra trenta jornos, e dum tres altere menses, illo lo accompli intra vinti-novem jornos.
20. E dum tres menses illo ha un periodo de trenta jornos, e dum tres menses, un periodo de vinti-novem jornos.
21. In le nocte, illo appare qua un figura de homine dum vinti jornos, in le jorno, illo se confunde con le celo.
CAPITULO 78
1. E nunc, mi filio Mathusala, io doceva ad vos toto; e le description del sol es terminate.
2. Io faceva vider ad vos le curso de omne luminose globos le quales preside al saisones, al differente tempores del anno, e lors diverse influentias, producente le menses, le septimanas e le jornos. Io etiam faceva vider ad vos le decrescimentos del luna, le quales occurre tra le sexte porta, nam es tra iste porta que le luna perde su lumine.
3. Es ab isto que comencia le luna; etiam es illac que illo fini ad epocha certe, quando illo percurreva cento septanta jornos, id es vinti-cinque septimanas e duo jornos.
4. Su periodo es plus parve quam iste del sol; illo ha cinque jornos minus per semestre.
5. Quando illo se trova in su plen, illo presenta le facie de un homine. Tal es le apparentia e designo de omne luminarios que monstrava ad me Uriel, le archangelo qui rege los.
CAPITULO 79
1. Dum celle jornos, Uriel diceva ad me: Ecce, io monstrava ad vos omne cosas, oh Enoch.
2. Io revelava ad vos toto. Vos vide le sol, le luna e le angelos qui dirige le stellas del celo, qui preside ad lor movimentos, ad lor phases e ad lor conversiones.
3. In le jornos del peccatores le annos sera abbreviate.
4. Lor semines mancara in le campos e in le campanias; le labores de terra sera commovite, nihil venira pro illi in su tempore. Le pluvia sera retenite, e le celo sera paralysate.
5. Dum celle tempore le productos del terra sera tardive; illos non florera in lor tempore, e le arbores retenera lor fructos.
6. Le luna cambiara su curso, illo non apparera in su tempore; le celo le ciel comburente e sin nubes sera visibile, e le sterilitate se extendera sur le facie del terra. Meteoros sulcara le celo; nam multe stellas, se detornante ab lor consuetudinari cursa, vagara tra le spatio.
7. E le angelos qui los rege non sera illac pro los facer reentrar intra lor cammino; e omne stellas se sublevara contra le peccatores.
8. Le habitantes del terra sera confundite in lor pensatas; illi pervertera omne camminos.
9. Illi transgredera le commandos del Senior e se credera deos; tamen lo mal solmente se multiplicara inter illi.
10. Sed le celeste castigamento non se facera attender: illi omnes perira.
CAPITULO 80
1. E ille me diceva: Ho Henoch, reguarda iste libro le qual descendeva ab le celos; lege lo quem illo contine, e cerca comprehender toto lo quem illo contine.
2. Tunc io appercipeva toto lo que veniva ab le celo, e io comprendeva toto lo que esseva scribite in le libro. Legente lo, io cognosceva omne obras del homines;
3. Omne obras per le infantes del carne, depost le comenciamento usque le fin.
4. E io laudava le Senior, le Rege de gloria, le Obrero de omne iste meravilias.
5. E io le celebrava a causa de su longanimitate, a causa de su misericordia verso le infantes del mundo.
6. E io me exclamava: Felice es le homine qui mori in le justitia e le ben, e al qual on non pote opponer nulle libro de crimines; qui non cognosceva le iniquitate.
7. Tunc le tres sanctos me sasiva, e, me transportante sur le terra, me deponeva coram le porta de mi casa.
8. E illes me diceva: Explica omne iste cosas ad vostre filio Mathusala; anuncia ad omne vostre infantes que nulle carne sera justificate coram le Senior, nam ille es le Creator.
9. Dum un integre anno, nos le lassara con vostre infantes, usque quando vos recoperi vostre prime fortia e quando vos sera capace instruer vostre familia, scriber omne cosas quem vos videva, e los explicar ad vostre infantes. Sed, in le medio del veniente anno, on vos removera ab inter illi; e vostre corde retrovara su prime fortia; nam le élections discoperira al elegito le secretos del justitia, le justo se gaudera con le justo; illi confessara Deo insimul. Quanto al peccatores, illi perira con le peccatores;
10. E le perversos con le perversos.
11. Cellos ipse qui habera vivite in le justitia morira a causa del maleficios del homines, e illi obira a causa del actiones per le malignos.
12. Dum iste jornos, illi cessara parlar ad me.
13. E io reveniva ad mi fratres, laudante e benedicente le Senior.
CAPITULO 81
1. Tamen, mi filio Mathusala, io diceva ad vos toto, scribeva toto; io revelava ad vos toto, e io donava ad vos un tractato re cata cosa.
2. Conserva, mi filio, le libros scribite per le mano de vostre patre, e los transmitte al futur generationes.
3. Io donava ad vos le sagessa, ad vos, ad vostre infantes e ad vostre posteritate, a fin que illi lo transmitte, iste sagessa superior ad omne lor pensatas, ad lor posteritate. E istes qui lo comprehendera non dormira; sed illi aperira lor aures pro lo reciper, a fin de se render digne ad iste sagessa, le qual sera pro illi como un celeste nutrimento.
4. Felice le justos, felice istes qui cammina in le justitia, qui non cognosce le iniquitate, e qui non resimila al peccatores cuje jornos son numerate.
5. Quanto al cammino per le sol in le celo, illo entra e illo exi tra le differente portas dum trenta jornos, con le chefs del mille species de stellas, con le quatro le quales son adjungite ad illos e le quales son relative al quatro supplementari jornos.
6. Le homines son in grande errores re iste jornos; illi non los mentiona in lor calculationes. Sed iste supplementari jornos existe: un al prime porta, un secunde al tertie, un tertie al quarte, un ultime al sexte porta.
7. Le anno assi es componite ab tres centos sexanta-quatro jornos.
8. Assi le calculo es exacte. Nam iste luminarios, iste menses e iste jornos, Uriel los revelava e explicava ad me, ille qui, per Deo, ha potentia super omne iste astros, e qui regula lor influentias.
9. Ecce le ordine del astros, cata uno secundo le loco del celo ubi illo se leva e se cuba, secundo le saisones, le tempores, le periodos, le jornos e le menses.
10. Ecce le nomines de istes qui los dirige, qui vigila super lor camminos, super lor periodos, super lor influentias.
11. Quatro ab illi aperi le marcha; illi divide le anno in quatro partes. Dece-duo alteros postea veni, qui forma le dece-duo menses del anno, dividite in tres centos sexanta-quatro jornos, con le chefs del mille qui distingue le jornos, tam le ordinari jornos quam le supplementari jornos; qui, como le prime chefs, divide le anno in quatro partes.
12. Le chefs del mille son locate in medio del infantes, e cata uno es secundo lor placia. Tamen, ecce le nomines de istes qui preside al quatro partes del anno, a saper: Melkel, Helammelak;
13. Meleyal e Narel.
14. Quanto al nomines del alteros, es: Adnarel, Jyasural e Jeyeluineal.
15. Iste tres ultimos marcha post le chefs del classe del stellas; cata uno regularmente ambula post istes qui divide le anno in quatro partes.
16. In le prime parte del anno appare Melkel, que on etiam nomina Tamaa et Zahaya.
17. Le jornos submittite ad su influentia son al numero de tres centos novanta-un.
18. E ecce lo quem on vide sur le terra dum iste jornos: sudor, calor e labor. Omne arbores deveni fertile, le folios cresce, le messe allegra le arator, le rosa e omne flores imbelli le campania, e le morte arbores in le hiberno se desicca.
19. Ecce istes qui commanda sub illi: Barkel, Zehabel e Heloyalel, al qual etiam se adjunge Helammelak, etiam appelate Sol, o multo-brillante.
20. Le jornos submittite ad lor influentia son al numero de novanta-un.
21. Ecce lo quid occurre sur le terra dum iste tempore: calor e siccitate; le arbores dona lor fructos, e le fructos son excellente pro siccar.
22. Le greges va ad lor pasturas, e le oves copula e parturi. On collige omne benes del terra; on impila le granos in le granarios, e on porta le uva in le fractorios.
23. Le nomines del alteros son Gedael, Keel, Heel;
24. Al quales on debe adder Asphael.
25. E le jornos de su autoritate son expirate e finite.
CAPITULO 82
1. E nunc, mi filio Mathusala, io compartiva con vos omne visiones quem io videva ante vostre nascentia. Io habeva itero duo alteres ante me maritar, e un ab illos non resimilava al altere.
2. Le prime appareva ad me dum io esseva occupate leger; e le secunde alicun tempore antre sposar vostre matre. Esseva duo terribile visiones,
3. Re le quales io supplicava le Senior.
4. Io reposava in mi casa de mi avo Malaleel, e io videva le brillante e radiose celo.
5. E io me prosternava, e io videva le terra devorate per un grande abysso, e montanias suspendite super montanias.
6. Collinas cadeva sur le collinas, le maxime alte arbores se findeva secundo lor integre altor, e illos esseva precipitate intra le abysmo e descendeva al fundo.
7. Vidente iste chaos, mi voce balbutiava. Io me exclamava: Le terra es destruite. Tunc mi avo Malaleel me relevava, e me diceva: Quare vos vos exclama, mi filio, quare vos vos lamenta?
8. Io narrava ad ille le vision quem io habeva, e ille me diceva: Lo quem vos videva es grave, mi filio.
9. E le vision quem vos haveva es potente; illo se refere al peccatos del terra, quem le abysmo debe devorar. Ita, occurrera grande catastrophe.
10. Es quare, ho mi filio, leva vos e implora le Deo de gloria, nam vos es fidel, e pro que ille lassa alicun personas sur le terra, e que le homines non omnes peri. Mi filio, le catastrophe venira ab le celo sur le terra; e sera un grande ruina.
11. Tunc io me levara e io supplicara le Senior; io scribeva mi preces pro le generationes del mundo, donante ad mi filio Mathusala omne explicationes quem ille poteva desiderar.
12. E quando io exiva, e que io videva le sol se levante al oriente, le luna descendente al occidente, omne stellas quem Deo creava majestosemente se avantiante in le celo, tunc io celebrava le Senior de omne justitia, io exaltava su sancte nomine, nam ille faceva surger le sol al fenestras del oriente; illo monta e se eleva al facie del celo e illo percurre su brillante carriera.
CAPITULO 83
1. E io elevava le manos verso le celo e io laudava le sancte e le Multo-Alte. E io aperiva le bucca, e usante le lingua quem Deo donava ad omne infantes del homines, pro servir qua instrumento ad lor pensatas, io le celebrava per iste terminos:
2. Vos es benedicite, Senior, potente e sublime rege, senior de omne creaturas del celo, Rege del reges, Deo del tote universo, cuje regno, le domination e le majestate non habera fin.
3. Tra le seculos vostre regno subsistera. Le celos constituera vostre throno pro semper, e le terra es vostre planca de pede eternalmente.
4. Nam es vos qui los faceva, es vos qui los governa. Nihil pote se subtraher ad vostre infinite potentia. Con vos le sagessa es immutabile: illo continuemente vigila presso vostre throno. Vos cognosce, vos vide, vos audi toto, nihil pote se subtraher ab vostre potente reguardo, nam vostre oculo es ubique!
5. Ecce le angelos qui transgredeva vostre commandos; e vostre ira plana sur le carne del homine, usque le grande die del judicamento.
6. Igitur, Senior, mi Deo, potente e clemente rege, io vos implora, io vos supplica; compli mi preces; que mi posteritate se perpetua sur le terra, que le human genere non toto integremente peri!
CAPITULO 84
1. Postea io habeva un altere vision, quem io etiam explicara ad vos, oh mi filio. E Henoch se levava e diceva ad su filio Mathusala: Ad vos, mi filio, io parlara. Ascolta le parola ab mi bucca, e inclina vostre aure al vision e al sonio de vostre patre. Ante que io maritava vostre matre, Edna, io habeva un vision in mi lecto.
2. Ecce un tauro exiente ab le terra.
3. E iste tauro esseva blanc.
4. Postea exiva un vitella, e con illa duo juvene vitellos, un ab illi esseva nigre e le altere rubie.
5. Le nigro colpava le rubio e lo persequeva tra le tote terra.
6. Desde iste momento io non videva plus le rubie vitello; sed le nigro cresceva in grandor, e il habeva con ille un vitella.
7. Postea io videva multe tauros nascite ab iste copula, le qual resimilava ad illi e le qual los sequeva.
8. E le prime vitella exiva ab le presentia del prime tauro; e illa cercava le rubie vitello, sed illa non le trovava.
9. E illa multo se lamentava, le cercante.
10. E illa continuava su critos usque quando le tauro se approximava ad illa; desde iste momento illa cessava se planger e gemer.
11. E pois illa parturiva un blanc tauro.
12. E post cello multe altere tauros e altere vitellas.
13. Io etiam videva in mi sonio un blanc bove, le qual cresceva secundo le mesme maniera, e finiva devenir un grande blanc bove.
14. E ab ille exiva multe altere boves le quales esseva simile ad ille.
15. E illi comenciava producer altere blanc boves, le quales esseva simile ad illi, e illos se succedeva le unos post le alteros.
CAPITULO 85
1. Io itero levava le oculos, e io videva le celo supra mi capite.
2. E ecce stella cadeva ab le celo.
3. E illo stava in le medio de iste tauros e semblava pascer con illos.
4. Postea io videva altere grande e nigre tauros; e ecce que illos continuemente cambiava pasturas e stabulos, quando lor juvene vitellos comenciava se lamentar con illos; e itero reguardante al celo, io videva multe altere astros le quales redescendeva e se precipitava verso iste unic stella.
5. In medio del juvene vitellos, le tauros esseva con illos e pasceva con illos.
6. Io reguardava e io admirava iste cosas, e ecce que le tauros sortiva lor sexual membro como cavallos e copulavava con le vitellas, e omnas concipeva e illas parturiva elephantes, camelos e asinos.
7. E le tauros esseva espaventate coram iste horride generation, e presto illos comenciava los morder e los colpar per lor cornos.
8. E le elephantes devorava le tauros, e ecce que omne infantes del terra tremeva coram iste spectaculo e fugiva espaventate.
CAPITULO 86
1. Io itero los reguardava, e io los videva se colpar le unos le alteros, se devorar, e io audiva le terra le qual gemeva pro isto. Tunc io tornava un secunde vice mi oculos verso le celo, e in un secunde vision, io videva exir homines simile ad blanc viros. Il habeva un, e tres alteros qui le accompaniava.
2. Iste tres viros, qui exiva le ultimos, me prendeva per le mano, e me elevante super le terra e su habitantes, me duceva in un elevate loco.
3. E ab illac illes me monstrava un alte turre circumferite per plus basse collinas; e illes me diceva: Remane hic, usque quando vos vide lo que debe occurrer per iste elephantes, iste camelos e iste asinos, iste astros e omne iste vitellas.
CAPITULO 87
1. Tunc io appercipeva cello ab iste quatro blanc viros qui exiva le prime.
2. E ille sasiva le prime stella le qual cadeva ab le celo.
3. E ille ligava ad illo le pedes e le manos, e lo jectava intra un vallea, un stricte, profunde, horribile e tenebrose vallea.
4. Tunc un ab le quatro traheva un gladio e lo donava al elephantes, al camelos e al asinos, le quales comenciava se colpar mutualmente; e le integre terra fremeva pro isto.
5. E in mi vision, ecce: io videva un ab le quatro viros qui descendeva ab le celo, qui assemblava e sasiva omne grande stellas, cuje sexual partes esseva simile al sexual partes del cavallos, e ille los omnes jectava, pedes e manos ligate, intra le cavernas del terra.
Interlingva, mezinárodní jazyk.
Interlingva je mezinárodním jazykem vytvořeným v roce 1951, jako dílo 30 leté spolupráce linqvistů, z více zemí. Interlingva je syntézou jazyků vzešlých z latiny. Tam kde francouzština má coeur, španělština corazon, a angličtina heart. Interlingua má corde z cordial a cordialitate (cordiality). Jako taková je interlingva moderní latinou.
Dalším příkladem je španělské tiempo, francouské temps a anglické time, které Interlingva překládá jako _tempore, a které se nalézá se v mezinárodních slovech jako temporal, temporalitate (temporality), temporari (temporary), _contemporanee _(contemporary). Společné kořeny slov odvozených z latiny a řečtiny tvoří základ interlingvi.
Interlingva je nejvíce rozšířeným mezinárodním jazykem na Wikipedii, s počtem článků dosahujícím 21.000.
Gramatika interlingvi se vejde na několik stránek. Plurál je tvořen příponou s. Přídavná jména jsou nesklonná. Například :
Un bon idea, duo bon ideas, le bon homine, multo bon viros.
Dobrá myšlenka, dvě dobré myšlenky, dobrý člověk, mnoho dobrých mužů.
Všimni si že homine lze nalézt v anglickém humanity, a _duo v anglickém duo a dual.
S interlingvou jsem se setkal při čtení Les langues internationales od Pierre Burney, vydávaném Presses Universitaires de France. Jelikož základem interlingvi jsou mezinárodní slova, pomohl mi tento jazyk v porozumění mnoha francouzských slov a frází ovlivněných po staletí latinou.
Například, labio (lip) se nalézá jako labial v angličtině. Ve francouzštině jako lèvre, a v interlingvě jako labial. Pilo, znamenající vlasy v interlingvě se nalézá v pilosité ve francouzštině, pilosity v angličtině, a pilositate v interlingvě.
Jednou z charakteristik, kterou na interlingvě oceňuji je její rytmus. Vzhledem k poloze přízvuku na poslední, předposlední či předpředposlední slabice je rytmus velmi silný a podobný latině. To dělá interlingvu vhodnou pro použití v poezii a ve skládání písní.
Interlingua jakožto moderní znovuzrození středověké latiny kodifikuje jazyk, který již potenciálně existuje. Slovníkem interlingvi jsou mezinárodní slova vyskytující se v současných jazycích, ani jedno slovo nebylo vymyšleno či nějak deformováno. Referenčními pracemi Mezinárodní asociace pomocného jazyka, prvně publikovanými v roce 1951, jsou slovník Interlingua-Angličtina, Gramatika interlingvi. Obě publikace jsou dostupné v Národní knihovně v Québecu (GBQ) a v Knihovně a Národních archívech v Quebecu (BAnQ), a také ve Veřejné knihovně v Torontu. Více než 200 knih, gramatik a slovníků bylo publikováno v tomto mezinárodním jazyce. Členy asociace Union Mundial pro Interlingua (UMI) nalezneme na všech kontinentech. Neformální setkání interlingvistů se konají pravidelně v několika kanadských městech. V Quebecu sdružení interlingvistů pořádá své aktivity v tomto jazyce. Tento rok se koná Mezinárodní konference interlingvi v Praze, Česká republika.
článek 1 Všeobecné deklarace lidských práv v angličtině a interlingvě.
All human beings are born free and equal in dignity and rights. They are endowed with reason and conscience, and should act towards one another in a spirit of brotherhood
Tote le esseres human nasce libere e equal in dignitate e in derectos. Illes es dotate de ration e de conscientia e debe ager le unes verso le alteres in un spirito de fraternitate.
Ecce le version in tcheco del prime articulo del Declaration universal del derectos human:
Všichni lidé rodí se svobodní a sobě rovní co do důstojnosti a práv. Jsou nadáni rozumem a svědomím a mají spolu jednat v duchu bratrství.
Informationes in tcheco:
http://www.interlingua.com/interlingua-cs
Presentation de interlingua in tcheco:
http://www.interlingua.com/infonational-film#tcheco
For more information:
http://www.interlingua.com/instruction-national#anglese
VŠEOBECNÁ DEKLARACE LIDSKÝCH PRÁV
https://www.ohchr.org/EN/UDHR/Pages/Language.aspx?LangID=czc
Multe gratias ad Jan Vit pro iste traduction in lingua tchec.
Interlingua, un lingua international
Interlingua es un lingua international nascite in 1951. Fructo del labor per linguistas ab plure paises dum quasi 3 decennios, interlingua es le synthese del linguas originari ab le latino. Illac ubi le francese formava coeur, le espaniol corazon, le anglese heart, interlingua extrahe corde ab cordial, cordialitate. Assi, interlingua se defini qua moderne latino. Altere exemplo es le espaniol tiempo, le francese temps, le anglese time quem interlingua traduce per tempore e le qual se trova in le international derivatos temporal, temporalitate, temporari, contemporanee. Iste commun radice del linguas influite per le latino e le greco forma le socculo de interlingua.
Interlingua es le maxime diffundite lingua international naturalistic secundo Wikipedia. Cetero, iste encyclopedia in linea ha un version in interlingua de Wikipedia continente plus quam 21000 articulos.
Le grammatica de interlingua se resume intra alicun paginas. Le plural es indicate per le adjunction del termination -s. Le adjectivo es invariabile. Per exemplo:
Un bon idea, duo bon ideas, le bon homine, multo bon viros.
Remarca que _homine_ se trova in francese per hominidés (hominides in interlingua) e _duo_ per dualité (dualitate in interlingua).
Io discoperiva interlingua legente le obra per Pierre Burney, _Les langues internationales_, publicate presso le Presses universitaires de France. Como interlingua registra le vocabulario international, iste lingua subinde me auxiliava multe vocabulos in francese e in le altere idiomas influite dum le seculos per le latino.
Per exemplo, labio se trova in francese, in anglese e in interlingua per labial. Pilo se trova in le parola francese pilosité, pilosity in anglese, pilositate in interlingua.
Un characteristica de interlingua le qual etiam me place es le rythmo del lingua, gratias al position del accento tonic sur le ultime, penultime o ante-penultime syllaba. Isto dona ad interlingua un rythmo multo similar con le latino, lo que face propitie al poesia e al canto.
Qua moderne reincarnation del international medieval latino, interlingua codifica un lingua le qual jam existe potentialmente. Extraction del vocabulario international grecolatin presente in le hodierne linguas, nulle parola de interlingua esseva inventate o deformate. Publicate in 1951 per le International Auxiliary Language Association, su obras de referentia son le Interlingua-English Dictionary e le Interlingua Grammar, ambes disponibile al Bibliothèque nationale du Québec o Bibliothèque et Archives nationales du Québec (BAnQ), e etiam al public bibliotheca de Toronto. Plus quam 200 libros, grammaticas e dictionarios esseva editate in iste lingua international. Le membros del Union Mundial pro Interlingua son disseminate sur omne continentes. Informal incontros de interlingua regularmente eveni in plure urbes de Canada. In le provincia de Québec, le Societate quebechese pro interlingua promove activitates de iste lingua international. Le Conferentia international de interlingua occurrera iste anno in Praga, in Republica tchec. Ecce le prime articulo del Declaration universal del derectos del homines traducite in interlingua
Tote le esseres human nasce libere e equal in dignitate e in derectos. Illes es dotate de ration e de conscientia e debe ager le unes verso le alteres in un spirito de fraternitate.
Informationes:
Interlingua è una lingua internazionale nata nel 1951. Frutto del lavoro di linguisti in diversi paesi per quasi tre decenni, Interlingua è la sintesi di lingue derivate dal latino. Dove i francesi formavano coeur, il corazon spagnolo, l’inglese heart, interlingua ha estratto corde, da cordiale, cordialitate (cordialità). Pertanto, Interlingua è definito come un latino moderno. Un altro esempio è lo spagnolo tiempo, temps francese, time inglese che interlingua ha tradotto tempore e che si trova in derivati internazionali temporal (temporali), temporalitate (temporalità), temporari (temporanei), contemporanee (contemporanei) ). Questa radice comune di lingue influenzate dal latino e dal greco costituisce la base di Interlingua.
Interlingua è la più diffusa delle lingue naturalistiche internazionali secondo Wikipedia. A proposito, questa enciclopedia online ha una versione in interlingua di Wikipedia che contiene più di 21000 articoli.
La grammatica di Interlingua si sviluppa tutta in poche pagine. Il plurale è indicato dall’aggiunta della desinenza -s. L’aggettivo è invariabile. Per esempio:
Un bon idea, duo bon ideas, le bon homine, multo bon viros.
Una buona idea, due buone idee, un brav’uomo, uomini molto buoni.
Si noti che homine si trova nell’italiano ominide e duo in dualità.
Ho scoperto Interlingua leggendo il libro di Pierre Burney, _Les langues internationales_, pubblicato da Presses Universitaires de France. Poiché Interlingua registra il vocabolario internazionale, questa lingua mi ha spesso aiutato a comprendere molte parole del francese e altri modi di dire influenzati nel corso dei secoli dal latino.
Ad esempio, labio (labbro) è in francese, in inglese e interlingua da labiale. Pilo, che significa capelli in interlingua, si trova nella parola pilosité in francese, pilosity in inglese, pilositate in interlingua.
Una caratteristica che mi piace di Interlingua è anche il ritm, grazie alla posizione dell’accento tonico sull’ultima, la penultima o la pre-penultima sillaba. Questo dà a Interlingua un ritmo molto simile al latino che lo rende favorevole alla poesia e al canto.
Come reincarnazione moderna del latino internazionale del Medioevo, Interlingua codifica una lingua che già esiste potenzialmente. Estrazione del vocabolario internazionale grecolatino presente nelle lingue di oggi, nessuna parola di interlingua è stata inventata o distorta. Pubblicato nel 1951 dall’Associazione internazionale delle lingue ausiliarie, i suoi lavori di riferimento sono il dizionario interlingua-inglese e la grammatica interlingua, entrambi disponibili presso la Bibliothèque nationale du Québec o la Bibliothèque et Archives nationales du Québec (BAnQ), nonché presso il Biblioteca pubblica di Toronto. Più di 200 libri, grammatiche e dizionari sono stati pubblicati in questa lingua internazionale. I membri dell’Unione Mundial pro Interlingua sono sparsi in tutti i continenti. Incontri informali in Interlingua si svolgono regolarmente in diverse città del Canada. In Quebec, la Société québécoise pour l’interlingua promuove attività in questa lingua internazionale. La Conferenza internazionale di Interlingua si svolgerà quest’anno a Praga, nella Repubblica ceca. Ecco il primo articolo della Dichiarazione universale dei diritti umani tradotto in interlingua:
Tote le esseres human nasce libere e equal in dignitate e in derectos. Illes es dotate de ration e de conscientia e debe ager le unes verso le alteres in un spirito de fraternitate.
Tutti gli esseri umani sono nati liberi e uguali in dignità e diritti. Sono dotati di ragione e coscienza e devono agire l’uno verso l’altro in spirito di fratellanza.
Informationes:
http://www.interlingua.com/instruction-national#italiano
*****
Multe gratias ad Carmelo Serraino pro iste traduction in italiano.
La interlingua, una lengua internacional
La interlingua es una lengua internacional nacida en 1951. Fruto del trabajo de lingüistas de varios países durante tres décadas, la interlingua es la síntesis de las lenguas hijas del latín. Allí donde el francés ha dado “coeur”, el español “corazón” y el inglés “heart”, la interlingua ha extraído “corde” a partir de “cordial”, “cordialitate” (cordialidad). Así, la interlingua se define como un latín moderno. Otro ejemplo es el español “tiempo”, francés “temps” e inglés “time” que la interlingua traduce como “tempore” y que se encuentra en los derivados internacionales “temporal” (temporal), “temporalitate” (temporalidad), “temporari” (temporario), “contemporanee” (contemporáneo). Esta raíz común de las lenguas influenciadas por el latín y el griego forman la base de la interlingua.
La interlingua es la más difundida de las lenguas internacionales naturalistas según Wikipedia. Además, esta enciclopedia en línea tiene una versión en interlingua que contiene más de 21 000 artículos.
La gramática de interlingua cabe en pocas páginas. El plural es indicado mediante la adición de la terminación “-s”. El adjetivo es invariable. Por ejemplo:
Un bon idea, duo bon ideas, le bon homine, multo bon viros.
Una buena idea, dos buenas ideas, el buen hombre, muchos buenos hombres.
Hay que señalar que “homine” se encuentra en español en “homínido” y “duo” en “dualidad”.
Descubrí la interlingua leyendo la obra de Pierre Burney, “Les langues internationales” (“Las lenguas internacionales”), publicado por Presses universitaires de France. Como la interlingua registra el vocabulario internacional, esta lengua me ha ayudado en diversas ocasiones a comprender muchas palabras del francés y de otros idiomas influenciados a lo largo de los siglos por el latín.
Por ejemplo, “labio” (labio) se encuentra en francés, en español, en inglés y, por ende, en interlingua como “labial”. “Pilo”, que significa “pelo” (singular, uno solo) en interlingua, se encuentra en la palabra “pilosité” en francés, “pilosity” en inglés, “pilosidad” en español y, por ende, “pilositate” en interlingua.
Una característica de la interlingua que me gusta también es el ritmo de la lengua, gracias a la disposición del acento tonico sobre la última, antepenúltima o ante-antepenúltima sílaba. Esto provee a la interlingua de un ritmo muy similar al latín que la hace propicia a la poesía y a la canción.
En tanto que reencarnación moderna del latín internacional de la Edad Media, la interlingua codifica una lengua ya existe potencialmente. Las palabras en interlingua no han sido inventadas ni deformadas tras la extracción del vocabulario griego y latino internacional presente en las lenguas modernas. Publicadas en 1951 por la International Auxiliary Language Association (Asociación por la Lengua Internacional Auxiliar), sus obras de referencia son el diccionario “Interlingua-English Dictionary” y la “Interlingua Grammar” (Gramática de la interlingua), todos disponibles en la Biblioteca Nacional de Québec o en la Biblioteca y archivos regionales de Québec (BAnQ), así como en la biblioteca pública de Toronto. Más de doscientos libros, gramáticas y diccionarios han sido editados en esta lengua internacional. Los miembros de la Union Mundial pro Interlingua están diseminados por todos los continentes. Los encuentros informales de interlingua tienen lugar regularmente en varias ciudades de Canadá. En Quebec, la Société québécoise pour l’interlingua (Sociedad quebequesa por la interlingua) promueve actividades en esta lengua internacional. La Conferentia international de interlingua (Conferencia internacional de interlingua) tendrá lugar este año en la ciudad de Praga, en la República Checa. He aquí el primer artículo de la Declaración universal de los derechos del hombre traducido a interlingua.
Tote le esseres human nasce libere e equal in dignitate e in derectos. Illes es dotate de ration e de conscientia e debe ager le unes verso le alteres in un spirito de fraternitate.
Todos los seres humanos nacen libres e iguales en dignidad y derechos. Están dotados de razón y de consciencia y deben comportarse los unos con los otros en un espíritu de fraternidad.
Informationes:
http://www.interlingua.com/instruction-national#espaniol
*****
Multe gratias ad Eduardo Ortega pro iste traduction in espaniol. Ecce su blog
Interlíngua, uma língua internacional
Interlíngua é uma língua internacional nascida em 1951. Resultado do trabalho de linguistas de vários países ao longo de quase três décadas, interlíngua é a síntese de línguas derivadas do latim. Onde o francês formou coeur, o espanhol corazón, o inglês heart, interlingua extraíu corde, de cordial, cordialitate (cordialidade). Assim, interlíngua é definida como um latim moderno. Outro exemplo é o espanhol tiempo, francês temps, inglês time, que interlíngua traduziu por tempore, e que é encontrado nos deerivados internacionais temporal, temporalitate (temporalidade) e contemporary (contemporâneo).
Esta raiz comum das línguas influenciadas pelo latim e pelo grego forma a base de interlíngua.
Interlíngua é a mais difundida das línguas naturalistas internacionais segundo a Wikipedia. A propósito, esta enciclopédia em-rede tem uma Wikipedia versão interlíngua, contendo mais de 21.000 artigos.
A gramática de Interlingua cabe em poucas páginas. O plural é indicado pela adição do final-s. O adjetivo é invariável. Por exemplo:
Un bon idea, duo bon ideas, le bon homine, multo bon viros.
Uma boa ideia, duas boas ideias, o bom homem, homens muito bons.
Note que no português _homine_ é encontrado em hominídio e _duo_ em dualidade.
Descobri interlíngua lendo o trabalho de Pierre Burney, _Les langues internationales_, publicado nas Presses Universitaires de France.
Como Interlíngua registra o vocabulário internacional, essa língua me ajudou a entender muitas palavras do francês e outras expressões idiomáticas influenciadas ao longo dos séculos pelo latim. Por exemplo, labio (lábio) é encontrado em inglês, francês e interlingua, por labial. Pilo, que significa cabelo em interlíngua, encontra-se nas palavras pilosité em francês, pilosity em inglês e pilositate em interlíngua. Uma característica de interlíngua que eu também gosto é o ritmo da linguagem, graças à posição do acento tônico na última, penúltima ou antepenúltima sílaba. Isso dá a Interlíngua um ritmo muito semelhante ao latim, que a torna propícia à poesia e à canção. Como uma reencarnação moderna do latim internacional da Idade Média, interlíngua codifica uma linguagem que já existe potencialmente.
Extração do vocabulário internacional Grecolatino presente nas línguas de hoje, nenhuma palavra de interlíngua foi inventada ou distorcida. Publicados em 1951 pela International Auxiliary Language Association, suas obras de referência são Interlingua-English Dictionary and Interlingua Grammar, ambos disponíveis na Biblioteca Nacional do Quebec e na Biblioteca e Arquivos Nacionais do Quebec (BAnQ), bem como na Biblioteca Pública de Toronto. Mais de 200 livros, gramáticas e dicionários foram publicados nesta língua internacional.
Os membros da União Mundial pro Interlíngua estão espalhados em todos os continentes. Encontros informais de interlíngua são realizados em muitas cidades do Canadá. No Quebec, a Sociedade Quebequense para Interlingua promove actividades nesta língua internacional. A Conferência Internacional de Interlíngua acontecerá este ano em Praga, na República Tcheca.
Aqui está o primeiro artigo da Declaração Universal dos Direitos Humanos.
Tote le esseres human nasce libere e equal in dignitate e in derectos. Illes es dotate de ration e de conscientia e debe ager le unes verso le alteres in un spirito de fraternitate.
Todos os seres humanos nascem livres e iguais em dignidade e direitos. São dotados de razão e consciência e devem agir uns em relação aos outros em espírito de fraternidade.
Informationes:
http://www.interlingua.com/instruction-national#portugese
*****
Multe gratias ad Cacildo Marques pro iste traduction in portugese.
Interlingua, an international language
Interlingua is an international language created in 1951. The product of linguists from several countries in the previous three decades, Interlingua is the synthesis of languages that arose from Latin. Where French has the form _coeur_, Spanish _corazon_, and English _heart_, Interlingua extracts _corde_ from _cordial_ and _cordialitate_ (cordiality). As such, Interlingua is called a modern Latin.
Another example is Spanish _tiempo_, French _temps_ and English _time, which Interlingua translates as _tempore_, found in derived international terms _temporal_, _temporalitate_ (temporality), _temporari_ (temporary), _contemporanee _(contemporary). The common root of languages influenced by Latin and Greek form the basis of Interlingua.
Per Wikipedia, Interlingua is the most widely propagated of the naturalist international languages. Wikipedia itself contains more than 21,000 articles written in Interlingua.
The grammar text for Interlingua is only a few pages long. Plurals are indicated by adding a terminal “s”. Adjectives do not vary. For example:
Un bon idea, duo bon ideas, le bon homine, multo bon viros.
A good idea, two good ideas, the good man, many good men.
Note that _homine_ is found in English humanity, and _duo_ in English duo and dual.
I discovered Interlingua while reading _Les langues internationales_ by Pierre Burney, published by Presses Universitaires de France. As Interlingua relies on the international vocabulary, this language has often helped me to understand many words and idioms from French influenced by Latin over the centuries.
For example, _labio_ (lip) is found as _labial_ in English in French as _lèvre_, and in Interlingua as _labial_. _Pilo_, meaning hair in Interlingua, is found in the word _pilosité_ in French, _pilosity_ in English, and _pilositate_ in Interlingua.
A characteristic of Interlingua that I appreciate is the rhythm of the language, owing to the position of stress upon the ultimate, penultimate, or antepenultimate syllable. This gives Interlingua a strong rhythm similar to that of Latin, making it well-suited to poetry and song.
As a modern revision of medieval Latin, Interlingua codifies a language that already potentially exists. Words in Interlingua were neither invented nor distorted through the extraction of the international Greek and Latin vocabulary in modern languages. Published in 1951 by the International Auxiliary Language Association, the chief reference works are the Interlingua-English Dictionary and Interlingua Grammar, both available at the Grande Bibliothèque du Québec (GBQ) and the Bibliothèque et Archives nationales du Québec (BAnQ), as well as the Toronto Public Library. More than 200 books, grammar texts, and dictionaries have been published in this international language. The members of the Union Mundial pro Interlingua (UMI) are present in every continent. Informal meetings of Interlinguists occur regularly in several Canadian cities. In Quebec, the Quebec Interlingua Society promotes activities in this international language. This year’s International Interlingua Conference will occur in Prague, in the Czech Republic.
See below Article 1 of the Universal Declaration of Human Rights in English and French, translated into Interlingua:
All human beings are born free and equal in dignity and rights. They are endowed with reason and conscience, and should act towards one another in a spirit of brotherhood.
Tous les êtres humains naissent libres et égaux en dignité et en droits. Ils sont doués de raison et de conscience et doivent agir les uns envers les autres dans un esprit de fraternité.
Tote le esseres human nasce libere e equal in dignitate e in derectos. Illes es dotate de ration e de conscientia e debe ager le unes verso le alteres in un spirito de fraternitate.
For more information:
http://www.interlingua.com/instruction-national#anglese
*****
Multe gratias ad Bob McCarty pro iste traduction in anglese.
L’interlingua, une langue internationale
L’interlingua est une langue internationale née en 1951. Fruit du travail de linguistes de plusieurs pays sur presque 3 décennies, l’interlingua est la synthèse des langues issues du latin. Là où le français a formé coeur, l’espagnol corazon, l’anglais heart, l’interlingua extrait corde à partir de cordial, cordialitate (cordialité). Ainsi, l’interlingua se définit comme un latin moderne. Un autre exemple est l’espagnol tiempo, le français temps, l’anglais time que l’interlingua traduit par tempore et qui se retrouve dans les dérivés internationaux temporal (temporel), temporalitate (temporalité), temporari (temporaire), contemporanee (contemporain). Cette racine commune des langues influencées par le latin et le grec forme le socle de l’interlingua.
L’interlingua est la plus répandue des langues internationales naturalistes selon Wikipédia. D’ailleurs, cette encyclopédie en ligne a une version wikipédia en interlingua contenant plus de 21000 articles.
La grammaire de l’interlingua tient en quelques pages. Le pluriel est indiqué par l’ajout de la terminaison-s. L’adjectif est invariable. Par exemple:
Un bon idea, duo bon ideas, le bon homine, multo bon viros.
Une bonne idée, deux bonnes idées, l’homme bon, de très bons hommes.
Remarquez que _homine_ se retrouve en français par hominidés et _duo_ par dualité.
J’ai découvert l’interlingua en lisant l’ouvrage de Pierre Burney, _Les langues internationales_, publié aux Presses universitaires de France. Comme l’interlingua enregistre le vocabulaire international, cette langue m’a souvent aidé à comprendre moult vocables du français et des autres idiomes influencées au cours des siècles par le latin.
Par exemple, labio (lèvre) se trouve en français, en anglais et en interlingua par labial. Pilo qui signifie poil en interlingua se retrouve dans le mot pilosité en français, pilosity en anglais, pilositate en interlingua.
Une caractéristique de l’interlingua qui me plaît aussi est le rythme de la langue, grâce à la position de l’accent tonique sur la dernière, avant-dernière ou avant-avant-dernière syllabe. Cela donne à l’interlingua un rythme fort similaire au latin qui la rend propice à la poésie et à la chanson.
En tant que réincarnation moderne du latin international du Moyen-Âge, l’interlingua codifie une langue qui existe déjà potentiellement. Extraction du vocabulaire international grécolatin présent dans les langues d’aujourd’hui, aucun mot de l’interlingua n’a été inventé ou déformé. Publiée en 1951 par la International Auxiliary Language Association, ses ouvrages de référence sont le Interlingua-English Dictionary et le Interlingua Grammar, tous deux disponibles à la Bibliothèque nationale du Québec ou Bibliothèque et Archives nationales du Québec (BAnQ), ainsi qu’à la bibliothèque publique de Toronto. Plus de 200 livres, grammaires et dictionnaires ont été édités en cette langue internationale. Les membres de l’Union Mundial pro Interlingua sont disséminés sur tous les continents. Des rencontres informelles d’interlingua ont régulièrement lieu dans plusieurs villes du Canada. Au Québec, la Société québécoise pour l’interlingua promeut des activités de cette langue internationale. La Conferentia international de interlingua aura lieu cette année à Prague, en République tchèque. Voici l’article premier de la Déclaration universelle des droits de l’homme traduite en interlingua
Tote le esseres human nasce libere e equal in dignitate e in derectos. Illes es dotate de ration e de conscientia e debe ager le unes verso le alteres in un spirito de fraternitate.
Tous les êtres humains naissent libres et égaux en dignité et en droits. Ils sont doués de raison et de conscience et doivent agir les uns envers les autres dans un esprit de fraternité.
Informations:
Le Propheta
Scribite per Khalil Gibran, traducite in interlingua per Martin Lavallée
Le venita del vascello
Almustafa, le eligite e amate inter omnes, qui esseva le umbra de su proprie jorno, attendeva 12 annos in le citate de Orphalese le retorno de su vascello, le qual debeva reconducer le sur su insula natal.
E le duodecime anno, in le septime jorno de Ielool, le mense del messes, ille scandeva le collina situate extra le muros del urbe e reguardava preter le mar, e, veniente con le bruma, ille appercipeva su vascello.
Tunc largemente se aperiva le portas de su corde e su gaudio exultava procul sur le mar. E, le oculos claudite sur le silentios de su anima, ille precava.
–
Sed, quando ille redescendeva ab le collina, le tristessa submergeva le e, ab le fundo de su corde, ille pensava:
«Como io partirea in pace e sin dolo? Non, io non quitara iste citate sin un profunde vulnere in mi spirito.
Longe esseva le dies de suffrentia quem io viveva inter iste muros, longe esseva le noctes de solitude; e qui pote franger se ab su suffrentia e ab su solitude sin regret?
Nimie morsellos del spirito io dispergeva in iste stratas, e nimis numerose esseva le infantes de mi aspirationes qui camminava, nude, tra iste collinas, e io non potera distaccar me sin que illos deveni un carga e un dolor.
Non es un vestimento quem io remove in iste die, sed un pelle quem io avelle ab mi proprie manos.
E non es un pensata quem io lassa detra me, sed un corde quem sete e fame rendeva bon.
–
Sed io non pote morar me plus.
Le mar, le qual voca omne cosas ad illo, me voca e io debe imbarcar me.
Nam remaner, dum le horas se ure in le nocte, serea como glaciar se, crystallisar se e fixar se in un modulo.
Potius io apportarea con me toto lo que es hic. Sed como io poterea?
Un voce non pote portar le lingua e le labios le quales dava ad illo su inaltiamento. Singule, illo affronta le aer.
E singule, sin su nido, le aquila volara tra le sol.»
–
Quando ille attingeva le pede del collina, ille se retornava de novo verso le mar, e ille videva su vascello que se approximava del porto e sur su proa marineros, homines ab su proprie terra.
E su anima critava ad illi, e ille diceva:
«Filios de mi matre ancestral, vos qui cavalca le undas,
Quante vices vos vogava in mi sonio. E nunc vos veni in mi evelia, e assi realisa mi maxime profunde sonio.
Io es preste partir e le velas displicate de mi impatientia se langue del vento.
Io solo inspirara un ultime halito ab iste aer mansuete, io solo jectara detra me un ultime reguardo plen de amor,
E tunc io stara inter vos, marinero inter altere marineros.
E vos, mar immense, matre addormite,
Qui singule es le reposo e le delivrantia del fluvio e del rivo,
Un ultime curva le fluvio traciara, solo un ultime murmure in iste plana,
E postea io venira ad vos, gutta sin limites intra infinite oceano.»
–
E dum ille continuava su camminata, ille videva procul viros e feminas quitar lor agros e lor vinias e hastar verso le portas del citate.
E ille audiva lor voces pronunciar su nomine, e se interpellar de agros in agros pro annunciar le arrivata de su vascello.
E ille se diceva:
«An le jorno del separation assemblara nos?
E an il sera dicite que mi crepusculo de heri vero esseva mi alba?
E quem io dara ad iste qui lassava su aratro in le medio del sulco, o ad iste qui arrestava le rota de su fractorio pro uvas?
An mi corde devenira un arbore pesante per fructos quem io potera colliger e distribuer?
E an mi votos debe surger como un fontana, a fin que io pote plenar lor cuppas?
An io es un harpa, a fin que le mano del immensitate poterea facer vibrar, o un flauta, quem su sufflo poterea traversar?
Io es un cercator de silentios, e qual thesauro io discoperiva in le silentios quem io potera dispensar con confidentia?
Si iste jorno es iste de mi recolta, in qual agros io seminava le grano, e in qual saisones oblidava?
Si le hora vero veni quando io debe altiar mi lanterna, non es mi flamma le qual urera intra.
Vacue e obscur io altiara mi lanterna,
E le guardiano del nocte debera versar in illo oleo, e etiam lo illuminar.»
–
Iste cosas, ille los diceva per parolas. Sed le essentia de su corde remaneva in le fundo de ille. Nam ille ipse non poteva lassar parlar su maxime profunde secreto.
–
E quando ille entrava in le citate, le integre populo veniva ad ille, e illi se lamentava sur ille per un singule voce.
E le ancianos del citate se avantiava e diceva:
«Non quita nos.
Vos esseva le plen jorno in nostre crepusculo, e vostre juventute dava ad nos sonios pro soniar.
Vos non es un estraniero inter nos, nec nostre invitate, sed nostre filio e nostre amato.
Non suffre que nostre oculos jam suspirar post vostre visage.»
–
E le prestres e le prestressas diceva ad ille:
«Non lassa le undas del oceano nunc separar nos, e le annos quem vos passava inter nos devenir souvenir.
Vos marchava inter nos qua spirito, e vostre umbra exclarava nostre visages.
Nos multo amava vos. Sed mute e dissimulate per velos esseva nostre amor.
Nunc illo parla alto e forte e vole revelar se ad vos.
E semper esseva que amor solo discoperi su veritabile profundo al hora del separation.»
–
E le alteres etiam veniva e supplicava le. Sed ille non respondeva. Ille simplemente inclinava su capite e istes qui esseva proxime de ille poteva vider le lacrimas cader sur su pectore.
E ille e le populo avantiava usque le grande placia quadrate coram le templo.
Tunc, femina nominate Almitra exiva ab le sanctuario. Illa esseva cognoscite qua clarvidente.
E ille reguardava la con immense teneressa, nam esseva illa qui primo divinava le e credeva in ille ab su prime jorno in le citate.
Illa salutava le, dicente:
«Propheta de Deo, in questa de lo absolute, longemente vos ha scrutate le horizonte in attender tu vascello.
E nunc vostre vascello reveniva, e vostre deber es partir.
Profunde es vostre aspiration pro le pais de vostre memorias e al demora de vostre maxime grande desiderios; e nostre amor non incatenara vos, e nostre besonios non capera vos.
Tamen, nos demanda ad vos, ante quitar nos, que vos parla ad nos e que tu apporta un pauco ab vostre veritate.
E nos lo dara ad nostre infantes, e lor infantes ad lor infantes, e nunquam illo perira.
In vostre solitude, vos vigilava sur nostre jornos, e in vostre vigilia vos ascoltava le planctos e le risos de nostre somno.
Nunc, revela nos ad nos ipse, e dice ad nos toto lo que esseva revelate ad vos re lo que es inter nascentia e morte.»
E ille respondeva:
«Populo de Orphalese, re lo que io pote parlar si non es lo que emove in iste instante le abyssos de vostre animas?»
*****
Re le Amor
Tunc Almitra diceva: «Parla ad nos re le Amor.»
E ille levava le capite e reguardava le populo assemblate, e le calma extendeva sur illi. E per voce forte ille diceva:
«Quando amor face ad vos signo, seque lo.
Quanquam su vias son dur e rude.
E quando su alas inveloppa vos, cede ad illo.
Quanquam le lamina celate inter su plumas poterea vulnerar vos.
E quando illo parla ad vos, crede in illo.
Quanquam su voce pote fracassar vostre sonios como le vento del nord damnifica vostre jardines.
Nam in le mesme maniera que amor corona vos, illo etiam crucifigera vos.
In le mesme maniera que illo face vos crescer, illo vos puta.
In le mesme maniera que illo eleva se ad vostre altessa e caressa vostre maxime delicate brancas le quales freme sub le sol,
Assi illo descendera usque vostre radices e succutera lor prisa in le terra.
Como fasces de frumento, illo vos recollige in illo ipse.
Illo vos mallea pro denudar vos
Illo vos cribra pro liberar vos ab vostre siliqua.
Illo mole vos usque blanco.
Illo vos impasta usque render vos flexibile.
E tunc illo vos expone ad su foco sancte, a fin que vos pote devenir le pan sacrate del festino sacrate de Deo.
Omne iste cosas, amor complira lo sur vos a fin que vos pote cognoscer le secretos de vostre corde, e per iste cognoscentia devenir un morsello del corde del Vita.
Sed si, in vostre apprehension, vos solo cerca le pace del amor e le placer del amor.
Tunc il vale melio coperir vostre nuditate e quitar le campo ubi amor vos face le messe.
Pro le mundo sin saisones ubi vos ridera, sed non per omne vostre risos, e vos plorara, sed non per omne vostre lacrimas, Amor solo se dona per se ipse, e solo prende per se ipse. Amor non possede, nec vole esser possedite. Nam amor suffice ad amor.
Quando vos ama, vos non deberea dicer, “Deo es in mi corde”, sed in su loco, “Io es in le corde de Deo”.
E non pensa que vos pote inflecter le curso del amor nam amor, si illo trova vos digne re illo, dirige vostre curso.
Amor ha nulle desiderio quam se complir.
Sed si vos ama e que vostre besonios debe haber desiderios, que illos sia assi: funder e fluer como le rivo que canta su melodia al nocte.
Cognoscer le dolor de nimie teneressa.
Esser vulnerate per vostre proprie comprehension del amor; e sanguinar ab illo voluntarimente e in gaudio.
Se eveliar al alba con corde preste ad volar via e render gratia pro un nove jorno de amor;
Se reposar in le medio del jorno e meditar sur le ecstase del amor;
Retornar in su demora in le crepusculo con gratitude;
E tunc se indormir con un prece pro le ben-esser in vostre corde e un canto de laudes sur vostre labios.»
*****
Re le Maritage
Tunc Almitra parlava de nove e diceva,
«Quid re Maritage, maestro?»
E ille respondeva:
«Vos nasceva insimul, e insimul vos sera pro semper.
Vos sera insimul quando le blanc alas del morte rumpera vostre dies.
Ita, vos sera insimul mesmo in le silentiose memoria de Deo.
Sed que vos lassa le spatio entrar intra vostre union.
E que le ventos del celo dansa inter vos.
Ama vos mutuemente, sed non face ab amor catena.
Lassa lo in su loco esser un mar dansante inter le costas de vostre animas.
Plena cata uno le cuppa del altere, sed non bibe ab le mesme cuppa.
Dona al altere ab vostre pan, sed non mangia ab le mesme trencho.
Canta e dansa insimul e sia gaudiose, sed lassa cata uno de vos esser sol.
Nam le cordas del lut son sol dum illos vibra per le mesme harmonia.
Dona vostre cordes, sed non totalmente le un del altere.
Nam sol le mano del vita pote continer vostre cordes.
E sta insimul, sed etiam non nimis proxime:
Nam le pilares del templo ha inter illos distantia,
E le querco e le cypresso non cresce al umbra le un del altere.»
*****
Re le Infantes
E un femina qui teneva un baby contra su sino diceva:
«Parla ad nos re le Infantes».
E ille diceva:
«Vostre infantes non son vostre infantes.
Illi son le filios e le filias del appello del Vita al Vita.
Illi veni tra vos sed non ab vos.
E quanquam illi son con vos, illi non pertine ad vos.
Vos pote donar ad illi vostre amor, sed non vostre pensatas.
Nam illi ha lor proprie pensatas.
Vos pote allogiar lor corpores, sed non lor animas.
Nam lor animas reside in le casa de deman quem vos non pote visitar, non mesmo in vostre sonios.
Vos pote effortiar vos esser como illi, sed non cerca facer les secundo vostre imagine.
Nam le vita non marcha retrogradente, nec mora con heri.
Vos es le arcos per le quales vostre infantes son propulsate, tal como flechas vivente.
Le Archero visa le scopo sur le cammino del Infinite, e ille vos tende per Su potentia a fin que Su sagittas vola veloce e lontan.
Que le tension quem vos dona per le mano del Archero visa le gaudio.
Nam de mesmo que ille ama le sagitta que vola, Ille etiam ama le arco que es stabile.»
*****
Re le Dono
Tunc un ric homine diceva: «Parla ad nos re le Dono.»
E ille respondeva:
«Vos dona, sed multo pauco quando vos dona ab vostre possessiones.
Es quando vos dona ab vos ipse que vos dona veritabilemente.
Nam quid son vostre possessiones, sinon cosa quem vos conserva e guarda pro pavor haber besonio de illos le die sequente?
E deman, quid apportara deman al can nimis previdente qui interra su ossos in le sablo sin pistas, dum ille seque le peregrinos in le sancte urbe?
E quid es pavor del miseria sinon le miseria ipse?
Le timor del sete coram vostre puteo que disborda jam non es inextinguibile sete?
Il ha istes qui dona pauco ab le abundantia quem illi possede – e illi dona lo pro suscitar le gratitude e lor secrete desiderio corrumpe lor donos.
E il ha istes qui possede pauco e qui lo dona integremente.
Celles ha fide in le vita e in le generositate del vita, e lor coffro nunquam se vacua.
Il ha istes qui dona con gaudio, e iste gaudio es lor recompensa.
E il ha istes qui dona in le dolor, e iste dolor es lor baptismo.
E il ha istes qui dona e qui non senti dolor ab illo, nec cerca le gaudio, nec dona habente conscientia de lor virtute.
Illi dona como, illac, le le myrto exhala su perfumo in le spatio del vallea.
Per le manos de celles Deo parla, e ab le fundo de lor oculos Ille surride al terra.
Es bon donar quando on vos lo pete, sed es melio donar quando on non vos lo pete, per comprehension;
E pro iste cuje manos son aperte, le questa de iste qui recipera es un gaudio plus grande quam le dono ipse.
E an il ha nihil quem vos volerea refusar?
Toto lo que vos possede, un die illo sera donate;
Tunc nunc dona, a fin que le saison del dono sia le vostre e non celle de vostre heredes.
Vos subinde dice: “Io donara, sed solo ad istes qui lo mere.”
Le arbores de vostre hortos non parla assi, nec le greges in vostre pasturas.
Illi dona assi que illi pote viver, nam pro illi, retener es perir.
Assecuratemente, iste qui es digne reciper su jornos e su noctes etiam es digne reciper le ceterum ab vos.
E iste qui mere biber al oceano del vita etiam mere plenar su cuppa ad vostre parve rivo.
E qual merito plus grande il pote exister quam iste que cuba in le corage e le confidentia, e mesmo in le caritate reciper?
E qui vos es pro que homine debe disvela su pectore e abandonar su feritate, assi que vos pote vider su dignitate denudate e su feritate exponite?
Primo vigila merer vos ipse poter donar, e esser instrumento del dono.
Nam, in veritate, es le vita que dona al vita – dum vos, qui imagina donar, es nihil altere quam teste.
E vos qui recipe – e vos omnes recipe – non percipe le gratitude como un fardo, nam isto serea imponer un jugo ad vos ipse, como ad iste qui dona.
Eleva vos plus tosto con iste qui donava ad vos per su offerendas, como con alas.
Nam nimis inquietar se pro su debita es dubitar ab su generositate, qui ha le benevolente terra qua matre, e Deo qua patre.»
****
Re le Mangiar e le Biber
Postea, un vetule homine, un albergero, diceva: «Parla ad nos re le Mangiar e le Biber».
E ille diceva:
«Que vos pote viver ab le perfumo del terra, e como un planta esser satiate per lumine.
Sed como vos debe occider pro mangiar, e robar al neonato le lacte de su matre pro appaciar vostre sete, tunc face ab illo un acto de adoration.
E que vostre tabula se erige como un altar sur le qual le puro e le innocente del foreste e del plana sera sacrificate pro lo que es plus pur e itero plus innocente in le homine.
Quando vos occide un animal, dice ad illo in vostre corde:
“Per iste mesme potentia le qual dona ad vos le morte, io etiam es condemnate ad morte; e io etiam sera devorate.
Nam le lege le qual livrava vos inter mi manos livrara me ad itero plus potente mano.
Vostre sanguine e mi sanguine son nihil altere quam le sapa le qual nutri le arbore del celo.”
E quando vos manduca un pomo per vostre dentes, dice ad illo in vostre corde:
“Vostre granas vivera in mi corpore,
E le buttones de tu demanes se efflorescera in mi corde,
E vostre perfumo sera mi halito,
E insimul nos nos incantara in omne saisones.”
E in autumno, quando vos vindemia le uva ab vostre vinia pro apportar lo al fractorio, dice in vostre corde:
“Io etiam es un vinia, e mi fructos sera recoltate pro esser pressate.
E como un vino nove, io sera conservate in eternal amphoras.”
E in hiberno, quando vos tira le vino, que il ha in vostre corde un canto pro cata cuppa;
E que il ha in iste canto un pensata pro le jornos de autumno, e pro le vinia, e pro le fractorio.»
*****
Re le Labor
Tunc un arator diceva: «Parla ad nos re le Labor.»
E ille respondeva:
«Vos labora a fin de marchar secundo le rhythmo del terra e del anima del terra.
Nam esser otiose significa devenir estranie al saisones, e deviar ab le procession del vita, le qual marcha con majestate e in fer submission verso lo infinite.
Quando vos labora, vos es un flauta cuje corde transforma in musica le susurration del horas.
Qui inter vos volerea esser un mute e silentiose canna, dum le integre mundo canta al unisono?
On vos semper diceva que le labor es un malediction e que le labor es un infortuna.
Sed io vos lo dice, quando vos labora, vos compli un parte del maxime ancian sonio del terra, le qual era assignate ad vos quando iste sonio nasceva.
E in guardante vos proxime del labor, vos es in le veritabile amor del vita.
E amar le vita per le labor es devenir intime con le maxime secreto del vita.
Sed si in vostre suffrentia, vos considera le nascentia como un affliction, e le peso del carne como un malediction inscribite sur vostre fronte, tunc io responde que nihil altere quam le sudor de vostre fronte pote lavar lo que es inscribite illac.
On etiam diceva ad vos que le vita es obscuritate, e in vostre lassitude vos repete lo que dice le lassos.
E io dice ad vos que le vita es in effecto obscur salvo illac ubi il ha impeto,
E omne impeto es cec salvo illac ubi il ha cognoscentia.
E omne cognoscentia es van salvo illac ubi il ha labor,
E omne labor es futile salvo illac ubi il ha amor;
E quando vos labora con amor vos alliga vostre esser ad vostre esser, e vos al alteres, e vos ad Deo.
E quid significa laborar con amor?
Es texer un stoffa per un filo tirate ab vostre corde, como si vostre amata deberea portar iste stoffa.
Es struer un casa con affection, como si vostre amate deberea resider in iste casa.
Es seminar le grano con teneressa, e recoltar le messe in gaudio, como si vostre amate deberea mangiar su fructo.
Es insufflar in omne cosas quem vos fabrica le essentia de vostre spirito.
E saper que omne venerabile mortes se tene apud vos e reguarda.
Io subinde audiva vos dicer, como si vos parlarea in vostre somno: “Iste qui labora le marmore, e disvela ab le petra le forma de su anima, es plus nobile quam iste qui ara le terra.
E iste qui sasi le iris pro extender lo sur un tela secundo le imagine de un homine, vale plus quam iste qui fabrica sandalias pro nostre pedes.”
Sed io dice, non in mi somno, sed in le plen evelia del medio del jorno, que le vento non parla con plus de teneressa al gigante querco quam al minime ab le parve pedunculos de herba;
E que solo es grande iste qui, per su proprie amor, metamorphosa le voce del vento in un canto plus dulce.
Labor es amor rendite visibile.
E si vos non pote laborar per amor sed solo per disgusto, vale melio quitar vostre labor e seder al porta del templo e reciper le almosna ab istes qui labora in gaudio.
Nam si vos face le pan con indifferentia, vos face un pan amar le qual appacia ad medietate le fame del homine.
E si vos pressa le uva in mal gratia, vostre rancor distilla un toxico in le vino.
E si vos canta como le angelos, sed non ama le canto, vos assurda le aures del homines ab le voces del jorno e ab le voces del nocte.»
*****
Re le Gaudio e le Tristessa
Pois un femina diceva: «Parla ad nos re le Gaudio e re le Tristessa».
E ille respondeva:
«Vostre gaudio es vostre tristessa sin masca.
E le puteo ipse ab ubi erumpe vostre risos subinde esseva plenate per vostre lacrimas.
E como pote esser alteremente?
Quanto plus le tristessa excava lo interior de vostre esser, tanto plus vos pote continer gaudio.
Le cuppa le qual contine vostre vino, an illo non es le cuppa ipse le qual esseva ardite in le furno del ollero?
E le lut le qual appacia vostre spirito, an illo non proveni ab le mesme ligno le qual esseva laborate per le cultello?
Quando vos esseva gaudiose, reguarda profundemente in vostre corde e vos trovara que solo lo que rendeva vos triste apporta vos gaudio.
E quando vos es plen de tristessa, reguarda de novo in vostre corde, e vos videra que vero vos plora lo que esseva vostre delecto.
Alicunos ab vos dice: «Le gaudio es plus magne quam le tristessa», e alteres dice: «non, le tristessa es plus magne».
Sed io dice lo ad vos, illos son inseparabile.
Insimul illos veni, e quando le uno es sedite sol con vos ad vostre tabula, memora vos que le altero dormi in vostre lecto.
Vero, vos es como un balancia suspendite inter vostre tristessa e vostre gaudio.
Es solo quando vos es vacue que vos es immobile e equilibre.
Quando le guardiano del thesauro leva vos pro pesar su auro e su argento, tunc es necesse que vostre gaudio o vostre tristessa se eleva o se abassa.»
*****
Re le Casas
Tunc un mason veniva e diceva: «Parla ad nos re le Casas.»
E ille respondeva:
«Construe in vostre imagination un cabana de folios in le deserto, ante struer un casa intra le urbe.
Nam del mesme modo que vos retorna ad vostre casa al crepusculo, assi es pro le viagiator qui es in vos, le eterne isolato e solitario.
Vostre casa es vostre corpore ampliate.
Illo effloresce al sol e dormi in le silentio del nocte; e non remane sin sonios. An vostre casa non sonia? E soniante, an illo non quita le urbe pro le silva o le summitate del collina?
Oh, si io poteva assemblar vostre casas in mi mano e tal un seminator disperger los in le foreste o in le prato.
Que le valleas sia vostre stratas e le verde sentieros vostre allées, que vos pote cercar vos tra le vinias, e revenir con le fragrantias del terra in vostre vestimentos.
Sed le tempore pro iste cosas non itero veniva.
In lor pavor, vostre atavos assemblava vos nimis proxime le unes del alteres. E iste pavor durara itero un pauco. Itero un pauco, le muros de vostre citates separara vostre cordes ab vostre agros.
E dice ad me, populo de Orphalese, quid vos ha in iste casas? Quem vos guarda detra iste portas barrate?
An vos ha le pace, le quiete fortia le qual revela vostre potentia?
An vos ha memorias, iste scintillante voltas le quales ultrapassa le summitates del spirito?
An vos ha le beltate, le qual duce le corde del cosas formate ab le ligno e le petra verso le sancte montania?
Dice ad me, an vos ha iste cosas in vostre demoras?
O an vos solo ha le conforto,o le avidia del conforto, iste furtive cosa le qual se glissa in le casa qua un invitato, pois devenir un hospite, e postea un maestro?
Ita, e illo deveni domator qui con furca e flagello face marionettes ab vostre maxime generose desiderios.
Quanquam su manos son ab villuto, su corde es facite ab ferro.
Illo cuna vos usque somno, a fin de remaner ad vostre capitiera e irrider se re le dignitate del carne.
Illo se burla de vostre sensos le quales son robuste, e cuba los in watta como fragile vasos.
Vero, le desiderio del conforto assassina le ardor del anima, e seque balante su funeral.
Sed vos, infantes del spatios, cuje reposo semper es tormentate, vos non sera nec capturate, nec domate.
Vostre casa non sera un ancora, sed un mast.
Illo non sera un lustrose stoffa le qual coperi un plaga, sed un palpebra le qual protege le oculo.
Vos non plicara vostre alas a fin de poter transir le portas, nec curvara vostre capites assi que illo non colpa le plafond, nec time respirar, pavorose de que le muros se frange e cade,
Vos non residera in tumbas facite per le mortos pro le viventes.
E mesmo abundantemente plen de magnificentia e de splendor, vostre casa non retenera vostre secreto, nec albergara vostre desiderios.
Nam lo que es illimitate in vos demora in le palatio del celo, cuje porta es le bruma del matutino, e cuje fenestras son le cantos e le silentios del nocte.»
*****
Re le Vestimentos
E le texitor diceva: «Parla ad nos re le Vestimentos.»
E ille respondeva:
«Vostre vestimentos dissimula un grande parte de vostre beltate, sed non cela lo que es fede.
E quanquam vos cerca in le habitos le libertate de vostre intimitate, vos pote trovar illac un harnese e un catena.
Que vostre esser pote incontrar le sol e le vento con plus ab vostre carne, e minus ab vostre effectos.
Nam le sufflo del vita es in le lumine del sol, e le mano del vita es in le vento.
Alicunos ab vos dice: «Es le vento ab le nord le qual ha texite le habitos quem nos porta.»
E io dice: «Ita, esseva le vento ab le nord,
Sed vergonia esseva su mestiero, e le amollimento del corpore su filo.
E quando su obra esseva terminate, illo ride in le foreste.
Nunquam oblida que le pudor es un scuto contra le reguardo impur.
E que quando lo impur non sera plus, quid devenira le pudor, si non es un entrave e un opprobrio del spirito?
E non oblida que le terra se delecta sentir vostre nude pedes e que le ventos solo attende luder con vostre capillatura.»
*****
Le Emption e le Vendita
E un mercante diceva: «Parla ad nos re Comprar e Vender.»
E ille respondeva:
«Pro vos le terra produce su fructos, e vos nunquam sera indigente si vos sape como plenar vostre manos.
Es in le excambio del donos del terra que vos trovara le abundantia e sera satisfacite.
Tamen, si illo non es facite con amor e amabile justitia, le excambio pote conducer le unes al aviditate e le alteres al fame.
Quando, sur le placia del mercato, vos labora ab le mar, ab le agros e ab le vinias, incontra le texitores, le olleros e le recoltatores de species—
Tunc invoca le maestro spirito del terra, que ille veni in le medio de vos e sanctifica le pesos e le mesura le quales compara valor contra valor.
E non tolera que istes cuje manos son sterile prende parte in vostre transactiones, celles qui vende lor parolas contra vostre labor.
Ad celles, vos poterea dicer:
«Veni con nos in le agro, o va con nostre fratres al mar e jecta tu rete;
Nam le terra e le mar sera generose con te assi como con nos.»
Si veni cantatores, cantatrice e sonatores de flauta—etiam compra ab lor offertas.
Nam etiam illi collige le fructos e le incenso e lo que illi vos apporta, quanquam formate ab sonios, son vestimentos e nutrimento pro vostre anima.
E ante quitar le placia del mercato, assecura vos que nemo parti con le manos vacue.
Nam le maestro spirito del terra non dormira in pace secundo le desiderio del vento, usque quando le besonios del minime ab inter vos sia satisfacite.»
*****
Re le Crimine e le Castigamento
Tunc un ab le judices del citate se levava e diceva: «Parla ad nos re le Crimine e le Castigamento».
E ille respondeva:
«Es quando vostre spirito erra secundo le voluntate del vento,
Que vos, sol e imprudente, causa damno al alteres e per consequente ad vos ipse.
E pro iste damno, vos debe colpar e attender in le disdigno al porta del eligitos.
Como le oceano es vostre io-divin;
Illo remane pro semper immaculate.
E como le ethere illo solo subleva istes qui ha alas.
Como le sol es vostre io-divin;
Illo sape nihil re le tunnel del talpa, nec cerca in le foramines serpentes.
Sed vostre io-divin non reside sol in vostre esser,
Multo in vos es itero human, e multo in vos non es itero human,
Sed como nano informe qui ambula addormite in le bruma, al cerca de su proprie evelia.
E re lo human in vos io volerea parlar nunc.
Nam es illo e non vostre io-divin, nec le nano in le bruma, qui cognosce le crimine e le castigamento del crimine.
Subinde io audiva vos parlar re iste qui committeva un falta como si ille non esseva un ab vos, sed un estraniero inter vos e un intruso in vostre mundo.
Sed io lo dice ad vos, del mesme modo que le sancto e le justo non pote se elevar preter lo que es maxime elevate in cata uno ab nos,
Equalmente, le maligno e le debile non pote se affundar tanto basso quam lo que etiam es in nos le maxime vil.
E de mesmo como un sol folio solo jalni con le silentiose assentimento del arbore in su totalitate,
Le culpator non pote committer faltas sin le secrete voluntate de omne vos.
Como un procession, vos insimul ambula verso vostre io-divin.
Vos es le cammino e le viagiatores.
E quando un ab vos cade, ille cade pro istes qui son detra ille, preveniente les re le petra le qual illo faceva le obstar.
Ita, e ille cade pro istes qui son coram ille qui, quanquam habente le pede plus agile e plus secur, tamen non removeva le petra.
E isto itero, mesmo si iste parolas debe multo pesar sur vostre cordes:
Le occision non es inexplicabile pro iste qui es le victima de illo.
E iste qui esseva robate non es irreprochabile pro esser furate.
E le justo non es innocente ab le delictos del maligno,
E iste cuje manos son pur non es intacte ab le actos del perfidioso.
Ita, le delinquente subinde es le victima de iste quem ille vulnerava.
E itero plus subinde, le condemnato porta le onere del innocente e del irreprochabile.
Vos non pote separar le justo ab le injusto e le culpabile ab le innocente;
Nam illi se tene unite coram le facie del sol, como le filo nigre e blanc texite insimul.
E quando le nigre filo rumpe, le texitor examina tote le texito, assi como su mestiero.
Si un ab vos duce coram le judice le femina infidel,
Que ille etiam pone in balancia le corde de su sposo, e mesura su anima con circumspection.
E que iste qui volerea flagellar le ultragiator, considera le anima de iste qui es offendite.
Si un ab vos puni in le nomine del virtute e planta su hacha intra le arbore torquite, que ille reguarda le radices de illo;
E vero, ille trovara le radices de lo ben e de lo mal, de lo fecunde e de lo sterile, commiscite insimul in le corde silentiose del terra.
E vos, judices qui vole esser juste.
Qual judicamento vos pronuncia contra iste qui, quanquam honeste in su carne es furator in spirito?
Qual sanction vos impone ad iste qui occide in le carne dum su proprie spirito esseva occidite?
E como vos perseque iste qui in su actos delude e oppressa,
Sed qui es ille ipse affligite e ultragiate?
E como vos punira istes pro qui le remorso jam es plus grande quam lor delictos?
An le remorso non es le justitia rendite per iste lege ipse quem vos vole servir?
Tamen, vos non pote infliger le remorso al innocente, nec liberar ab illo le corde del condemnato.
Inconsciemente, ille vocara in le nocte, a fin que le homines se evelia e se considera.
E vos qui vole comprender le justitia, como vos lo facera sin reguardar omne cosas in plen lumine?
Tunc solo vos sapera que le homine juste e le cadito son un sol homine erecte in le crepusculo, inter le nocte de su io nano e le jorno de su io-divin.
E que le petra angular del templo non es plus alte quam le maxime profunde petra de su fundationes.»
*****
Re le Leges
Pois un jurista diceva: «Sed quid re nostre Leges, maestro?»
E ille respondeva:
«Vos vos delecta in establir leges,
Sed vos experimenta delicia itero plus grande in violar los.
Tal como infantes ludente al bordo del oceano, qui construe con perseverantia castellos de sablo, pois los destrue ridente.
E quando vos los destrue, le oceano ride con vos.
Vero, le oceano semper ride con innocentia.
Sed quem dicer re istes pro qui le vita non es un oceano, e pro le qual le leges human non son castellos de sablo,
Sed pro qui le vita es un rocca, e le lege un cisello per le qual illi volerea taliar lo secundo lor proprie imagine?
Quem dicer re le paralysato qui odia le dansatores?
Quem dicer re le bove que ama su jugo, e pro le qual le impeto e le damo son cosas disviate e vagabunde?
Quem dicer re le vetere serpente que non pote plus perder su pelle, e pro le qual omne alteres son nude e sin pudor?
E re iste qui arriva le prime al festa del maritage e qui, satiate e fatigate, parti clamante que omne festas son prevaricationes e le convivas proscriptos?
Quem io dicerea re illi sinon que illi etiam se tene in le lumine, sed que illi torna le dorso al sol?
Illi solo vide lor umbras, e lor umbras son lor leges.
E quem significa le sol pro illi, si non un creator de umbras?
E que es recognoscer le leges, sinon se bassar e traciar lor umbras sur le solo?
Sed vos qui ambula coram le sol, qual imagines designate sur le solo pote arrestar vos?
Vos qui viagia con le vento, qual amenoscopio dirigera vostre cursa?
Qual lege del homine constringera vos, si vos non rumpe vostre jugo sur ulle porta de prision facite per le homine?
Qual lege vos timera, si vos dansa e non obsta sur ulle catena de ferro forgiate per le homine?
E qui potera ducer vos in justitia, si vos avelle vostre vestimento e non lassa los in ulle cammino traciate per le homine?
Populo de Orphalese, vos pote assurdar le tambur, e distender le cordas del lyra, sed qui potera interdicer al aloda cantar?»
*****
Re le Libertate
E un orator diceva: «Parla ad nos re le Libertate».
E ille respondeva:
«Io videva vos prosternar vos coram le portas del citate e in vostre penates, e adorar vostre proprie libertate,
Como le sclavos qui humilia se coram un tyranno e lauda le, dum ille annihila les.
Ita, in le boschetto del templo e in le umbra del citadella, io videva le maxime libere ab vos portar lor libertate como jugo o manillas.
E mi corde sanguinava in mi conscientia; nam vos non pote esser libere quando le desiderio ipse del libertate devenira un collar, e quando vos cessara discurrer re le libertate como scopo e accomplimento.
Vero, vos sera libere non quando vostre jornos sera sin tormentos e vostre noctes sera sin desiderio o algesia,
Sed plus quando iste cosas circumferera vostre vita, que tamen vos altiara vos preter illos, nude e sin ligamines.
E como vos altiara vos preter vostre jornos e vostre noctes, sinon rumpente le catenas que vos ipse, al aurora de vostre intendimento, figeva circum vostre matur etate?
Vero, lo que vos nomina libertate es le maxime solide ab iste catenas, quanquam su anellos scintilla al sol e ceca vostre oculos.
E. pro devenir libere, quem altere vos vole remover quam fragmentos de vos ipse?
Si existe lege injuste quem vos volerea abolir, dice ad vos que iste lege esseva scribite per vostre mano sur vostre proprie fronte.
Vos non potera rader lo urente vostre tabulas del lege, nec lavante le fronte de vostre judices, mesmo si vos effundeva le integre mar sur illi.
E si vos vole disthronar un despota, primo vide si le imagine de su throno erigite in vos es ben destruite.
Nam como tyranno pote governar istes qui son libere e fer sin que existe un tyrannia in lor proprie libertate e un vergonia re lor proprie feritate?
E si vos vole distantiar un tormento, reguarda in qual mesura iste enoio non esseva imponite ad vos: es per vos que illo esseva seligite.
E si vos desidera chassar un angustia, le sedia de iste anxietate es in vostre corde e non in le mano del timor.
Vero, omne cosas se move in vos in un constante semi-prisa, ponente insimul lo quem vos time e lo quem vos ama, lo quem vos perseque e lo quem vos prefere fugir.
Omne isto se move in vostre intime esser como luces e umbras, per pares interligate.
E quando le umbra diminue e se evanesce, le luce que persiste deveni le umbra de altere lumine.
E assi es pro vostre libertate le qual, quando illo perde su catenas, deveni le catena de un plus grande libertate.»
*****
Re le Ration e le Passion
E le prestressa interveniva de novo e diceva: «Parla ad nos re Ration e le Passion.»
E ille respondeva:
«Vostre anima subinde es un campo de battalia intra le qual vostre ration e vostre judicamento propugna contra vostre passion e vostre voracitate.
Que io pote esser le emissario de pace de vostre anima, e transformar le discordia e le rivalitate de lo que constitue vos in unitate e melodia.
Si io lo poteva, io serea iste qui face le pace in vostre anima, e metamorphosa le discordia e le antagonismo de vostre fundamentos ad in unitate e melodia.
Vostre ration e vostre passion son le governaculo e le velas de vostre anima le quales naviga de porto in porto.
Si sive vostre invirgatura sive vostre governaculo se rumpe, vos solo pote esser rolate e partir al deriva, o remaner ancorate in un lectiera in plen mar.
Nam si le ration regna sol, illo restringe le fortia: e le passion le qual abandona se ipse es un flamma le qual se ure usque su proprie extinction.
Per consequente, lassa vostre anima exaltar vostre ration usque le altores del passion, assi que illo pote cantar;
E lassa le ration diriger vostre passion a fin que vostre passion vive tra su resurrectiones quotidian e, tal le phenice, renascer ab su proprie cineres.
Io volerea que vos considera vostre judicamento e vostre appetito como vos lo facerea in vostre casa pro duo amate invitatos.
Vos certo non volerea honorar un invitato plus quam altere; nam iste qui es plus attentive verso un ab illi risca perder le amor e le fidelitate ab ambes.
Inter le collinas, quando vos vos sede al umbra fresc del blanc poplos compartiente le pace e le serenitate del lontan campos e del pratos — tunc lassa vostre corde dicer in silentio:
«Deo se reposa in le ration.»
E quando le tempesta arriva e que un potente vento succute le silva e que le tonitro e le fulgure proclama le majestate del celos — tunc lassa vostre corde dicer con deferentia: «Deo move in le passion».
E nam vos solo es un sufflo ab le sphera de Deo e un folio in le silva de Deo, vos etiam debe reposar in le ration e vos mover in le passion.»
*****
Re le Dolor
E un femina parlava, dicente: «Parla ad nos re le Dolor.»
E ille respondeva:
«Le dolor marca le trencho in le cortice in le qual vostre intelligentia es recludite.
De mesmo que le nucleo del fructo debe se rumper pro que su germine pote se offerer al sol, de mesmo vos debe cognoscer le suffrentia.
E si vos poteva guardar vostre corde in le meraviliamento del miraculos quotidian de vostre vita, vostre dolor non semblarea minus surprendente quam vostre gaudio;
Vos acceptarea le saisones de vostre corde in e mesme maniera como vos semper acceptava le succession del saisones in vostre campanias.
E vos serenmente observarea le hibernos del affliction.
Multo ab vostre dolor es seligite per vos ipse.
Es le amar potion per le qual le medico qui es in vos sana vostre malade esser.
Ergo sia confidente in iste medico, e bibe su remedio in silentio e con tranquillitate:
Nam su mano, quanquam illo es pesante e rude, es guidate per le tenere mano del Invisibile,
E le cuppa quem ille apporta ad vos, mesmo si illo ure vostre labios, esseva modellate in le argilla humectate per le proprie sacrate lacrimas del Ollero.»
*****
Re le Cognoscentia de Se
Un homine tunc diceva: «Parla ad nos re le Cognoscentia de Se.»
E ille respondeva:
«Vostre corde cognosce in silentio le secretos del jornos e del noctes.
Sed vostre aures ha sete ascoltar le palpitation del saper de tu corde.
Vos volerea cognoscer in parolas lo que tu semper cognosceva in pensatas.
Vos volerea tanger per vostre digitos le nude corpore de tu sonios.
E es bon que vos lo vole.
Le secrete fonte de vostre anima debe irrorar e fluer susurrante verso le mar;
E le thesauro de vostre infinite profundores sera revelate ad tu oculos.
Sed que nulle balancia pesa iste incognite ricchessa;
Que nulle pertica, nec ulle linea de sonda, explora le profundores de vostre saper,
Nam le se es un mar sin limites nec mesuras.
Non dice: Io trovava le veritate, sed in su loco: Io trovava un veritate.
Non dice: Io trovava le cammino del anima, sed in su loco: Io incontrava le anima qui ambulava sur mi cammino.
Nam le anima marcha sur omne camminos.
Le anima non avantia in recte linea, nec cresce verticalmente como un canna.
Le anima se displica, tal como un loto con innumerabile petalos.»
*****
Re le Inseniamento
Tunc un professor diceva ad ille: «Parla ad nos re le Inseniamento.»
E ille respondeva:
«Nemo pote revelar ad vos lo que non jam jace, semi-somne, in le limbos de tu saper.
Le maestro qui deambula in le umbra del templo inter su discipulos non transmitte ad illi un parte ab su sagessa, sed in su loco ab su fide e ab su bontate.
Si ille es vermente sage, ille non ordinara ad vos entrar in le casa de su sagessa, sed ille in su loco conduce vos usque le limine de vostre proprie spirito.
Le astronomo forsan pote parlar ad vos re su conception del spatio, sed ille non pote transmitter ad vos su conception.
Le musico pote cantar pro vos le rhythmo le qual vibra in le integre universo, sed ille non pote donar ad vos le aure le qual percipe iste rhythmo, nec le voce le qual lo reproduce.
E iste qui es versate in le scientia del numeros pote disserer ad vos re le dominios del pesos e mesuras, sed ille non pote conducer vos plus foras.
Nam le vision de un homine non pote se elevar prestante le alas de un altere.
E de mesmo que cata uno ab vos remane sol in presentia de Deo, assi, cata uno ab vos debe remaner sol in su cognoscentia de Deo e in su comprehension del terra.»
*****
Re le Amicitate
Un juvene diceva: «Parla ad nos re le Amicitate.»
E ille respondeva:
«Vostre amico es vostre aspirationes plenate.
Illo es le agro quem vos semina con amor e recolta con gratitude.
Illo es vostre tabula e vostre camino.
Nam vos veni ad illo con vostre fame e vos lo cerca pro trovar le pace.
Quando vostre amico confide ad vos le fundo de su pensata, vos non time le “no” in vostre spirito e vos non retene le “ita.”
E quando ille es silentiose, vostre corde non cessa ascoltar le sue;
Nam in amicitate, omne pensatas, omne desiderios, omne expectationes nasce e se comparti sin parolas e con discrete gaudio.
Quando vos quita vostre amico, non sia attristate;
Nam lo que vos maxime cole in ille pote esser rendite plus clar in su absentia, como le montania es plus visibile pro le oculos del camminator qui lo contempla ab le plana.
Que il habe nulle altere motivo pro amicitate quam approfundamento del spirito;
Nam amor in questa de un altere scopo quam le revelation de su mysterio non es amor, sed rete jectate sur le aqua: lo que vos prende es van.
E dona ad vostre amico lo melior ab vos ipse.
Si ille debe cognoscer le refluxo de vostre marea, que ille etiam cognosce le fluxo de illo.
Nam quid ergo es vostre amico si vos le vide con sol dono horas pro occider?
Semper veni vider le con horas pro viver.
Nam ille es ibi pro plenar vostre aspirationes, sed non vostre vacuo.
E in le dulcor del amicitate, que il habe le riso e le condivision del placeres.
Nam es in le rore de modeste cosas que le corde trova su matutino e su frescor.»
*****
Re le Conversation
Pois un erudito demandava ad ille: «Parla ad nos re le Conversation.»
E ille respondeva:
«Vos parla quando vos cessa esser in pace con vostre pensatas,
E quando vos non pote remaner plus lontan in le solitude de vostre corde, vos vive sur vostre labios. Le sono del voce tunc deveni intertenimento e passatempore.
E in un grande parte de vostre discursos, le pensata es a medietate assassinate.
Nam le pensata es ave de spatio le qual in le cavia del parolas pote displicar su alas, sed non se involar.
Il ha inter vos istes qui cerca le garrules nam illi time esser sol.
Le silentio del isolamento monstra ad illi le nuditate de lor esser e illi volerea escappar.
E il ha istes qui parla e, sin ulle premeditation e sin esser consciente re isto, divulga un veritate quem illi ipse non comprehende.
Finalmente il ha iste qui possede le veritate interiormente sed non lo exprime per parolas.
In le sino de tal esseres, le spirito reside in le battamento del silentio.
Quando vos incontra vostre amico sur le bordo del cammino o sur le placia del mercato, lassa le spirito in vos mover vostre labios e diriger vostre lingua.
Lassa le voce celate in vostre voce susurrar al aure de su aure;
Nam su anima retenera le veritate de vostre corde como le gusto del vino persiste in le bucca,
Quando le color es oblidate e que le flacon non existe plus.»
******
Re le Tempore
Tunc un astronomo diceva: «Maestro, e le Tempore, quid illo es?»
Ille respondeva:
«Vos volerea mesurar le tempore, illo que ha nulle mesura e que es dismensurate.
Vos volerea adjustar vostre comportamento e mesmo diriger le curso de vostre spirito secundo le horas e le saisones.
Ab le tempore, vos volerea facer un riviera sur le ripas del quales vos venirea seder vos pro reguardar lo fluer.
Tamen, lo intemporal in vos es conscie re le intemporalitate del vita,
E sape que heri es nihil altere quam le recollection de hodie, que deman solo es su sonio;
Que isto que in vos canta e medita semper habita intra le frontieras de iste initial instante le qual dispergeva le stellas in le spatio.
Qui inter vos non senti que su capacitate de amor es sin limites?
E tamen, qui non senti iste mesme amor, quanquam illimitate, imprisionate in le centro de su esser e movente non ab un pensata de amor ad un altere pensata de amor, nec de actos de amor ad altere actos de amor?
E an le tempore non es, tal como le amor, indivisibile e fixe?
Sed si es necesse ad vos, in vostre pensata, trenchar le tempore in saisones, que cata uno incircula omne alteres,
E que le hodie accolla le passato con le memoria, e le futuro con un ardente desiderio.»
*****
Re lo Bon e lo Mal
Un ab le ancianos del citate diceva: «Parla ad nos re lo Bon e re lo Mal.»
Ille respondeva:
«Io pote parlar re lo bon in vos, sed re lo mal io pote dicer nihil.
Quid es lo mal, sinon lo bon torturate per su fame e su sete?
Quando lo bon ha fame, illo cerca qualcosa pro mangiar, mesmo in le obscur cavernas, e quando illo ha sete illo bibe, mesmo morte aquas.
Vos es bon quando vos vos mantene in le unitate con vos ipse.
Sed si vos non es in iste unitate, vos malgrado isto non es mal.
Un dividite casa non es un spelunca de brigantes; solo es un dividite casa.
Un nave sin governaculo pote errar sin scopo inter periculose scolios e tamen nunquam faller.
Vos es bon quando vos vos effortia donar ab vos ipse,
Sed vos non es mal si vos cerca acquirer profito.
Acquirente profito, vos es simile ad radice le qual adhere al terra e suge su sino.
Certo le fructo non pote dicer al radice: “Sia como me, matur e plen, e semper generose per tu abundantia.”
Nam le fructo besonia donar, assi como le radice besonia reciper.
Vos es bon quando in vostre discurso vos es in plen luciditate.
Sed vos non es mal si vos confusemente balbutia in vostre somno.
Un discurso, mesmo vacillatori, pote fortificar un hesitante lingua.
Vos es bon quando vos cammina verso vostre scopo con pede firme e le passo ben hardite.
Sed si vos va illac titubante, vos non es mal.
Mesmo istes qui tituba non va retro.
Vos qui es forte e rapide, guarda vos ab titubar coram le stropiatos como signo de bontate.
Vos es bon in plure manieras, e quando vos non lo es, isto non significa que vos es mal,
Solo que vos flana e otia.
Es infelicia que le cervos non pote inseniar le rapiditate al tortucas.
In vostre desiderio de un gigante io se trova vostre excellentia, e iste desiderio jace in cata uno ab vos.
Sed pro alicunos iste desiderio es un torrente se hastante impetuosemente verso le mar, ducente le secretos del collinas e le cantos del foreste.
Pro alteres, es un rivo con le superfacie plan le qual se perde in angulos, in meandros e se mora illac, ante illo attinge le costa.
Sed que iste qui experi ardente desiderio non dice ad iste cuje desiderio es tepide: “Quare tu es tanto lente e tanto hesitante?”
Nam istes qui son vermente bon non pete ad istes qui son nude: “Ubi es tu vestimento?”
Nec ad istes qui non ha tecto: “Quid eveniva ad vostre casa?”»
*****
Re le Prece
Un prestressa tunc diceva: «Parla ad nos re le Prece.»
Ille assi respondeva:
«Vos preca in vostre affliction e dum le hora de vostre besonio. Que vos etiam precar in le plenitude de vostre gaudio e dum le jornos de abundantia.
Quid es le prece sinon un dilatation de vostre esser in le vivente ethere?
Si es pro vostre conforto que vos versa vostre tenebras in le spatio, es etiam pro vostre placer que vos diffunde le alba ab vostre corde.
E si vos non pote retener vostre lacrimas quando vostre anima voca vos al prece, illo deberea sporonar vos itero e itero, malgrado vostre planctos, usque quando vos comencia rider.
Quando vos preca, vos vos eleva pro cruciar in le aeres istes qui preca in le mesme hora e que, excepte in le prece, vos nunquam poterea incontrar.
Ergo, que vostre visita ad iste invisibile templo solo sia pro le ecstase e le dulce communion.
Nam si vos entra in le templo solo pro mendicar, vos nihil obtenera,
E si vos entra illac pro vos humiliar, vos non sera relevate,
O mesmo si vos entra pro rogar le beneficio de alteres, vos non sera audite.
Solo suffice penetrar in le invisibile templo.
Io non pote docer ad vos como precar per parolas.
Deo solo ascolta vostre parolas solo si Ille los pronuncia Ille ipse tra vostre labios.
E io non pote docer ad vos le prece del mares e del forestes del montanias.
Sed vos qui nasceva ab le montanias e ab le forestes e ab le mares, vos pote trovar lor prece in vostre cordes,
E si vos vole ben prestar le aure al quietude del nocte, vos los audirea dicer in silentio:
“Nostre Deo, Vos qui es nostre me alate, es Vostre voluntate in nos le qual ordina.
Es Vostre desiderio in nos le qual desira.
Es Vostre pulsion in nos le qual transforma nostre noctes, le quales son Vostre, in jornos le quales etiam son Vostre.
Nos pote peter ad Vos nihil, nam Vos cognosce nostre besonios ante mesmo que illi existe in nos.
Vos es nostre besonio; e donante plus ab Vos ipse, Vos dona ad nos toto.”»
*****
Re le Placer
Tunc un eremita qui veniva al urbe un vice per anno se avantiava e diceva: «Parla ad nos re le Placer.»
E ille respondeva:
«Le placer es canto de libertate,
Sed illo non es le libertate.
Illo es le florition de vostre desiderios,
Sed non lor fructos.
Illo es un profundor vocante un altor,
Sed nec abysmo, nec summitate.
Illo es le incaviato prendente su involo,
Sed non le spatio le qual cinge lo.
Ita, vero, le placer es canto de libertate
E io amarea audir vos cantar lo con le plenitude del corde; il tamen non volerea que vos perde vostre cordes in iste canto.
Alicunos, inter vos juvenes, perseque le placer qua fin per se ipse. On judica les e on reprimenda les.
Io vole nec judicar les, nec reprimendar les. Io solo volerea que illi cerca.
Nam illi trovara le placer, sed non solo le placer.
Le placer ha septe sorores, e le minus belle ab illas es plus belle quam le placer.
An vos non cognosce le conto del homine qui fodeva le terra pro extraher ab illo radices e trovava un thesauro?
E alicunos, inter vos ancianos, memora re lor placeres con regret, como qua faltas committite dum ebrietate.
Sed le regret es obscuration del spirito, non su punition.
Illi deberea memorar re lor placeres con gratitude, como qua messe de estate.
Tamen, si le regret apporta ad illi conforto, que illi sia confortate.
Il ha inter vos qui son nec assatis juvene pro cercar, nec assatis vetule pro memorar:
E in lor pavor del questa e del memoria, illi se refusa omne placer, timente negliger le spirito o offender lo.
In lor renunciamento ipse es lor placer.
Assi illi trova, etiam illi, un thesauro, quanquam illi fode le solo per manos tremente, pro excavar radices.
Sed dice ad me, quem poterea offender le spirito?
An le rossiniolo offende le quietude del nocte, an le luciola offende le stellas?
An vostre flamma o vostre fumo sera fardo pro le vento?
An vos pensa que le spirito es un stagno quem vos pote perturbar con un baston?
Subinde, negante le placer vos solo accumula le desiderio in le remote locos de vostre esser.
Qui sape si le reprimito de hodie non attende deman?
Vostre corpore, illo, cognosce su hereditate e su juste besonio e non volera esser decipite.
Vostre corpore es un harpa pro vostre anima.
Es vostres selecto haurir ab illo canor musica o discordante sonos.
E nunc vos vos demanda: “Como nos distinguera in le placer lo que es bon ab lo que non es?”
Vade in vostre campos e vostre jardines. Illac, vos discoperira que colliger le nectare ab le flor es le placer del apicula,
Sed etiam que es le placer del flor donar su nectare al apicula.
Pro le apicula, le flor es fontana de vita,
E pro le flor, le apicula es messagero del amor.
Pro ambes, apicula e flor, donar e reciper le placer es un besonio e un ecstase.
Populo de Orphalese, sia in vostre placeres tal como le flor e le apicula.»
*****
Re le Beltate
E un poeta diceva: «Parla ad nos re le Beltate.»
E ille respondeva:
«Ad ubi vos cerca le beltate e como vos lo trovara, si illo non es vostre cammino e vostre guida?
E como vos parlara re illo si illo non es le texitrice de vostre discursos?
Le contudites, le affligites dice: “Le beltate es dulce e bon.
Tal como un juvene matre, intimidate per su proprie gloria, illa passa inter nos.”
Le passionates dice: “Non, le beltate es cosa de potentia e de terror.
Illo succute le terra sub nostre pedes, como le tempesta, e le celo super nostre capites.”
Istes qui son lasse e exhauste dice: “Le beltate es dulce murmures. Illo parla in nostre spirito. Su voce cede ad nostre silentios como un debile luce pro timor coram le umbra.”
Sed le tormentatos dice: “Nos audiva lo que critava in le montanias,
E con su critos ad nos perveniva le martellamento del ungulas, le battimento del alas e le rugito del leones.”
Dum le nocte, le vigilatores del citate dice: “Le beltate se levara ab le Oriente con le alba.”
E ad mediedie, le laboratores e istes qui marcha sur le camminos dice: “Nos lo videva, in le fenestras del poner del sol, se inclinar sur le terra.”
Istes qui in hiberno remane prisionero del nives dice: “Illo venira con le primavera, volteante super le collinas.”
E per le canicula de estate, le falcatores dice: “Nos lo videva dansante con le folios autumnal e nos appercipeva floccos de nive in su capillos.”
Omne isto, vos diceva lo re beltate,
Sed in realitate non es re illo del qual vos parlava, sed re vostre dissatisfacte besonios.
Le beltate non es un besonio, sed un ecstase.
Illo non es un assetate bucca, nec un vacue mano que se extende,
Sed un inflammate corde, un incantate anima.
Illo es nec le imagine quem vos volerea vider, nec le canto quem vos volerea audir,
Sed un imagine quem vos vide, mesmo con le claudite oculos, un canto quem vos audi, mesmo con le sigillate aures.
Illo non es lympha in le sulcos del cortice, nec ala sasite per ungula,
Sed jardin semper florite e grege de angelos, eternemente in volo.
Gente de Orphalese, le beltate es le vita que disvela su sancte facie.
Quanto ad vos, vos es le vita e vos es le vela.
Le beltate es le eternitate que se contempla in un speculo,
Sed vos, vos es le eternitate, vos es le speculo.»
*****
Re le Religion
Un vetule prestre diceva: «Parla ad nos re le Religion»
E ille respondeva:
«An io parlara re qualcosa altere hodie?
An le religion non es omne acto e omne reflexion?
E lo que nec action nec reflexion, sed un stupefaction e un surprisa semper irrorante in le anima, mesmo quando le manos talia le petra o prepara le mestiero?
Qui saperea disjunger su fide ab su actos, o su conviction ab su occupationes?
Qui pote extender su horas coram se, dicente:
“Isto es pro Deo e isto es pro me; isto es pro mi anima, e isto pro mi corpore?“
Omne vostre alas son alas le quales succute le spatio, vidente ab un se ad un altere se ipse. Iste qui porta su moralitate como su maxime belle habitos serea melio denudate.
Le vento e le sol non cribrara su cute per foramines.
E iste qui regula su conducta secundo le ethica imprisiona le ave cantator de su esser intra un cavia. Le maxime libere canto non pote passar tra barras e barrieras de filo spinose.
E iste pro qui le culto es un fenestra quem on pote tanto ben aperir que clauder non itero visitava le casa de su anima cuje fenestras son aperte ab le alba usque le alba.
Vostre vita quotidian es vostre templo e vostre religion. Cata vice quando vos penetra illac, prende con vostre integre esser.
Apporta le aratro, le forgia, le mallette e le lut, cosas quem vos modellava pro vostre besonio o pro vostre delecto.
Nam, in le sonio, vos non pote vos elevar preter vostre vincimento, nec faller plus basso quam vostre insuccessos.
E prende omne homines con vos nam, in le adoration, vos non pote volar plus alto quam lor speros, nec vos humiliar plus basso quam lor desperos.
E si vos vole cognoscer Deo, ergo non sia iste qui solve le enigmas.
In su loco, reguarda presso vos e vos Le videra ludente con vostre infantes.
Reguarda in le spatio, vos Le videra marchar in le nubes, extendente Su bracios in le fulgure e recadente in pluvia.
Vos Le videra surrider in le flores, postea Se elevar e agitar le manos in le arbores.»
*****
Re le Morte
Tunc Almitra prendeva le parola: «Nunc nos volerea vos interrogar re le Morte.»
E ille respondeva:
«Vos volerea cognoscer le secreto del morte.
Sed como vos lo trovarea si vos non lo cerca in le corde del vita?
Le strige, cuje oculos percia le nocte sed son cecate per le jorno, non pote disvelar ad vos le mysterio del lumine.
Si vos vermente desidera vider le spirito del morte, aperi largemente vostre corde al corpore del vita,
Nam le vita e le morte son un, como le fluvio e le mar son un.
In le profundores de vostre spiritos e de vostre desiderios jace vostre silentiose cognoscentia re le altere mundo;
E tal como le semines le quales sonia sub le nive, vostre corde sonia re le primavera.
Habe confidentia in le sonios, nam in illos se dissimula le porta del eternitate.
Vostre pavor del morte solo es le tremulamento del pastor erecte coram le rege le qual se appresta poner le mano sur ille pro le honorar.
Detra iste fremitos, an le pastor non se gaude tosto portar le marca del rege?
E tamen, an ille non ha plus conscientia re su tremulamento quam re su gaudio?
Quid es morir, sinon remaner nude in le vento e se funder in le sol?
E quid es cessar de spirar, sinon liberar su sufflo ab su incessante mareas, a fin que illo pote se elevar, se florescer e cercar Deo sin restrictiones?
Vos debe biber al riviera del silentio ante poter vermente cantar.
Es necesse ad vos attinger le summitate del montania ante comenciar scander.
E quando le terra petera vostre membros, solo tunc vos potera vermente dansar.»
*****
Le adeos
Nunc le vespere esseva illac.
Almitra le prophetessa diceva: «Benedicite sia iste jorno, iste loco e vostre spirito le qual parlava.»
Ille respondeva: «An es io qui parlava?
An io etiam ascoltava?»
Postea ille descendeva le grados del Templo, e le integre populo le sequeva. Ille attingeva su nave e ascendeva sur le ponte.
De novo ille se tornava verso illi e diceva per forte voce:
«Populo de Orphalese, le vento ordina ad me quitar vos.
Quanquam mi haste sia minus grande quam iste del vento, io debe partir.
Nos le viagiatores, semper in questa del cammino le maxime solitari, nos nunquam comencia le jorno illac ubi finiva le die previe; e le alba nunquam trova nos illac ubi le crepusculo nos lassava.
Mesmo quando le terra dormi, nos viagia.
Nos es le semines de un tenace planta; es in le maturitate e le plenitude del corde que nos es offerite al vento e dispergite.
Breve esseva mi jornos inter vos, e plus breve itero le parolas quem io pronunciava.
Sed si mi voce debe receder in vostre aures, si mi amor debe se evanescer in vostre memoria, tunc io revenira,
E io parlara ad vos con corde itero plus ric e con labios plus devote al spirito.
Ita, io revenira con le marea,
E mesmo si le morte me cela, mesmo si le grande silentio me inveloppa, io essayara de novo attinger vostre comprehension.
E mi questa non sera van.
Si lo que io diceva es ver, iste veritate se revelara per un voce itero plus clar e per parolas itero plus proxime de vostre pensatas.
Io parti con le vento, populo de Orphalese, sed non pro faller in le vacuo.
E si iste jorno non marca le efflorescentia de vostre besonios e de mi amor, que illo tunc sia le promissa pro un altere jorno.
Le besonios del homine cambia, sed non su amor nec su desiderio vider su besonios satisfacite per iste amor.
Ergo sape que ab le grande silentio io revenira.
Le bruma le qual se dissipa al alba, abandonante detra illo le rore tra le campos, se elevara, formara un nube e recadera in pluvia.
E simile al bruma io esseva.
In le calma del nocte, io percurreva vostre stratas, e mi spirito entrava intra vostre casas.
Vostre battimentos de corde echoava in mi corde, vostre sufflo caressava mi visage, e omnes, io cognosceva vos.
Ita, io cognosceva vostre gaudios e vostre afflictiones, e in vostre somno vostre sonios esseva mi sonios.
Inter vos, io subinde esseva tal como un laco inter le montanias.
Io reflecteva vostre cymas, le curvas de vostre scarpas, e mesmo le grege de vostre pensatas e de vostre desiderios.
E verso mi silentio veniva in rivos le riso ab vostre infantes, e le ardor ab vostre juvenes, in rivieras.
E quando illi attingeva mi profundores, iste rivos e iste rivieras continuava cantar.
Sed usque me veniva qualcosa itero plus dulce quam le riso e plus grande quam le desiderio.
Esseva vostre parte de lo infinite;
Esseva le immense homine in le qual vos es omnes solo le cellulas e le tendones;
Iste in le canto del qual omne vostre cantos solo son mute pulsation.
Es in iste immense homine que vos es immense,
E es vidente le que io videva e amava vos.
Nam qual distantias le amor pote percurrer le quales non sia continite intra iste vaste sphera?
Qual visiones, qual speros pote volar plus alto quam illo?
Ad gigante querco coperite per flores de pomiero resimila le le immense homine qui es in vos.
Su potentia attacha vos al terra, su perfumo subleva vos in le spatio, e su longevitate rende vos immortal.
Tal como un catena, on subinde repeteva lo ad vos, vos es tanto debile como le maxime debile ab vostre anellos.
Sed solo es le medietate del veritate: vos es etiam tanto forte como le maxime forte ab vostre anellos.
Mesurar vos al alno de vostre plus parve action, es evalutar le potentia del oceano per le fragilitate de su scuma.
Judicar vos per vostre insuccessos, es jectar le blasmo sur le saisones pro lor inconstantia.
Ita, vos es un tal oceano.
E quanquam pesante naves arenate sur vostre ripas attende le marea, vos non pote, mesmo si vos es simile ad oceano vos non pote hastar le fluxo e le refluxo.
Vos etiam es tal como le saisones,
E quanquam vostre hiberno nega vostre primavera,
Le primavera le qual jace vos surride in su somnolentia e non es offendite.
Non crede que io assi parla a fin que vos pote dicer le un le altere: “Ille se monstrava laudatori re nos. Ille solo videva in nos lo bon.”
Io solo exprime per parolas lo que vos jam sape in pensata.
E quid es le cognoscentia in parolas, sinon le umbra del cognoscentia sin parolas?
Vostre pensatas e mi parolas son le undas de sigillate memoria le qual conserva le tracia de nostre heri,
Del ancian jornos quando le terra itero habeva conscientia re nec nos nec illo ipse,
E del noctes quando le terra esseva forgiate in le chaos.
Sagios veniva offerer ad vos lor sagessa. Ego, io veniva prender ad vos vostre sagessa.
E vide! Io trovava plus grande quam le sagessa:
Un flammante spirito qui introduce intra vos semper plus ab illo ipse.
Dum vos plora, incaute re su expansion, re le deperimento de vostre jornos.
Es le vita in questa de vita in corpores espaventate per le tumba.
Il non ha tumbas hic.
Iste montanias e iste planas son un cuna e initios.
Cata vice quando vos passa presso le campo ubi vos sepeliva vostre ancestres, reguarda ben, e vos videra vostre infantes dansar con vos le mano in le mano.
Vero, vos subinde lassa libere curso ad vostre gaitate sin saper lo.
Alteres veniva facer ad vos, ad qui vos donava ricchessas, poter e gloria in excambio de auree promissas, facite al detrimento de vostre fide.
Io faceva ad vos minus quam un promissa, e malgrado isto vos esseva itero plus generose con me.
Vos donava ad me un sete de viver itero plus profunde.
Non existe sin dubita plus belle dono ad un homine quam lo le qual transforma omne su scopos ad in comburente labios e tote su vita ad in fontana.
Illac reside mi honor e mi recompensa:
Cata vice quando io veni appaciar mi sete al fontana, io trova ibi le vive aqua illo ipse assetate,
E illo me bibe dum io lo bibe.
Alicunos ab vos me judicava nimis fer o nimis timide pro reciper donos.
De facto, io es nimis fer pro acceptar un salario, sed non un dono.
Quanquam io mangiava bacas in le collinas quando vos haberea volite me invitar ad vostre tabula,
E dormiva sub le portico del templo quando vos haberea voluntarimente recipite sub vostre tecto,
Vostre tenere sollicitude re mi jornos e mi noctes rendeva le alimentos dulce pro mi bucca e adornava mi somno per visiones.
Pro isto preter toto io vos benedice:
Vos dona multo sin saper que vos dona.
Vero, le bontate le qual se contempla in un speculo se solidifica intra petra,
E le bon action le qual adressa ad illo ipse complimentos fini per resimilar malediction.
Alicunos ab vos me judicava superbe, ebrie re mi proprie solitude,
E diceva: “Ille tene consilio con le arbores del foreste, sed non con le homines.
Ille sede sol al summitate del collinas e reguarda nostre citate ab alto.”
Es ver que io scandeva collinas e percurreva remote locos.
Como io haberea potite vos vider, sinon ab grande altor o ab grande distantia?
Como vero on pote se approximar sin se alontanar?
Alteros inter vos diceva ad me sin recurrer al parolas:
“Estraniero, estraniero, amoroso del interdicite altores, quare vos habita inter summitates ubi le aquilas construe lor nidos?
Quare vos cerca lo inattingibile?
Qual tempestas vos essaya caper intra vostre rete?
E qual phantomatic aves vos perseque in le celo?
Veni e sia un ab nos.
Descende, appacia tu fame con nostre fame, calma tu sete per nostre vino.”
In le solitude de lor animas illi pronunciava iste parolas.
Sed si lor solitude habeva essite plus profunde, illi haberea sapite que io solo cercava le secreto de vostre gaudios e de vostre afflictiones,
Que io solo chassava vostre immense me qui obsede le celos.
Sed le chassator etiam esseva le preda,
E multe sagittas tirate per mi arco visava mi pectore.
Le aeree esser etiam esseva un rampante creatura,
Nam quando mi alas se displicava coram le sol, lor umbra sur le terra esseva un tortuca.
Io, le credente, io etiam esseva le sceptico.
Io subinde figeva mi digito intra mi proprie vulnere pensante que io poterea plus creder in vos e plus cognoscer vos.
Es per iste credentia e per iste cognoscentia que io dice ad vos:
Vos non es prisionero de vostre corpore, nec confinate intra vostre casa o intra vostre campos.
Vostre me habita preter le montanias e circumerra con le vento.
Illo non cerca le calor se applattante sub le sol, nec le securitate fodente foramines intra le tenebras.
Es un libere esser, un spirito qui inveloppa le terra e qui se move in le ethere.
Si iste parolas sembla ad vos vage, non proba clarificar los.
Vage e nebulose es le initio de omne cosa, sed non su fin.
E io desidera que vos memora me qua un initio.
Le vita, e omne lo que vive, es concipite in le bruma, e non in le crystallo.
E qui sape que le crystallo es bruma in ruina?
Quando vos rememorara me, io vole que vos non oblida isto:
Lo que in vos sembla le maxime debile e le maxime hesitante realmente es le maxime forte e le maxime determinate.
An non es vostre sufflo le qual erigeva e roborava le structura de vostre ossos?
E an non es sonio, quem nemo ab inter vos memora haber soniate, le qual edificava vostre urbe e modellava toto lo que se trova in illo?
Si solo vos poteva vider le fluxos e refluxos de iste sufflo vos cessarea vider le ceterum,
E si vos poteva ascoltar le murmure de iste sonio, vos non audirea plus ulle altere sono.
Sed vos non vide, vos non audi, e es ben assi.
Le vela le qual ceca vostre oculos sera removite per le manos que texeva lo,
E le argilla le qual tappa vostre aures sera perciate per le digitos que impastava lo.
Tunc vos videra.
E vos audira.
Tamen, vos non regrettara haber cognoscite le cecitate e le surditate.
Nam celle jorno vos cognoscera le celate scopos de omne cosas.
E vos benedicera le tenebras tanto como vos benedicerea le lumine.»
Post haber pronunciate iste parolas, ille reguardava circum se e videva le pilota del nave qui se teneva al timon, observante alternemente le inflate velas e le horizonte.
Tunc ille diceva:
«Qual patientia possede le capitano de mi nave!
Le vento suffla, le velas treme;
Mesmo le governaculo reclama que on lo dirige;
Sed mi capitano patientemente respecta mi silentio.
Mi marineros, qui audi le choro del grande largo, etiam me ascoltava patientemente.
Sed illi non attendera plus longemente.
Io es preste.
Le fluvio attingeva le mar, e itero un vice le gigantesc matre preme su filio contra su sino.
Adeo, populo de Orphalese.
Iste jorno es finite.
Illo se claude sur nos assi como le flor de nenuphar sur su cras.
Lo que esseva hic donate, nos lo guardara.
Si isto non suffice, tunc nos nos reunira de novo, e insimul nos tendera nostre manos verso le donator.
Non oblida que io revenira verso vos.
Cito, io sentira un ardente desiderio reassemblar le pulvere e le scuma pro formar un altere corpore.
Cito, post un momento de reposo in le vento, un altere femina me parturira.
Adeo ad vos e al juventute quem io passava inter vos.
Esseva solo heri que nos nos incontrava in un sonio.
Vostre cantos interteneva mi solitude, e con vostre desiderios io edificava un turre in plen celo.
Sed nunc le somno fugiva ab nos, nostre sonio se compleva, e le alba passava.
Mediedie se approxima, nostre lanuginose somno cedeva su placia al radiose jorno, e nos debe nos separar.
Si, in le crepusculo del memoria nos debe un jorno nos retrovar, de novo nos parlara insimul e vos cantara ad me un plus profunde canto.
Si nostre manos se crucia in un altere sonio, nos edificara un altere turre in le celo.»
Dum ille diceva iste parolas, ille faceva signo al marineros, qui presto levava le ancora, laxava le ammarras e vogava in direction del est.
Un crita surgeva ab le populo como ab un unic corde, se elevava in le penumbra e esseva transportate sur le mar tal como un concerto de trompettas.
Sol Almitra remaneva silentiose sequente le nave per le oculos usque quando illo se evanesceva in le bruma.
Quando le populo se dispergeva, illa restava sol sur le dica rememorante in su corde lo que ille justo diceva:
«Cito, post un momento de reposo sur le vento, un altere femina me parturira.»
martinlavallee 